#74 - Keurig gedekt

Zoals gebruikelijk zit hij alleen aan de kleine tafel, een kandelaar verlicht het kale vertrek slechts minimaal. Op de achtergrond is enkel het dwingende getik van de ouderwetse staande klok hoorbaar. Hij heeft de tafel keurig gedekt: het mes ligt rechts, de vork kwam links. Beide liggen ze perfect evenwijdig met elkaar en wijzen naar de lege stoel aan de overkant. Het glas wijn staat klaar om gevuld te worden, het donkerrode servet ligt in het midden van het bord. Hij sluit zijn ogen en ademt diep in. Vanuit de keuken komen de heerlijkste geuren hem al tegemoet. Coq au vin met... aardappelkroketjes... Het aroma dringt via zijn neusgaten tot in zijn longen door. Een tweede, diepere teug straalt uit tot in de uithoeken van zijn uitgeleefde lichaam. Hij opent langzaam zijn ogen en staart naar de lege plek. Het getik van de klok wordt dwingender, de wijzers vertellen hem dat hij nog enkele minuten geduld moet hebben. Met zijn trillende rechterhand neemt hij het servet en vouwt hem behoedzaam open. Nog anderhalve minuut. Hij legt het servet keurig op zijn schoot. Vijfenveertig seconden. Hij strekt zijn armen en legt zijn handen op tafel, de handpalmen naar boven gericht. Vijftien seconden. Hij sluit zijn ogen en luistert naar het getik. Nog enkele tellen. Hij houdt zijn adem in. 'Klik'. De staande klok slaagt twaalf keer, langzaam en doordringend. Hij buigt zijn oude hoofd, zijn reumatische vingers beven. Een rilling gaat langs zijn rug. Plots voelt hij haar knokige vingers. Ze strelen liefdevol zijn huid, haar zachte handen voorzichtig in de zijne. Hij klemt zijn kaken tegen elkaar en knijpt zijn ogen extra hard dicht. Hij weet dat als hij ze weer opent, het moment voorbij zal zijn. Zijn ogen worden vochtig. Zijn lip trilt. De coq au vin geurt heerlijk. Versie #2 Een kandelaar verlicht het kale vertrek slechts minimaal. Op de achtergrond is enkel het dwingende getik van de ouderwetse staande klok hoorbaar. Hij heeft de tafel keurig gedekt: het wijnglas staat klaar om gevuld te worden, het donkerrode servet ligt in het midden van het bord. Het mes ligt rechts, de vork links; beide liggen perfect evenwijdig aan elkaar en wijzen naar de lege stoel aan de overkant. Hij sluit zijn ogen en ademt diep in. Vanuit de keuken komen de heerlijkste geuren hem al tegemoet. Coq au vin met... aardappelkroketjes... Het aroma dringt via zijn neusgaten tot in zijn longen door. Een tweede, diepere teug straalt uit tot in de uithoeken van zijn uitgeleefde lichaam. Hij opent langzaam zijn ogen en staart naar de lege plek. Het getik van de klok wordt dwingender, de wijzers vertellen hem dat hij nog enkele minuten geduld moet hebben. Met zijn trillende rechterhand neemt hij het servet en vouwt hem behoedzaam open. Nog anderhalve minuut. Hij legt het servet keurig op zijn schoot. Vijfenveertig seconden. Hij strekt zijn armen en legt zijn handen op tafel, de handpalmen naar boven gericht. Vijftien seconden. Hij sluit zijn ogen en luistert naar het getik. Nog enkele tellen. Hij houdt zijn adem in. 'Klik'. De staande klok slaat twaalf keer, langzaam en doordringend. Hij buigt zijn oude hoofd, zijn reumatische vingers beven. Een rilling gaat langs zijn rug. Plots voelt hij haar knokige vingers. Ze strelen liefdevol zijn huid, haar zachte handen voorzichtig in de zijne. Hij klemt zijn kaken op elkaar en knijpt zijn ogen extra stevig dicht. Hij weet dat als hij ze weer opent, het moment voorbij zal zijn. Zijn ogen worden vochtig. Zijn lip trilt. Op de achtergrond tikt de klok onverstoorbaar verder.