# 72 Het niets

Met de beste wil van de wereld zou hij niet hebben kunnen zeggen dat het hem verbaasde dat het huis een smetteloze indruk maakte. De vloeren glansden en de glasgordijnen oogden verblindend wit. Hij schoof ze even opzij om naar het speelpleintje aan de overkant van de straat te kijken. Het raam blonk helder als kristal. Zijn wrange glimlach werd erin weerspiegeld. Vandaar wellicht die glasgordijnen, dat ze naar het leven kon kijken zonder zichzelf te hoeven zien. Hij streelde de leuning van de fauteuil waarin ze altijd zat. Het viel hem nu pas op dat het de enige stoel was die tekenen van slijtage toonde. Hoe vaak was hij hier geweest? Vijf keer? Hooguit. Altijd op verzoek van zijn moeder. Om iets te regelen wat geregeld diende te worden. Gebrouilleerd, heette dat. Een warm klinkend woord voor een bevroren relatie. De vrieskist, zo had zijn moeder haar genoemd. Zijn vader had bij die woorden altijd in het niets proberen te staren. Oma had de leegte één keer ingevuld, na vijf glazen port. Ze had iets gemompeld over drank, lust, zussen, zwakke mannen en moetjes. Daarna heette oma thuis 'het serpent'. De deur van de koelkast stond voor een kwart open. De stekker lag op het aanrecht. Hij trok de deur verder open. Brandschoon. Tegen beter weten in boog hij zijn hoofd en snoof een paar keer. In het halletje stonden de vier verhuisdozen waar hij voor gekomen was. Persoonlijke bezittingen, heette dat. Vier dozen. 'Voor het stort', had zijn moeder gezegd. Uitdrukkingsloos. Vaders ogen leken weer het niets te zoeken. Maar gisteren had die hem diep in de nacht gebeld en fluisterend gevraagd of hij de dozen van tante naar de garagebox wilde brengen. Toen, had hij het zweterige niets geroken.