Opdracht #69, Klein voorwerp, grote emotie

De voeg. Langzaam loop ik ‎langs de gevel. Daar op de grond ligt hij, de voeg. Ik raap hem op en houd hem in mijn hand: een stevig, recht streepje grijze cement. Doelloos is hij nu; zijn taak als beschermer van het metselwerk kan hij niet meer vervullen. Op de plek in de muur waar hij uit is gevallen, steken de stenen nu een stukje naar buiten, ligt de gebroken metselspecie bloot. Er loopt een zigzaggende scheur door het metselwerk naast het raam, weer iets verder, iets breder. De expert komt en samen lopen wij de ronde. Hij wil ook de binnenkant van de muur zien. -"Ja, maar dat is slechts een halfsteens muurtje en dan ook nog een balk zo dichtbij. Daar had natuurlijk een versteviging in de muur moeten worden gemaakt. Dat is geen goede constructie." -"Ik zal de bouwers uit 1903 erop aanspreken", zeg ik, moe van de slapeloze nachten. Ruim honderdtien jaar heeft het stoere huis onderdak en bescherming aan mens en dier geboden. In ruil daarvoor is het onderhouden, gekoesterd, uitgebouwd tot een paleisje. Stormen, oorlogen, crises, het heeft alles doorstaan en staat trots en wat hooghartig te pronken. En nu barst het uit zijn voegen, elke keer als de aarde beeft iets meer. Steeds weer kleine en grotere scheuren waarover experts zich buigen, hun oordeel geven, rapporten schrijven. Rapporten, commissies, onderzoeken, kamerdebatten, overlegorganen, hoogwaardigheidsbekleders, raadslieden, protestdemonstraties, hoor- zittingen, excuses: niets zal de aarde tot bedaren brengen. Leven 2015 is leven 3.1, soms iets minder maar misschien nog meer. Na jarenlang in het land van leugens en uitbuiting te hebben gewoond, leven wij nu in het land van beloftes: "Herstel van vertrouwen en de veiligheid van de mensen staat voorop". Onder mijn voeten zijn gasbellen, boven mijn hoofd windbuilen. De voeg in mijn hand spreekt een keiharde waarheid.