Tupperware #72

Oh Lena, wat heb je je huis verwaarloosd. Het voelt als een halve eeuw dat ik je voor het laatst zag. In realiteit is het misschien vijf jaar. Ik respecteerde je enorm. Je nam me in huis nadat moeder overleed aan die verdomde voedselvergiftiging. Zij mag me gedragen hebben, jij hebt me gemaakt tot de persoon die ik ben. Onze oude vriend bromt nog steeds. Ooit glinsterde de mooie zilveren letters, Bosch. Nu zijn ze in staat van verval. Weet je nog waarom je voor deze koos? Juist, je obsessie met Hieronymus Bosch. Ook al heeft het geen ene moer met hem te maken. Auw. Altijd krijg ik een opmieter van het handvat. Ik kan je gelach horen: “Het is de Duivel die nieuwsgierige jongetjes straft.” En nieuwsgierig was ik zeker. Wat verwachtte je op die leeftijd? Nog nooit was ik zo gespannen bij het open van de koelkast. Heerlijk die ijzige kou. De oude vertrouwde Tupperwarebakjes, respect Lena. Daar is die van mij; rode deksel, met een sticker van een bloem erop. Jij nostalgisch wicht, nu maak je me ook nog emotioneel. Je handschrift is wel wat achteruit gegaan zie ik, maar wees gerust ik kan het goed lezen. Suzanne (bloemist) 22-05-2015, gemalen. Deze is van drie dagen terug, je appetijt was je blijkbaar nog niet verloren. Mijn vingers trillen… Heb je nu je zin? De geur, o mijn God, de geur. Mijn smaakpapillen staan op springen. Als het op het kruiden van vlees aankomt blijf je met stipt op nummer één staan, Lena Dahmen. Zelfs na veertig jaar kan ik je daarin niet evenaren. Ik zie dat je nog een cadeautje voor me hebt achtergelaten. Voor Jeff, Laat het je smaken. Liefs Lena. Petrov (buurman) 23-05-2015, onbewerkt.