# 72 Ammoniakdampen

buitengewoon ingenieus, die tante Agatha

buitengewoon ingenieus, die tante Agatha

Ja, jammer dat ze dood is. :crybaby:

Dos, Origineel, zo'n tante toch.:) Ik denk dat ik maar eens moet gaan verdiepen in die 'Porsche Cayenne'

Dos, Origineel, zo'n tante toch.:) Ik denk dat ik maar eens moet gaan verdiepen in die 'Porsche Cayenne'

Jan, niet doen! Zonder rijbewijs zeggen die schonken je niets. Of je zou er muziek in moeten zien. Dank voor je reactie.

De meeste dromen zijn bedrog maar dankzij Tante Agatha komen ze toch nog uit. :D Origineel en leuk verhaal. :thumbsup:

De meeste dromen zijn bedrog maar dankzij Tante Agatha komen ze toch nog uit. :D Origineel en leuk verhaal. :thumbsup:

Dank je wel, Marietje.

@Dos, ik bekritiseer er lustig op door vanavond. In je eerste vijf zinnen kom ik vier keer had tegen. Ammoniak schrijf je niet altijd met twee emmen. Met vier keer vijfhonderd koop je geen Cayenne. Nog in de tweede zin is volgens mij overbodig. [Op ingenieuze wijze had ze voor een douceurtje gezorgd.]: hiermee verraad je wat komen gaat. Lekprikken is m.i. een woord. Kaïn als vier laatste omgedraaide letters van ammoniak vind ik geen 'sleutel'. Ik vraag me af of je nu nog met me praten wil. Insteek: apart. À la Dos.

@Dos, ik bekritiseer er lustig op door vanavond. In je eerste vijf zinnen kom ik vier keer had tegen. Ammoniak schrijf je niet altijd met twee emmen. Met vier keer vijfhonderd koop je geen Cayenne. Nog in de tweede zin is volgens mij overbodig. [Op ingenieuze wijze had ze voor een douceurtje gezorgd.]: hiermee verraad je wat komen gaat. Lekprikken is m.i. een woord. Kaïn als vier laatste omgedraaide letters van ammoniak vind ik geen 'sleutel'. Ik vraag me af of je nu nog met me praten wil. Insteek: apart. À la Dos.

Ik stond op het punt mijn computer af te sluiten en naar bed te gaan. Morgen praat ik met je verder. Voor nu geef ik je de gelegenheid nog eens goed te lezen. Ik heb het over stapels bankbiljetten. De bijbel heeft een afmeting van 31x24x4cm. Daar kunnen heel wat briefjes van €500 in. Morgen laat ik je weten hoeveel het er waren. :)

@Dos, nee. Er staat: [waar vier stapels bankbiljetten van vijfhonderd Euro precies in pasten.] Vier keer vijfhonderd is tweeduizend. Apeslim om het nu over bijbelafmetingen te hebben. Slaap lekker.

@Dos, nee. Er staat: [waar vier stapels bankbiljetten van vijfhonderd Euro precies in pasten.] Vier keer vijfhonderd is tweeduizend. Apeslim om het nu over bijbelafmetingen te hebben. Slaap lekker.

Mili, uitgeslapen en met een wijds uitzicht over de zonbeschenen, grasgroene, goudgele en roestbruine heuvels van Zuid-Limburg dien ik je van repliek. Je schrijft: ‘In je eerste vijf zinnen kom ik vier keer had tegen.’ Je telkundig vermogen laat hier te wensen over. Het is zelfs nog erger: in de eerste vier zinnen stond vijf keer had. Dat krijg je al gauw als je een handeling in de verleden tijd beschrijft. Ik heb een keer ‘had’ kunnen omschrijven. Ammoniak en lekprikken verbeterd. Met ‘nog’ in de tweede zin geef ik aan dat Agatha de notaris op visite had gevraagd om op het laatste moment een wijziging in het testament aan te laten brengen. [Op ingenieuze wijze had ze voor een douceurtje gezorgd.] Hiermee verraad ik niets, alleen maak ik de lezer iets nieuwsgieriger. De clou moet nog komen. Met een sleutel open je deuren die gesloten zijn. Kaïn zie ik hier wel degelijk als een sleutel. Hij leidt mij naar de bijbel waarin het douceurtje ligt verborgen en daarmee is de mysterieuze surprise van tante Agatha gevonden. Met vier keer vijfhonderd koop ik inderdaad geen Porsche Cayenne. Dat kan ik met mijn platte schedel ook wel bedenken. Welgeteld zaten er 1.800 briefjes van 500 Euro, vier stapels van elk 450 biljetten, in die grote ‘Bijbelse Geschiedenis voor het Katholieke Gezin’ 10e druk, 1957. Deze bijbel staat hier in de kast en die stond mij voor ogen. Als jij per se vier stapels van elk 500 Euro wilt lezen, dan ga je voorbij aan de contex, waarin ik te kennen geef een rijk man te zijn die zich plots een Cayenne kan veroorloven. € 900.000 is geen kattendrek. Zeg zelf. Als je eens in geldnood komt te zitten, wil ik je wel wat lenen. Mijn woekerrente valt heus wel mee.

@Dos, even om je te bedanken voor je uitgebreide reactie. Ik hoop dat je evenveel plezier hebt beleefd aan het schrijven als ik aan het lezen. Geniet van je heuvels. :)

Dos, je hebt een creatief brein en de plot is allemachtig mooi verzonnen. Ik ben het wel met mili eens. Hier en daar klinkt het enigszins gekunsteld. Voor de rest heb ik ervan genoten, dat dan weer wel :)

Een slimme tante, die tante Agatha. Ze had ook duidelijk veel vertrouwen in haar neef. Bofkont! Met plezier gelezen.

haha super, ik hoop dat ik ook zo,n tante heb :)

Dos, je hebt een creatief brein en de plot is allemachtig mooi verzonnen. Ik ben het wel met mili eens. Hier en daar klinkt het enigszins gekunsteld. Voor de rest heb ik ervan genoten, dat dan weer wel :)

Leonardo, jij schaart je achter Mili, maar van haar kreeg ik niet te horen dat ze het verhaal hier en daar gekunsteld vond. Jammer dat je je niet nader verklaart, nu gaat zomaar een leermoment voor me verloren. Je kunt het nog goed maken. Ik haat gekunstelde verhaaltjes, moet je weten; of ze moeten uit dromen voortvloeien. Maar dank voor je aandacht.

Een slimme tante, die tante Agatha. Ze had ook duidelijk veel vertrouwen in haar neef. Bofkont! Met plezier gelezen.

Willemina, zo slim was tante Agatha nou ook weer niet. Ze was wel heel lief voor me. Als kleuter heeft ze me volgestopt met zoetigheid; niet zo slim van haar. Ik was vijf toen ik mijn eerste kunstgebit kreeg. Heeft zij wel betaald, bofkont die ik ben. Dank voor je reactie.

haha super, ik hoop dat ik ook zo,n tante heb :)

Han, als jij al je tanden nog hebt, dan lijken jouw en mijn tante niet op elkaar. Dank voor je reactie.

Goede opening. Ik was ook even verward door de hoeveelheid geld maar het klopt wel. De sleutel met ammoniak is een mooie Agatha Christie vondst (was Omma Kain zijn achternaam?). Mooi.

Heerlijk al die creativiteit. Zowel in het verhaal als de manier waarop het geschreven is. Ik heb zelf nog teveel te leren op schrijfgebied, waardoor ik bij dit soort mooie verhalen niet veel toegevoegde waarde kan bieden. Wel kan ik je zeggen dat ik het verhaal voor mij als een trein leest en ik er heel veel plezier aan heb beleefd. Voor mij zijn de stapeltjes bankbiljetten direct duidelijk en ik bleef geboeid lezen zonder dat er teveel prijs gegeven werd over het plot. Maar ja, misschien zegt dat meer over mij dan over menig ander lezer :confused:

Goede opening. Ik was ook even verward door de hoeveelheid geld maar het klopt wel. De sleutel met ammoniak is een mooie Agatha Christie vondst (was Omma Kain zijn achternaam?). Mooi.

Toen ik een naam voor mijn tante moest verzinnen, bedacht ik me dat ik enkele uren daarvoor op zolder een boekje van Agatha Christie in mijn handen had gehad. Ik hoefde dus niet lang te zoeken. Omma zou zo maar kunnen. Dank voor je reactie.

Heerlijk al die creativiteit. Zowel in het verhaal als de manier waarop het geschreven is. Ik heb zelf nog teveel te leren op schrijfgebied, waardoor ik bij dit soort mooie verhalen niet veel toegevoegde waarde kan bieden. Wel kan ik je zeggen dat ik het verhaal voor mij als een trein leest en ik er heel veel plezier aan heb beleefd. Voor mij zijn de stapeltjes bankbiljetten direct duidelijk en ik bleef geboeid lezen zonder dat er teveel prijs gegeven werd over het plot. Maar ja, misschien zegt dat meer over mij dan over menig ander lezer :confused:

Initium, oefening baart kunst; dus blijven lezen en schrijven. Dank voor je reactie.

Omdat er enkele lezers zijn geweest die de neiging hadden ‘stapels van elk vijfhonderd Euro’ te lezen, i.p.v. ‘stapels van vijfhonderdeurobiljetten’, heb ik de zin veranderd om dit mogelijke misverstand uit de weg te ruimen. Ook heb ik de verwijzing naar mijn vorige verhaaltje (#71; een grapje) achterwege gelaten, en heb ik ‘holle’ voor ‘ruimte’ geschrapt, nl. een mooi voorbeeld van een pleonasme.

Een origineel verhaal met een Agatha-plot. De ammoniakgeur heb je beeldend omschreven. Wat zou er gebeuren als je dit verhaal vertelt vanuit een innerlijke monoloog, een gedachtenstroom van de hoofdpersoon?

Een origineel verhaal met een Agatha-plot. De ammoniakgeur heb je beeldend omschreven. Wat zou er gebeuren als je dit verhaal vertelt vanuit een innerlijke monoloog, een gedachtenstroom van de hoofdpersoon?

Elizabeth, ik was er me van bewust dat mijn ammoniak-verhaal geen monoloog was. Omdat er handelingen in voorkomen en ik een sprong in de tijd maak, vond ik het minder geschikt voor een monoloog. Op jouw vraag ben ik het toch maar eens gaan proberen. Wat meteen opvalt is dat ik er veel meer woorden dan toegestaan voor nodig heb gehad. Maar ik ben ook niet zuinig geweest. Mijn excuses voor de late reactie en dank voor jouw commentaar. Ammoniakdampen (nu als monoloog) De notaris zei dat tante Agatha hem een week voor haar sterven had ontboden. Ze wilde nog iets toevoegen aan haar testament. Ik was de enige erfgenaam, en dat een groot deel van haar vermogen in de staatskas zou vloeien, zat haar dwars. Ze had er iets op gevonden om dat deels te verhinderen. Ik zou wél mijn uiterste best moeten doen om er achter te komen hoe ze had gedacht de fiscus een draai om de oren te geven. De sleutel tot het mysterie zou ik in haar koelkast vinden. Het zal me benieuwen. Wat een stank in huis. Zou dit nou een typische lijkengeur zijn? Ik kan hem niet thuis brengen. Op naar de koelkast. De deur klemt een beetje. Dan ... jakkes, wát een lucht. Dat verklaart die vreemde geur in huis, het zijn ammoniakdampen, het koelsysteem lekt. Gauw dicht doen, ammoniak is giftig. Als ik hem naar buiten schuif kan ik hem luchten. Over de tegelvloer kan dat makkelijk. Hé ... tante heeft de stekker van het snoer geknipt. Moet ze bewust gedaan hebben. Ze wilde vast voorkomen dat de ammoniak er geforceerd uitgedreven werd. Hier zou dus de sleutel van het raadsel in moeten schuilen? Dat gaat me heel wat hoofdbrekers kosten om dat op te lossen. Woensdag 04.15 uur. Wát een droom ... ik sta in de stadsbibliotheek en tante Agatha staat aan de andere kant van de balie. Ik heb kennelijk een boek besteld. Ze komt achter de balie vandaan en staat nu recht voor me. Ze kijkt me aan en glimlacht allerliefst, alsof ze zeggen wil ‘ik ben niet dood, kijk maar’, maar ze is het wel, besef ik. Dan draait ze zich abrupt om. Door de wervelwind die ontstaat, ruik ik weer die ammoniakdampen, maar nu ervaar ik ze zonder terug te deinzen en zonder dat mijn ogen beginnen te tranen; ze hebben de verleidelijke geur van een dure parfum. Tante neemt me aan de hand mee naar een boekenkast ... Nu moet ik hoognodig naar de WC. Tante draaide zich om ... ik rook een aangename geur van ammoniak ... en ze liep naar een boekenkast ... Zou ze me een hint hebben willen geven? Als ik ammoniak eens omdraai, zoals tante deed, dan staat er kainomma. Kain komt me bekend voor. Kaïn, die zoon van Adam en Eva, die zijn jongere broer Abel met een stuk hout in z’n nek sloeg. Een van de eerste mensenverhalen uit het Oude Testament. De Bijbel. Tante had vroeger een grote bijbel. Ik heb er als kind vaak in gebladerd, afbeeldingen van naakte mensen die samenklonterden op de top van een berg; hun laatste veilige heenkomen tijdens de zondvloed, een straf van God. Gravures van Doré. Dit zou de sleutel wel eens kunnen zijn van het post mortale raadsel van tante. Agatha op haar best. Wat moet ze er een voorpret aan beleefd hebben. Ik ga er meteen op af. Er brandt nog ergens licht. Er zal toch niet ingebroken zijn? Je hoort het vaker; inbraak bij pas gestorven mensen. Nee, gelukkig geen inbrekers; licht op de WC laten branden. Op naar de boekenkast. Daar ligt hij, de bijbel-voor-het-hele-gezin; zo noemde ze hem. Ze heeft hem verstopt onder een stapel kunstboeken. Waar zal ik hem neerleggen? Hier op tafel maar. Mijn handen trillen. Zeker niet door het gewicht van dit boek. Ben ik een beetje zenuwachtig? Ik kan mijn ogen niet geloven. Dit kan niet waar zijn. Ze heeft tot aan de stijve onderkant een ruimte uit het boek gesneden en die volgepropt met bankbiljetten van vijfhonderd Euro, vier bundels, naast en onder elkaar. Tante toch ...