Een doodnormale woensdagochtend #70

Werd wakker. Nog steeds stijf. Hoofd tegen de volle boezem van Venus Delight. Een naam als een pornoster uit de jaren zeventig, met kwaliteiten uit dit tijdperk. Pietro out in de badkamer. Spuit diep in zijn aderen. Zocht hartslag. Hij leefde nog. De laatste dagen geleefd op cocktails van verdovende producten. Stoelgang waterig, veel spetters. De huiskamer had wat weg van een iets vrolijkere dag uit de Holocaust. Raining Blood van Slayer. Op de muur etensresten, Gnocchi, of iets dat klinkt als een SOA. Maaien in de vuilnisbak. De bel ging. Openende de deur. Jehova's. Liet ze binnen. Geschreeuw. Verlichting.

Lid sinds

8 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Duidelijke eigen stijl. Kort en krachtig. Leuk. Paar vragen en opmerkingen: waarom verleden tijd? ‘Een iets vrolijkere dag uit de Holocaust’ kan de lezer wat afleiden van je verhaal. Je wil graag harde vergelijkingen, maar vraag je af of het echt nodig is. Kill your darlings. En dan de SOA, ik ben nu telkens aan het bedenken welke SOA dat kan zijn. En of je echt in die vuilnisbak maait naar iets eetbaars. Ook ben ik benieuwd hoe je opendeed. Zie je nog compleet verdoofd rondlopen, wijdbeens in je boxer voor de deur, deur open, beetje knijpend met je ogen tegen het licht. Jehova’s die misschien wel even naar je kijken alsof ze dit dagelijks meemaken. Elkaar aankijken, knikken en vastbesloten je huis binnengaan.
20 oktober 2015 - 11:30