Allerzielen schrijfopdracht #69

Mijn blik glijdt naar het kleine, ronde voorwerp dat op mijn bureau ligt. Gemaakt van steen. Vermengd met as van de overledene. Het steentje past precies in de palm van mijn hand. Terwijl ik schrijf en er even een hiaat is in mijn gedachtestroom, grijp ik er naar. Ik draai het om en om. De koude van het voorwerp kalmeert me. Langzaamaan wordt het steentje warm. Het lijkt alsof de warmte naar mijn hart stroomt en me nieuwe energie geeft. Ik zie de strooiweide weer voor me. Hoe de as door de wind werd meegenomen tot hoog in de bomen. Ik sla mijn map met gedichten open en herlees het gedicht dat destijds in me opkwam. Ik weet het, mijn lief, je bent daar niet tussen het gras van de weide. Toch sta ik hier met een pot chrysanten omdat ik je even groeten wou. Ik weet nog, mijn lief, hoe het was de wind speelde met je as en voerde je tot hoog in de bomen. Ik keek je na, mijn hart gebed in tranen. In mij zoveel verdriet omdat we moesten scheiden. Soms denk ik, in een stil moment dat ik je voel dat je dicht bij me bent. Soms kom je in mijn dromen. Weet jij het nu, mijn lief, is er een leven na dit leven? Is er een hemel? Is er een God? Wat is het doel? Wat is het lot? Gaan wij elkaar weer tegenkomen? Ik zit zo vol met vragen... Straks thuis, zal ik deemoedig knielen in stille, stille eenzaamheid voor jou, en alle zielen. Nu, mijn lief, reik ik je deze pot chrysanten, omdat ik nog altijd van je hou!