#68 Dokter (opnieuw)

Claire opent de deur met twee handen. Deze piept terwijl het interieur van de kamer zich langzaam aan haar openbaart. Boekenkasten, gordijnen van velours, een schemerlamp die de hoek waar de divan staat verlicht. Ze blijft met haar hak hangen in een knoest en struikelt in de richting van het bureau, waar dokter Lugthart achter zit. ‘Ook dat nog’, denkt ze. ‘Kom op Claire, je moet nu doorzetten. Het kan zo niet langer.’ Ze kiest een stoel met enorme armleuningen. Na een introductie vraagt de geneesheer: ‘Vertel eens, Claire. Wat is er met je aan de hand?’ Ze trekt haar schouders op. Zal ze vertellen over de fles wijn die ze gisterenavond leegdronk? Zou hij de opgezette huid rondom haar ogen zien? Waar kan ze beginnen? ‘Het begon allemaal vijf jaar terug. Ik was al jong gaan samenwonen, met een jongen die niet bij me paste, toen ik hem tegenkwam. Ik was helemaal van de kaart. Alles was ineens anders. Het was alsof de as van de aarde met een ruk verschoof.’ Clair zoekt naar een glimp van herkenning, ziet dokter Lugthart knikken en gaat verder. ‘Ik was wel vaker verliefd geweest, maar nooit zo. Er viel niets aan te beredeneren; hij nam me helemaal in beslag. Wat hij deed, wat hij zei, wanneer ik hem weer zou zien. Ik volgde mijn gevoel. Maar dat had ik beter niet kunnen doen; ik ging een weg die hij niet wilde volgen. Ik begrijp nog steeds niet dat ik het zo verkeerd heb ingeschat.’ ‘En hoe voel je je er nu bij?’ de psychiater klinkt open en warm. Claire zucht. ‘Verloren. Ik mis hem. Het ben nergens enthousiast over en,’ haar stem bibbert, ‘ik word elke ochtend huilend wakker met pijn in mijn borst.’ ‘Ach meisje toch.’ De psychiater is opgestaan en legt een hand op haar arm. Terwijl de tranen komen leunt ze haar hoofd tegen zijn schouder. Hij ruikt lekker.