#67 - Historie (herschrijf onder #28)

Marie, het ritme is nu veel treffender, maar je zweemt naar mooischrijverij. Het komt wat geforceerd over. Creatief en poëtisch, dat wel, maar een tandje terug houdt de lezer gemakkelijker in het verhaal. Er zijn ook wat taalzeurtjes ingeslopen (bijv. beschermD, buiten adem (los)), maar dat is Pisanogezeur en daar doen we vandaag niet aan.

@Marietje, natuurlijk heb ik je gelezen, de reacties en je herschrijf. Hoewel je een heel leven mooi ontrolt, blijf ik de zinnen (te) staccato vinden. Waar ik het meeste tegen aanloop zijn je kleuren. In een relatief korte tekst gebruik je er welgeteld negen: goudblond, geel, wit, rood, bruin, vale kleur, grijs, zwart en oudroze. Plus afgebladderde verf. En werkwoorden als verzwelgen van grindgeknars gaan mij net te ver. Marietje, let wel, het is maar een mening van een van je lezers. Hoe gaat het met je ms? :nod:

Marie, het ritme is nu veel treffender, maar je zweemt naar mooischrijverij. Het komt wat geforceerd over. Creatief en poëtisch, dat wel, maar een tandje terug houdt de lezer gemakkelijker in het verhaal. Er zijn ook wat taalzeurtjes ingeslopen (bijv. beschermD, buiten adem (los)), maar dat is Pisanogezeur en daar doen we vandaag niet aan.

:thumbsup: Dank je wel voor je feedback. Ik heb geleerd wat ritme kan doen met het verhaal en dat bij een herschrijf het gevaar van de spontaniteit verliezen op de loer ligt. :nod: Ik neem het mee naar een volgend verhaal. ;)

@Marietje, natuurlijk heb ik je gelezen, de reacties en je herschrijf. Hoewel je een heel leven mooi ontrolt, blijf ik de zinnen (te) staccato vinden. Waar ik het meeste tegen aanloop zijn je kleuren. In een relatief korte tekst gebruik je er welgeteld negen: goudblond, geel, wit, rood, bruin, vale kleur, grijs, zwart en oudroze. Plus afgebladderde verf. En werkwoorden als verzwelgen van grindgeknars gaan mij net te ver. Marietje, let wel, het is maar een mening van een van je lezers. Hoe gaat het met je ms? :nod:

Tja, die kleuren... :rolleyes: Ik ben een 'beeldmens' en zie dus mijn verhaal voor me. Dat verklaard mijn noodzaak om de kleuren te noemen. Ik ben geen zwart-wit kijker. ;) Daarnaast wilde ik de kleuren als tegenstelling tussen het eerste en tweede fragment gebruiken. Wellicht heb je gelijk en heeft dit verhaal het niet of minder nodig. Alles wat ik hier leer, pas ik toe in mijn ms. Aangezien ik hier nog niet ben uitgeleerd, vordert mijn ms gestaag. Het komt goed! :nod: Hartelijk dank voor jouw reactie. :thumbsup:

Ik ga even superstreng zijn, maar dat is dan superlief bedoeld natuurlijk. Niet schrikken dus, en niet alles voor waar aannemen, het is maar mijn mening en dan nog slechts mijn mening op dit moment.

In alle vrijheid wapperen haar goudblonde haren onder de smaragdgroene sjaal vandaan.

"in alle vrijheid" vind ik al een tamelijk vergezochte formulering voor haren, maar in combinatie met de sjaal ook nog een vreemde, ze zijn onder een sjaal immers niet geheel vrij. De kleur van de sjaal kun je weglaten. Of goud veel toevoegt aan blond kun je je afvragen.

Het zonlicht op de jonge bladeren flikkert door de wind.

Ik vind het een heerlijk beeld wat je oproept en word daardoor mild gestemd, maar eigenlijk, als ik heel streng ben, is dit volgens mij ook een wat vergezochte formulering van het verschijnsel.

Beschermd door hoge bomen, staat het gele landhuis aan het einde van de oprit. Het grind onder haar banden knarst boven de autoradio uit.

Dat het huis aan het einde van de oprit staat, is vanzelfsprekend, dat is nl wat een oprit is, de weg totaan het huis. Het knarsende grind vind ik een mooi detail, maar "boven de autoradio uit" zou ik schrappen.

Abrupt brengt ze de cabrio tot stilstand. De claxon tettert.

Ja, leuk. Spreekt vaart en de vreugde uit.

Onder haar zonnebril verschijnt een lach.

Twijfelachtige formulering. Dat een lach verschijnt kun je volgens mij prima zeggen wanneer je een personage vanaf een afstandje bekijkt, door de ogen van een ander beziet, maar hier ligt het perspectief zo bij de haar, dat het 'verschijnen' mij stoort. Ze lacht volgens mij gewoon.

Ze gooit het portier open, springt de auto uit en draait zich om. Haar linkerbeen zwiert naar achteren terwijl ze de koffer van de achterbank graait.

Daar is de vaart en vreugde weer :thumbsup: Ik vraag me alleen af of haar been niet meer omhoog zwiert dan naar achteren.

De rode deur klapt open.

klapt?

‘Annelien, je bent gekomen!’ Herman snelt het bordes af. De koffer valt op de grond. Zij springt in zijn armen.

Prima v&v.

Zijn omhelzing begroet. Een innige kus verwelkomt. Haar toekomst begint hier.

Ben ik gaan waarderen. Mijn a-poetisch inborst protesteerde even, maar ik denk dat het in zijn soort goed en passend is.

Heen en weer zwiept de ruitenwisser.

De woordvolgorde komt op mij gezocht over en voegt m.i. eigenlijk niets toe aan het beeld. Het leidt zelfs af, want ik vraag me nu af: waarom die nadruk op heen en weer, hoe anders, ipv dat ik direct zwiepende ruitenwissers voor me zie.

Het regent bladeren op de voorruit.

Vind ik mooi.

De wind rukt aan haar auto en oude bomen buigen diep over het huis.

Ik mis het lidwoord bij de oude bomen, juist omdat het bomen zijn die we eerder al gezien hebben. Zonder lidwoord suggereert dat het willekeurige oude bomen zijn, waar we nog niets vanaf weten.

De gebladderde verf verlinkt de vale kleur.

Too much voor mij, maar andere lezers waren enthousiast, dus zo zie je maar hoe veel de rest van mijn commentaar waard is ;)

Ze laat het gaspedaal los en de stationwagen rolt door.

Bijzonder gelsaagd contrast met de jonge versie!

Het onkruid absorbeert het grindgeknars.

Door het onkruid knarst het grind niet, het geluid wordt niet geabsorbeerd, maar wordt sowieso niet geproduceerd.

Zachtjes remt ze. Ze bedekt haar grijze haren met een regenkapje, knoopt haar regenjas dicht en slaakt een diepe zucht. Stram stapt ze uit en sjort aan haar laktas die naast haar op de passagiersstoel staat. Het bordes van 5 treden hoog, is een uitdaging.

Weer mooi in contrast.

Buiten adem bereikt ze de gesloten deur die oudroze kleurt in de deemstering.

gelsoten kun je weglaten. Ik snap het contrast met de toesnellende Herman, maar dat de deur gelsoten is, is al overduidelijk. (Waarom kies je deemstering? Voor mij is dat een ongebruikelijk woord, waarvoor je makkelijk schemering zou kunnen gebruiken, aangezien de rest van de tekst ook heel gewone woorden gebruikt, maar ik weet niet of deemstering mischien regionaal (of leeftijdsgebonden) heel vanzelfsprekend gevonden wordt.

Ze pakt de roestige sleutel. Even later kraakt het slot in zijn weerstand en traag piept de deur open. ‘Herman, ik ben thuis.’ De echo van haar stem fluistert.

waarom de echo?

Dwarrelende stofdeeltjes omhelzen. Intense herinneringen verwelkomen. Hier eindigt haar verleden.

Ik weet nog steeds niet wat "hier eindigt haar veleden" nou eigenlijk echt betekent. Als je erover nadenkt. Hoop dat je me een beetje begrijpt en er wellicht nog iets aan hebt!

Eerst en dikke :{} dat je zoveel moeite hebt gedaan! Ik heb hier zeker iets aan. Ik ga wel reageren, niet om tegen te willen spreken maar om eea te verduidelijken.

In alle vrijheid wapperen haar goudblonde haren onder de smaragdgroene sjaal vandaan.

"in alle vrijheid" vind ik al een tamelijk vergezochte formulering voor haren, maar in combinatie met de sjaal ook nog een vreemde, ze zijn onder een sjaal immers niet geheel vrij. De kleur van de sjaal kun je weglaten. Of goud veel toevoegt aan blond kun je je afvragen.

Ik wilde een beeld oproepen van gevangen haren door een sjaal waar de wind in vrijheid door de haren onder de sjaal uit, wappert. Het kleurgebruik in tegenstelling tot de sobere kleuren in het tweede stukje. Ik ben nu eenmaal een beeld mens. Misschien inderdaad too much. Smaragdgroen is wel een heerlijk passievol woord. ;)

Het zonlicht op de jonge bladeren flikkert door de wind.

Ik vind het een heerlijk beeld wat je oproept en word daardoor mild gestemd, maar eigenlijk, als ik heel streng ben, is dit volgens mij ook een wat vergezochte formulering van het verschijnsel. .

Tijdens de lente zag ik vanuit de auto op weg naar huis dit gebeuren; zonlicht op jonge bladeren die bewegen door de wind waardoor het lijkt alsof ze flikkeren.Probeer dat maar eens in 1 zin te vangen. Dit is mijn beste poging tot nu toe.

Beschermd door hoge bomen, staat het gele landhuis aan het einde van de oprit. Het grind onder haar banden knarst boven de autoradio uit.

Dat het huis aan het einde van de oprit staat, is vanzelfsprekend, dat is nl wat een oprit is, de weg tot aan het huis. Het knarsende grind vind ik een mooi detail, maar "boven de autoradio uit" zou ik schrappen.

Je hebt gelijk. De autoradio moet ik ergens anders vermelden. Ik wilde aangeven dat ze met veel kabaal aankomt: men mag weten dat ze er is.

Onder haar zonnebril verschijnt een lach.

Twijfelachtige formulering. Dat een lach verschijnt kun je volgens mij prima zeggen wanneer je een personage vanaf een afstandje bekijkt, door de ogen van een ander beziet, maar hier ligt het perspectief zo bij de haar, dat het 'verschijnen' mij stoort. Ze lacht volgens mij gewoon.

Ken je dat, dat je je eigen lach niet in bedwang kan houden? ( Bij binnenpret of als je HEM weer ziet?) Dan verschijnt de lach vanzelf.

Ze gooit het portier open, springt de auto uit en draait zich om. Haar linkerbeen zwiert naar achteren terwijl ze de koffer van de achterbank graait.

Daar is de vaart en vreugde weer :thumbsup: Ik vraag me alleen af of haar been niet meer omhoog zwiert dan naar achteren.

Ze maakt een buig/ bukbeweging en dan zwaait het been naar achteren en los van de grond omhoog.

De rode deur klapt open.

klapt?

Van openklappen; Herman gooit de deur open.

‘Annelien, je bent gekomen!’ Herman snelt het bordes af. De koffer valt op de grond. Zij springt in zijn armen.

Prima v&v.

v&v :?

Heen en weer zwiept de ruitenwisser.

De woordvolgorde komt op mij gezocht over en voegt m.i. eigenlijk niets toe aan het beeld. Het leidt zelfs af, want ik vraag me nu af: waarom die nadruk op heen en weer, hoe anders, ipv dat ik direct zwiepende ruitenwissers voor me zie.

De nadruk erop omdat ze ernaar kijkt. Normaal gesproken kijkt men door de zwiepende ruitenwissers heen. En het moet rust aangeven.

De wind rukt aan haar auto en oude bomen buigen diep over het huis.

Ik mis het lidwoord bij de oude bomen, juist omdat het bomen zijn die we eerder al gezien hebben. Zonder lidwoord suggereert dat het willekeurige oude bomen zijn, waar we nog niets vanaf weten..[/quote] :thumbsup:

Het onkruid absorbeert het grindgeknars.

Door het onkruid knarst het grind niet, het geluid wordt niet geabsorbeerd, maar wordt sowieso niet geproduceerd. ..

Ik bedoelde dat het grind niet geheel overwoekerd was door onkruid. Door de plukken onkruid werd het grindgeknars op sommige plekken geabsorbeerd. Het opzuigen van het geluid vind ik een mooi beeld.

Buiten adem bereikt ze de gesloten deur die oudroze kleurt in de deemstering.

gelsoten kun je weglaten. Ik snap het contrast met de toesnellende Herman, maar dat de deur gelsoten is, is al overduidelijk. (Waarom kies je deemstering? Voor mij is dat een ongebruikelijk woord, waarvoor je makkelijk schemering zou kunnen gebruiken, aangezien de rest van de tekst ook heel gewone woorden gebruikt, maar ik weet niet of deemstering mischien regionaal (of leeftijdsgebonden) heel vanzelfsprekend gevonden wordt.

Ik vond het woord deemstering een mooie ouderwetse pseudoniem voor schemering. Eentje die bij de hoogbejaarde vrouw past. Het valt wel ietwat uit de toon. :nod:

Ze pakt de roestige sleutel. Even later kraakt het slot in zijn weerstand en traag piept de deur open. ‘Herman, ik ben thuis.’ De echo van haar stem fluistert.

waarom de echo?

In de grote lege, stille hal echoot haar stem weg. Zij fluistert dus de echo ook.

Dwarrelende stofdeeltjes omhelzen. Intense herinneringen verwelkomen. Hier eindigt haar verleden.

Ik weet nog steeds niet wat "hier eindigt haar veleden" nou eigenlijk echt betekent. Als je erover nadenkt.

Een soort back to the future. ;) Ze gaat terug naar de plek waar ze gelukkig was, om nu te sterven. Daar eindigt haar gelukkige tijd, haar verleden. Niet te lang over nadenken. :p Voor de complimenten hartelijk dank. Jij zou een goede proeflezer zijn. Onderbouwde feedback is altijd de moeite om erover na te denken en te begrijpen! Nogmaals thanks! :)