Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#66 eigen stem

wekelijkse schrijfopdracht #66: eigen stem Het park heeft een siertuin die elk voorjaar door honderden tulpen en elk najaar door minstens zoveel chrysanten gekleurd wordt. De eerste keer trof ik haar op haar buik tussen de perken. Later zou ik haar nog in vele vreemde vouwen zien. Ze fotografeerde de bloemen. Chrysanten en tulpen zag ik haar vastleggen en het was opnieuw herfst voor zij een blijk van herkenning gaf. Haar glimlach was eerder betrapt geweest, of verontschuldigend misschien, maar hij werd opener. Daarop vatte ik moed. Ik knikte. Haar ogen lachten. Het was tussen de tulpen dat zij op een dag op een bankje zat, één voet onder haar billen, de knie opzij geleund, één knie hoog opgetrokken, haar kin erop steunend. “Goedemorgen. Mag ik?” “Oh .. eh … ja. Natuurlijk.” In een vloeinde beweging glijden de voeten omlaag en komt het hoofd omhoog, zodat ze rechtop met haar benen over elkaar geslagen zit, terwijl ik mijn best doe om met eenzelfde vanzelfsprekendheid naast haar plaats te nemen. “Geen camera vandaag?” De glimlach. Betrapt en uitdagend tegelijk. Ik kijk haar aan, maar haar ogen dwalen over de perken, terwijl ze antwoordt met een klopje op haar tas. “Ik kom nooit zonder.” “Niets de moeite waard dan, vandaag?” Ze kijkt me kort aan voor ze haar blik weer over de bloemen laat glijden en even lijkt ze iets te gaan zeggen. Ze laat wat lucht tussen haar lippen ontsnappen terwijl haar schouders iets zakken. Ik probeer te zien wat zij ziet. Met de palm naar boven gericht, draait haar hand soepel een rondje vanuit de pols, alsof ze de hele tuin in het kleinst mogelijke gebaar wil vangen. “Hier zitten is ook de moeite waard.” “Zonder meer,” zeg ik en ik span me in om mijn blik op de bloemen gericht te houden, terwijl ik mijn wangen onder de hare voel kleuren.

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Schrijvenmaar, als fotograaf heb ik genoten van het verhaal dat je hebt geschreven. Een mooie start van een zonnige zondagmorgen. In het kader van de opdracht heb ik wel een zeurtje: Voor mijn gevoel zijn de personages niet onderscheidend genoeg van elkaar. Sterker nog ze gebruiken soms dezelfde woorden op plaatsen waar je nu net het onderscheid kunt maken.
“Niets de moeite waard dan, vandaag?”
zegt de HP
“Hier zitten is ook de moeite waard.”
zegt de fotograaf Toch doet dit niets af van het verhaal en met hoeveel plezier ik het heb gelezen.

Lid sinds

8 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hp wil een praatje maken maar is zenuwachtig. Ontspannen versus gespannen. Wellicht een wat subtielere invulling van de opdracht. Ik vond het een aangenaam leesbaar verhaal. Dat van die polsbeweging moest ik eerst even proberen.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het mooie van jouw verhaal is m.i., dat het is geschreven vanuit 1 stem en pas tijdens de dialoog er een andere stem bij komt. Zoals ik het lees zijn de personages gelijkgestemd = beide gecharmeerd van de onbekende ander, zodat aan het einde van het verhaal de 'stemmen' elkaar versterken omdat ze in dezelfde situatie zitten. Het aftasten is begonnen. ;) Wie ben ik om te zeuren, maar dit viel me op: [De eerste keer trof ik haar op haar buik tussen de perken.] Is het werkwoord niet - aantreffen? [“Zonder meer,” zeg ik en ik span me in om mijn blik op de bloemen gericht te houden, terwijl ik mijn wangen onder de hare voel kleuren.] Deze leest omslachtig maar ik begrijp wat je wilt zeggen en dat je anders het woord blik 2 x gebruikt. Sugg.? - “Zonder meer.” Ik houd mijn ogen op de bloemen gericht. Mijn wangen kleuren onder haar blik. - ( Waarom een dialooglabel toevoegen?) Ik waande me even ook tussen de bloemen, in het najaarszonnetje. :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
In het kader van de opdracht heb ik wel een zeurtje: Voor mijn gevoel zijn de personages niet onderscheidend genoeg van elkaar. Sterker nog ze gebruiken soms dezelfde woorden op plaatsen waar je nu net het onderscheid kunt maken.
“Niets de moeite waard dan, vandaag?”
zegt de HP
“Hier zitten is ook de moeite waard.”
zegt de fotograaf .
Hp wil een praatje maken maar is zenuwachtig. Ontspannen versus gespannen. Wellicht een wat subtielere invulling van de opdracht.
Misschien was ik iets te subtiel. Niet voor het eerst. Maar ik heb ook wel het gevoel dat korte teksten makkelijk karikaturaal worden, zeker wanneer je in zo weinig woorden twee tegengestelde karakters moet weten te schetsen en ik had nou eens even geen zin in 'typetjes' schrijven. Ik probeerde de personages zo gelijkwaardig mogelijk te maken; ik stelde me voor dat ze hetzelfde opleidingsniveau hebben, in hetzelfde register spreken, en beiden wel ongeveer even introvert zijn. De eigen 'stem' zit hem juist niet in het woordgebruik, maar inderdaad in de (ont)spanning. De fotografe beweegt zich vrijelijk en vloeiend, vanzelfsprekend en zonder daarbij na te denken. De hp daarentegen is zich van elke beweging bewust en analyseert zich suf. De fotografe glimlacht ongeacht in welke vreemde vouw ze betrapt wordt, de hp heeft ondanks al die glimlachen een jaar nodig om een groet te durven knikken. Bedankt voor jullie reacties.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Zoals ik het lees zijn de personages gelijkgestemd = beide gecharmeerd van de onbekende ander, zodat aan het einde van het verhaal de 'stemmen' elkaar versterken omdat ze in dezelfde situatie zitten. Het aftasten is begonnen. ;) Zo lees ik het ook. Zo schreef ik het ook. :nod:
Wie ben ik om te zeuren,
Mijn immer gewaardeerde Marietje!
De eerste keer trof ik haar op haar buik tussen de perken.] Is het werkwoord niet - aantreffen?
Ik had bijna geroepen: "Je hebt helemaal gelijk!" Iemand treffen, betekent toch dat je hem raakt ... maar vervolgens toch weer getwijfeld en even nagevraagd bij Van Dale; betekenins 5 van 'treffen' is toch daadwerkelijk 'vinden, ontmoeten' (als in: waar kan ik je treffen?)
[“Zonder meer,” zeg ik en ik span me in om mijn blik op de bloemen gericht te houden, terwijl ik mijn wangen onder de hare voel kleuren.] Deze leest omslachtig maar ik begrijp wat je wilt zeggen en dat je anders het woord blik 2 x gebruikt.
Hier roep ik dan toch: "je hebt helemaal gelijk!" Het viel me gisteravond ook al op en ik rekende op commentaar erop, maar kreeg het niet beter. Dank voor je suggestie! -
( Waarom een dialooglabel toevoegen?)
Tja, omdat ik met die zin aan het worstelen was, is er op een gegeven moment 'zeg ik' tussengeworpen - ik weet ook niet precies waarom dat me op dat moment beter leek, eigenlijk ...
Ik waande me even ook tussen de bloemen, in het najaarszonnetje. :thumbsup:
Da's altijd fijn. Dank voor je uitgebreide reactie.

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Schrijven maar, Ik denk eigenlijk dat jij volomen gelijk hebt nu ik er over nadenk. Helemaal omdat mensen die met elkaar omgaan vaak van zelfde opleidingsniveau zijn, zelfde interesses hebben en dus ook zoals je terecht noemt in dezelfde registers praten. De manier waarop jij nu hebt geschreven is daardoor subtieler en dus geen karikatuur. Want ook daarin heb je gelijk een karikatuur is makkelijk geschapen in een kort verhaal en het is de kunst om dit te voorkomen. Kort gezegd: Ik heb van je geleerd. Dank je wel

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hi Schrijven maar, ik kan me aansluiten bij Marietje... soms las het voor mij wat omslachtig. Je hebt met haar al uitgebreid geëvalueerd ;) Het introverte van de personages en de subtiliteit vond ik prettig omdat je daarmee de personages toch heel duidelijk neerzet.. Graag gelezen!