#66 eigen stem

wekelijkse schrijfopdracht #66: eigen stem Het park heeft een siertuin die elk voorjaar door honderden tulpen en elk najaar door minstens zoveel chrysanten gekleurd wordt. De eerste keer trof ik haar op haar buik tussen de perken. Later zou ik haar nog in vele vreemde vouwen zien. Ze fotografeerde de bloemen. Chrysanten en tulpen zag ik haar vastleggen en het was opnieuw herfst voor zij een blijk van herkenning gaf. Haar glimlach was eerder betrapt geweest, of verontschuldigend misschien, maar hij werd opener. Daarop vatte ik moed. Ik knikte. Haar ogen lachten. Het was tussen de tulpen dat zij op een dag op een bankje zat, één voet onder haar billen, de knie opzij geleund, één knie hoog opgetrokken, haar kin erop steunend. “Goedemorgen. Mag ik?” “Oh .. eh … ja. Natuurlijk.” In een vloeinde beweging glijden de voeten omlaag en komt het hoofd omhoog, zodat ze rechtop met haar benen over elkaar geslagen zit, terwijl ik mijn best doe om met eenzelfde vanzelfsprekendheid naast haar plaats te nemen. “Geen camera vandaag?” De glimlach. Betrapt en uitdagend tegelijk. Ik kijk haar aan, maar haar ogen dwalen over de perken, terwijl ze antwoordt met een klopje op haar tas. “Ik kom nooit zonder.” “Niets de moeite waard dan, vandaag?” Ze kijkt me kort aan voor ze haar blik weer over de bloemen laat glijden en even lijkt ze iets te gaan zeggen. Ze laat wat lucht tussen haar lippen ontsnappen terwijl haar schouders iets zakken. Ik probeer te zien wat zij ziet. Met de palm naar boven gericht, draait haar hand soepel een rondje vanuit de pols, alsof ze de hele tuin in het kleinst mogelijke gebaar wil vangen. “Hier zitten is ook de moeite waard.” “Zonder meer,” zeg ik en ik span me in om mijn blik op de bloemen gericht te houden, terwijl ik mijn wangen onder de hare voel kleuren.