opdracht 66, de confrontatie

de confrontatie ‘Als jij denkt dat je zo’n opmerking kunt maken en dan verwacht dat ik deze gewoon naast me neerleg en dan tegen me zegt dat ik reageer als een kind maakt me dat razend’, haar handen ballen zich samen als twee gespannen vuisten in haar zakken. Twee ogen kijken haar aan, ze voelt hoe ze klein wordt, vernederd ja zo voelt ze zich. Stilte, ze hoort de ander denkbeeldig zuchten. Ik deel niks meer, niks krijg je nog van me te horen, je onderschat me, haar gedachtes struikelen over elkaar terwijl ze haar lippen stijf op elkaar klemt. ‘Luister, ik heb het je al zo vaak gezegd en ik weet niet meer hoe ik tot je door moet dringen maar ik blijf het zeggen, vertrouwen, vertrouwen, vertouwen’, ze draait haar gezicht weg, ze kan die ogen die haar doordringend aankijken niet meer verdragen. Vertrouwen, pffff, als ze blijft komen met die tegenstrijdigheden, hoe kan ik dan vertrouwen, in haar hoofd gaat het gesprek verder terwijl ze daar maar staat als aan de grond genageld. Wat zou ze graag weglopen en de deur met een knal achter zich dichtgooien maar ze blijft staan en staart naar de muur, haar handen nog steeds in haar zakken. ‘Je moet gewoon elke dag je oefeningen doen, niet voor mij maar voor jezelf’, de stem zacht maar dwingend, ogen die door haar heen lijken te kijken. Ze voelt hoe de ergenis zich vastzet ter hoogte van haar maag, hoe een golf van misselijkheid zich een weg baant door haar borst, ‘ ik’, snel schieten haar ogen naar de vrouw die nog steeds op de stoel zit. Eindelijk komt het gevoel in haar voeten terug, ‘ik moet door’, snel draait ze zich om en loopt de kamer uit. De deur blijft open staan, ze hoort nog hoe de deur zachtjes in het slot valt wanneer ze de trap bereikt. Ze start de auto en rijd weg, veel te hard, woorden, zinnen, die ze daarnet niet kon zeggen, roept ze nu tegen de voorruit , godverdomme, wie denkt ze wel dat ze is.