wekelijkse schrijfopdracht#63B - Ne me quitte pas

Ne me quitte pas, ne me quitte pas Hij deed het wel. Hij verliet haar. Liet zijn vrouw achter als een stuk wrakhout. Aangespoeld lag ze op een verlaten strand, starend naar een lege toekomst. Als wrakhout van een lek gevaren huwelijksboot. Gesmakt tegen de scherpe rotsen van het dagelijks bestaan. Versplinterd door het spervuur van de maatschappij. Gezonken door het onophoudelijk hameren van het kroost op de voorplecht. Het werd eb en het werd vloed. Bij vloed werden de tranen meegevoerd door het af-en-aan rollen van de golven; bij eb mengden de tranen zich met het zout van de zee tot minuscule zoutkorrels. Tijdens de dag werd het wrakhout verwarmd door de zon. Tijdens de nacht beschenen door het maanlicht. Een strandjutter kwam voorbij. Vond het hout toch nog wel de moeite waard en legde het te drogen bij het open haardvuur. Hij zag de unieke vorm en de tedere lijnen van zijn vondst. Hij was er blij mee. Soms nam hij het in zijn handen om de fijne nerven te strelen en kijk, het wrakhout begon te glanzen. Met voorzichtige vingers begon de strandjutter het hout te bewerken. Met schaaf en beitel werden de vorm en structuur van zijn vondst mooier en mooier. Op een dag was het een kunstwerk. Vol trots liet hij het kunstwerk aan de wereld zien. En de wereld was het met hem eens dat het een waardevol kunstwerk was. Het kunstwerk ontving parels van regen uit een land waar het nooit regende. Het werd een koningin aan de zijde van een man die koning was van een land waar alleen maar liefde woonde. Hun liefde laaide hoog op als het vuur van een vulkaan die men had dood gewaand maar met herwonnen kracht zijn lava weer over de helling liet vloeien. Velden die in het verleden door de kokende lava verschroeid waren geweest, stonden weer in volle bloei. Nog mooier dan voorheen. De koning plukte enkele bloemen en vlocht ze tot een kroon. Hij tooide haar met de bloemenkroon en fluisterde: Jij, mijn liefste, jij bent de kroon op mijn leven.” De herinnering aan de huwelijkspartner werd een schaduw. Nog minder dan de schaduw van haar hond. Dat hij haar verlaten had was het beste wat er in haar leven was overkomen. http://www.wat.tv/video/jacques-brel-ne-me-quitte…