#62 Zwaar Verleden

Mijn reisgenoten sjokken achter de gids aan, terug naar de bus. Ik blijf alleen achter, in het midden van de arena, omhuld door avondkleuren en het getsjirp van cicades. Ik sluit m'n ogen en spreid m'n armen. Hoe zouden de acteurs zich gevoeld hebben temidden van duizenden toeschouwers, wetend dat elke stembuiging, elke fluistering en zucht, door de stenen zitplaatsen tot aan de bovenste rij omhooggedragen werd? Elke fout? En omgekeerd -- zou boegeroep de acteurs als een lawine bedolven hebben? "Rita." De vrouwenstem klinkt vlakbij. M'n ogen vliegen wijd open en ik draai om m'n as -- niemand. "Ik zit boven." Met een hand scherm ik m'n ogen af voor de oranje gloed van de ondergaande zon, met de andere groet ik de persoon die vijfenvijftig rijen boven me zit. "Hallo. Wie ben jij?" "Birgit." Ik frons. De enige persoon met die naam die ik ken is de vrouw van-- Ik stap achteruit en struikel. M'n vingers grijpen in het stof voordat ik op m'n achterste beland. "Birgit?" "Ja, Rita. Waarom?" Zal ik gewoon opstaan en weglopen? Ik kijk naar de uitgang. "Wat is er? Ben je bang voor me?" "Nee," lieg ik en richt m'n blik weer omhoog. "Besef je wat je aangericht hebt?" "Hij begon. Het was zijn idee." Ik sla het stof van m'n handen. "Ach gut. Arme Rita. Willoos slachtoffer van man in midlife crisis." Haar sarcasme snoert m'n keel. Wat kan ik zeggen? Dat ik destijds vond dat ik recht had op een sprankje geluk, nadat m'n eerste huwelijk in misère geëindigd was? "Het spijt me," fluister ik. Stilte. Ik omarm m'n knieën. "Het spijt me," zeg ik nogmaals, harder. "Ik hoorde je." Birgit klinkt mat nu, levenloos. "Maar wat moet ik met jouw berouw? Het kan de breuken niet lijmen. Vijftien jaar later -- en ik vind nog elke dag nieuwe scherven." Ik kreun en laat m'n hoofd zakken totdat m'n bovenarmen m'n oren bedekken. Desondanks dringt de hoon van haar korte lach door tot in m'n ziel. Plotseling stroom ik over. "Rita, geloof me, ik zou het willen overdoen en 'nee' tegen hem willen zeggen. 'Nee, ik doe niet mee aan jouw spelletje. Nee, je kunt me niet gebruiken om je mannelijkheid te bewijzen. Nee, ik laat me niet vernederen. En nee, ik wil er niet aan meewerken om jouw huwelijk, jouw gezin, kapot te maken!' Maar de tijd laat zich niet terugdraaien." Tranen verstikken m'n laatste woorden. "Rita!" Voetstappen snellen mijn kant op. Dan knijpt een hand zacht in m'n schouder. "Lieverd, wat is er?" Ik veeg vlug m'n wangen droog en schraap m'n keel. "Het verleden...weegt hier zwaar." Mijn man schudt glimlachend z'n hoofd. "Altijd sentimenteel, jij." Ik laat me overeind trekken. Met zijn arm om m'n schouders kijk ik nog even omhoog. Birgits silhouet steekt eenzaam af tegen de nu violette hemel. "Kom," zegt hij. "De bus wacht." De snikken die vanaf de vijfenvijftigste rij naar beneden rollen worden gesmoord in het stoffige geslof van onze slippers.