Wekelijkse schrijfopdracht #63 – Essay-verteller / Belang van gemeenschap

Laten we mekaar geen mietje noemen. Niet dat ik iets tegen mietjes heb, begrijp me niet verkeerd. Ze leveren me geen rooie duit op, maar ik heb er verders ook geen last van. Maar goed, het gaat me om mij, de bootjes en de dames. Mijn dames. En om de handel natuurlijk, want ik ben ondernemer. Maar pas op. Ik ben er niet alleen voor de klanten, niet alleen voor de poen, maar ook voor de maatschappij. Zeker wel. En ja, handel? Mensenhandel? Kijk, in zekere zin handel ik natuurlijk in mensen. Logisch. Ik heb bootjes. Nou ja, ik had bootjes. En op die bootjes zaten de dames. Allemaal toppertjes. Ik had ze in verschillende maten, verschillende leeftijden en verschillende kleuren. Bootjes en dames. Want een goede zakenman spreidt zijn belangen, zoals de dames hun... Nou ja, goed. Je begrijpt het wel. En ja, dan handel je dus eigenlijk in mensen, in vrouwen. Klopt. Maar ik heb ze nooit gedwongen. Er zat wel eens een Russische of een Afrikaanse tussen die geen Nederlands spraken en die ik dan ook niet direct kon vragen of dit werk hun ambitie was, en of ze er lol in hadden. Maar ja? Waarom zouden ze anders helemaal naar hier komen? Voor de poen toch? En poen is er! Bij de huisvaders die niet meer zo geilen op hun verzuurde trut, die ze soms deftig ega noemen, bij de illegalen die zich niet kunnen afrukken in de kamertjes waarin ze met z'n twintigen liggen te meuren en bij de arabiërs die hier in het asielzoekerscentrum voor het eerst in hun leven porno zitten te gluren. Joh, die gasten staan allemaal op springen. Wat dacht jij dan? Mooi toch, dat ik en mijn maten dan zorgen voor een uitlaatklep? Want ja, anders lopen al die gasten dat op te sparen tot ze van de zaadkolder een lingeriereclame in het bushokje gaan onderspuiten. Of nog erger. Da 's toch simpel. Dáár hoef je toch niet zonodig voor gestudeerd te hebben? Als mensen niet zouden geilen, zou ik toch geen dure bootjes neerleggen? Dan had ik wel in de wiet gegaan. Dat heb ik en mijn advocaat die rechter dus proberen uit te leggen. Dat er dus, zoals die meester Van Santpoort zo mooi zei, 'wel degelijk een wezenloos gemeenschap belang is.' Iets in die trant in ieder geval. Mooi dat er niet geluisterd werd. Beroep ongegrond. Toen zei ik al: 'Ja, ongegrond, ongegrond? Logisch, mijn bootjes dobberden op het water.' We gaan dus in beroep. Bij het hof. Niet alleen voor mezelf hoor, maar ook voor dat belang van de klandizie en de rest van jullie. Én voor de dames, dat spreekt. Want die liggen nu op allerlei zolderkamertjes te pezen. Da 's helemaal niks. Da 's onmenselijk. Bovendien geeft dat burengerucht en klachten die ik dan weer moet afhandelen. En ik ben in principe gewoon een aardige jongen. Ik mep goed, maar niet graag. Dus geen gezeik. Bootjes terug. Worden we allemaal beter van.