#62A Perfect voorgeprogrammeerd

Haar mondhoeken krullen omhoog als ze het rode doosje opent. Al haar menselijke trekjes tonen zich. Een blik op mijn database zegt me dat de diamant gemaakt is van platina en een veertien karaats diamant bevat. ‘Nou wat zeg je hierop?’ Dit moet een bepaalde menselijke traditie zijn, maar ik weet niet direct welke. ‘Wil je met me trouwen Carlo?’ ‘Uhm…’ ‘Je bent zeker verbaasd dat ik het aan jou vraag? Je mag erover nadenken.’ ‘Anneloes, ik denk dat dit niet is wat je wilt.’ ‘Carlo, ik heb jaren op dit moment gewacht.’ ‘Maar er is iets wat ik je nog niet heb verteld.’ ‘Wat zou jij nou voor me kunnen verzwijgen?’ ‘Nou, er is een reden dat ik je emoties soms niet begrijp. En dat ik altijd op zondag naar Delft moet.’ ‘Daar ging je toch heen voor je werk dacht ik?’ ‘Nee, daar wordt aan me gewerkt. Ik ben een robot, Anneloes.’ Ze trekt haar linker wenkbrauw op. Ik ken die emotie, dat is ongeloof. De laatste software update heeft wonderen gedaan. ‘Carlo, als je niet met me wilt trouwen kan je het ook gewoon zeggen hoor.’ ‘Anneloes, geloof me. Al die dingen die ik tegen je zei waren voorgeprogrammeerd. Ik ben een project van de Technische Universiteit Delft. Dat ik soms zo menselijk lijk komt enkel doordat ze bij de Universiteit over zeer geavanceerde software beschikken. Ze willen de strijd met enkele Japanse Universiteiten aangaan. Ik ben niks meer dan een prestige project Anneloes.’ ‘Maar als je dan echt een robot bent, hoe kan het dan dat je gewoon uit botten en spieren bestaat in plaats van mechanische onderdelen?’ ‘Ze hebben de software geïnstalleerd in het brein van een overleden jongeman. Hoe ze dat precies hebben gedaan weet ik niet, dat hebben ze me nooit verteld. En het staat ook niet expliciet in mijn database vermeld. Misschien moet ik je aan het team voorstellen. Je kunt beter met één van hen trouwen in plaats van mij. Zij hebben me gemaakt tot wie ik ben.’ Anneloes legt haar hand op mijn rechter bovenbeen. Sinds een maand is het het team gelukt om gevoel in mijn ledenmaten te krijgen. Van die tintelingen als Anneloes me aanraakt kan ik elke keer weer genieten. Simulatietests hebben zelfs aangetoond dat door die aanrakingen mijn stand-by tijd langer wordt. ‘Wat moet ik met die nerds? Ik wil jou. Je bent misschien wel voorgeprogrammeerd om al die lieve dingen te zeggen, maar je meende ze wel. Je bent heel wat menselijker dan de meeste mensen.’ ‘Maar Anneloes, zelfs als je dit echt wilt… Het kan waarschijnlijk niet. Artikel 30 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek stelt dat ‘twee personen van verschillend of gelijk geslacht’ het huwelijk kunnen aangaan. En ik ben geen persoon.’ ‘Daar verzinnen we wel wat op.’ ‘Maar ik ben er op zondag nooit voor je. Dat moet toch lastig voor je zijn.’ ‘Ik red me wel.’ ‘Dit is wat je wilt?’ ‘Ja, lief robotje van me. Doe je die ring nog om of hebben je makers daar soms bezwaar tegen?’