Schrijven; anoniem of ‘out and proud’?

Ik zal zelf aftrappen: Eerst was ik heel selectief, met name omdat ik nog erg onzeker was over mijn eigen schrijven. Er zijn zoveel goede schrijvers, dus waarom zou iemand mijn amateuristisch gekrabbel willen lezen?! Mijn partner wist het al wel natuurlijk, maar pas toen er een verhaal van me in een bundel zou worden opgenomen heb ik dat met vrienden gedeeld (die trouwens erg enthousiast waren ;) ). Familie volgde na mijn eerste publicatie en enkele collega’s hebben het via Facebook meegekregen. (Iedereen vond het ook echt onwijs tof :)) Om het vervolgens helemaal wereldkundig te maken, bleef voor mij persoonlijk toch een drempel. Ik werk namelijk in het onderwijs en mijn soms nogal bloederige verhalen geven wellicht een vreemd beeld. Dat heeft dat me er een tijdje van weerhouden om een website / auteurspagina aan te maken en/of mijn volledige naam te gebruiken. In het verleden heb ik namelijk altijd mijn best gedaan om via internet ‘onvindbaar’ te zijn, dus een website met mijn naam voelde erg onnatuurlijk. (Het wanneer even terzijde, want over het ‘wanneer een website’ is al wel een topic ;)) Uiteindelijk besloot ik dat het geen probleem moet vormen; mijn werken zijn immers fictief en hebben geen invloed op mijn functioneren op de werkvloer. Zo, nu jullie ;)

Vroeger schreef ik fanfics over mijn favoriete band. Omdat ik het heerlijk vond om te schrijven, maar me er toch wat voor schaamde, heb ik die geschreven onder een pseudoniem. Ik dacht dat bijna niemand ervan wist, maar blijkbaar heeft m'n moeder met heel veel trots al mijn verhalen stiekem gelezen. Nu schrijf ik serieuzer en heb ik beslist om mijn gewone naam te gebruiken. Helaas wel een naam die meer mensen hebben, maar gelukkig is niet iedere Els Mertens aan het schrijven geslagen. Ik schrijf chicklit, luchtige alledaagse verhalen waar vrouwen zich in kunnen herkennen. Het merendeel van mijn vriendenkring en familie vindt het maar niks, maar ik hou ervan! Dus ben ik trots op mijn werk en mag iedereen weten wie het echt heeft geschreven. Na lang wikken en wegen, heb ik het zelfs vermeld op mijn CV en daar kwamen veel positieve reacties op. Omdat zo'n heel proces van schrijven, corrigeren en uitgeven toch best wat discipline vraagt. Plus foutloos schrijven en goede, correcte taal gebruiken is een must als je in de administratie wil werken.

Fallen Angel, Wat mij betreft 'out and proud'. Je schrijven verborgen/anoniem houden, dat is een verhaal waard :)

Mijn ouders wisten allang dat ik schreef en op school ben ik zo'n beetje de enige die echt schrijft, als in een echt verhaal. Een aantal klasgenoten hebben meegelezen terwijl ik schreef en ik heb er (gelukkig) goede reacties op gekregen. Ook leraren hebben de word-documentjes op mijn schoollaptopje gelezen omdat ze er al vaker op gereageerd hebben. :o Ik heb eigenlijk nooit echt gezegd dat ik schrijf, mensen komen er blijkbaar vanzelf achter. :ninja:

Vanaf het begin heb ik er geen geheim van gemaakt. Wel heb ik tegen mijn kinderen gezegd dat er soms scènes in voorkomen die ze waarschijnlijk niet van mij verwacht hadden. Ik heb ze er niet over horen klagen. Ik schrijf in verschillende genres. Het is maar net wat er bij me opkomt.

Sommige mensen weten het, maar niet alle. Mijn vrienden dus wel, en een aantal familieleden. Maar ik vertel het niet iedereen. Ik wou dat ik het zo durfde te zeggen. Maar dan moet ik voor mijn gevoel ook iets hebben wat ik kan laten lezen en het is allemaal nog niet af, goed genoeg, laat staan gepubliceerd. Op een verhaaltje en een essay na. Als ik aan een schrijver denk, denk ik ´dat wil ik later worden als ik groot ben´. Ik lees ook best veel. En er zijn zoveel echt goede schrijvers.... zucht. Ik kan het schrijven alleen niet laten. Ik heb het echt geprobeerd. Ik ga dus gewoon maar verder, los van het labeltje is het gewoon iets (leuk en frustrerend) waar ik niet zonder kan. En dan heb ik nog de dingen die ik wil vertellen ;). Ik denk altijd: als ik een boek gepubliceerd heb, dan kan ik zéggen: ´´eigenlijk was ik altijd al een schrijfster´´.

Laat je door niets of niemand tegenhouden. Als ze het niets vinden, dan maar niet. Dat heeft mij er nooit van weerhouden om te schrijven. Het is een behoefte die je niet kunt onderdrukken. Ga ervoor.

Haha, zo kan ik het wel vertellen: ik kan er niets aan doen, ik heb ´´schrijfdrang´´. ;) Maar serieus: dank, Tja, dat doe ik.

Gut, komen nu ook al schrijvers uit de kast? :D Voor mijn werk van destijds was het een voordeel (journalistiek). Maar buiten die werkzaamheden om blijf ik tot op heden onder een pseudoniem schrijven. Deels heeft dit te maken omdat ik niet wil dat stieffamilie gaat 'pronken' met mijn schrijfsels, terwijl ze me verder niet kunnen luchten of zien. Voor het andere deel ook omdat ik mijn pseudoniem gewoon mooier vind dan mijn echte naam. Directe familie en goede vrienden zijn al jaren op de hoogte van mijn schrijfsels en lezen graag mee. Tegenover kennissen geef ik aan dat ik af en toe wat schrijf als uitlaatklep. Sommige dingen laat ik bewust niet lezen aan mijn naasten omdat ik weet dat ze er vanuit hun (geloofs-) overtuiging niet achter staan. Maar daarvoor heb ik dan weer anderen die het beoordelen. Al met al dus deels out-and-proud. :)

Iedereen mag weten dát ik schrijf, maar niet iedereen hoeft te weten wát ik schrijf. Het hoeft nog niet gelezen als ik het eerst verder wil uitwerken. Met gedichten ben ik iets gemakkelijker, die post ik ook op mijn blog of Facebook. Ik schrijf onder half-pseudoniem en onder mijn eigen naam.

Interessant topic, trouwens, Fallen Angel. Had me dit ook al wel eens afgevraagd. Iedereen mag weten dat ik schrijf, niet iedereen hoeft te weten wat ik schrijf, vind ik een goed uitgangspunt (van Mirandala),

Of je het nu in meerdere of mindere mate doet, in het naar buiten treden ligt je groei als schrijver.En daar is moed nodig, want kwetsbaar. De innerlijke wereld is oneindig veel groter dan de uiterlijke. En waarom zou je last hebben van wat anderen er van denken? Je voelt toch zelf met welke kritiek je iets kan en met welke niet.

Ja, dat klopt wel, Hilde, precies - het gaat om kwetsbaarheid. En daarom vind ik het heel verstandig om te bedenken wie je die kwetsbaarheid laat zien. Ik dacht: als ik A zeg (ik schrijf) moet ik ook B zeggen (wat). Gewoon even een denkfoutje aan mijn kant ;). (Heb over kwetsbaarheid laatst ook een interessant boek over gelezen, Daring greatly, van B. Brown). Ik heb ook een tijd zelfstandig gewerkt, en toen ik net begon heb ik gemerkt dat mensen met ´´vragen´´ de poten onder mijn stoeltje vandaan wilden zagen nog voordat ik zat. Jaloezie is ook zoiets. Ik heb het niet over jaloezie over succesvol zijn, maar over jaloers zijn op een passie hebben, dromen hebben, doen wat je echt wil in het leven zonder vast te houden aan ´´maatschappelijke conventies´´ (Want uiteindelijk doe ik dan dan lekker wel). Het is heel fijn als jij weinig last heb van wat anderen denken, Hilde! Ik heb dat wel, ben ik niet trots op, ik werk eraan. Ik doe dus wel wat ik wil maar in mijn hoofd gebeurt van alles wat niet per se nodig is ;). In het naar buiten treden als schrijver ligt je groei als schrijver, zeg je. Dat denk ik ergens ook. Me aanmelden op SOL en er stukjes opzetten is een eerste stap. Ik vond dat ook spannend (maar ben gewoon maar weer gesprongen. Ik leer altijd zwemmen terwijl ik al in het diepe lig ;) ) Genoeg over mij, excuus, je reactie had even wat losgemaakt. ;)

Ik heb mijn omgeving laten weten dat ik schrijf. Niet door stukjes te plaatsen, maar vooral door het woordenaantal dat ik op een dag heb getypt weer te geven op FB. Eigenlijk laat ik dus ook weten dat ik schrijf, maar niet per se wat. Dat heeft er ook mee te maken dat het wat een groter verhaal betreft, wat ik niet wil plaatsen voordat het af is. Mijn directe omgeving, zoals mijn partner en beste vriendin, weet er wel meer van. Zij hebben ook stukjes gelezen. Vanuit die kring komen ook mijn proeflezers. Wat het leuke hieraan is, is dat zij andere achtergronden hebben omtrent lezen. Zo leest er een helemaal niet graag. Wanneer zij een verhaal van mij leest en er helemaal in opgaat, zie ik dat dus als een compliment. Ik ben bezig met het opzetten van een eigen webpagina. Daarop wil ik blogs schrijven, mijn verhaal weergeven en mijn tekeningen plaatsen.

Het is heel fijn als jij weinig last heb van wat anderen denken, Hilde!

Ik ga ook mijn weg, hoor! Het is alsof je het begin van een touwtje te pakken krijgt, en je trekt en je trekt, en het wordt alsmaar langer, hahaha, er komt gewoon geen eind aan. :)

Me aanmelden op SOL en er stukjes opzetten is een eerste stap. Ik vond dat ook spannend (maar ben gewoon maar weer gesprongen. Ik leer altijd zwemmen terwijl ik al in het diepe lig ;) )

Ja, dat is moedig, en binnenkort -misschien nu al- vind je dat heel gewoon.

Genoeg over mij, excuus, je reactie had even wat losgemaakt. ;)

:thumbsup:

;)

Leuk om eens te lezen hoe anderen het ervaren. Ik heb het idee dat men het redelijk met elkaar eens is; het ligt vooral in je groei als auteur om naar buiten te treden, al dan niet onder pseudoniem om het zo toch selectief te kunnen houden. Zolang je zelf maar tevreden bent met wie weet dat/wat je schrijft, dan is dat prima, toch? ;)

Misschien ben ik een uitzondering, want het maakt me niet uit als iemand mijn schrijfsels niets vindt. Ik heb met plezier geschreven. Dat vind ik het belangrijkste. Trek je niets van je omgeving aan. Doe waar je zin in hebt. Ze mogen ook weten wat ik schrijf (als het verhaal af is).

In principe mag iedereen weten dat ik schrijf, met een uitzondering: mijn leerlingen. Vanaf eind augustus sta ik weer als stagiaire voor de klas en ik wil daar als docent staan en niet als schrijver. Aangezien leerlingen hun (nieuwe) docenten googelen - zo is mij althans verteld - schrijf ik liever even onder een pseudonym

Absoluut anoniem. Maar ik heb dan ook geen ambitie er uiteindelijk iets mee te willen. Publicatie van een ongevraagde biografie kan immers ernstig kwetsen. Het kookt in tot een onoplosbaar en gestagneerd dilemma: had dat voortijdig overlijden van hun kind dan toch niet voorkomen kunnen worden - had dat voor het wereldkundig maken niet eerst besproken kunnen worden (ding-dong, de deurbel, nou, wie zou dàt zijn?) - we vergeten gewoon alles wat we niet kunnen vergeten en doen alsof... Een mooi gegeven, maar volstrekt ongeschikt in deze vorm. Omwerken, ombuigen naar een universele abstractie zou iets kunnen opbrengen. Maar als het zo dicht op de huid zit, voldoet louter grammaticale vaardigheid niet. Conclusie: Absoluut anoniem.

Anoniem, vrijwel niemand weet het. Veel mensen mogen het weten, maar ik heb niet de behoefte om ermee naar buiten te treden. Misschien later ooit, maar momenteel niet.

Ik begrip het, Likaiar (wat een naam trouwens). Mijn dochter geeft ook les en toen ik zei dat het misschien wel een leuk idee was om een van mijn boeken door de leerlingen te laten lezen, paste ze. Ja, soms ga ik over de grens en dan wordt de lerares erop aangekeken. Is dat angst of bescheidenheid, pr?

Die naam heh... Ik hem de naam in 2010 als Nano screenname genomen. Toen mijn schrijfwerk éénmaal serieuze vormen aan begon te nemen hoorde het al zo erg bij mij dat ik er niet meer onderuit kon.

Is dat angst of bescheidenheid, pr?

Beide, vermoed ik.

Schrijven; anoniem of ‘out and proud’?

'Anonymous and proud.'

Wanneer heb jij aan je omgeving kenbaar gemaakt dat je schrijft en in hoeverre ben je hier selectief in geweest?

In 1961 is dat door familileden bekend gemaakt - geen selectie, wereldwijd en nog steeds anoniem. Schrijven is in onze familie een verplichting - geen vrije keuze.

Denk/Dacht je dat het problemen zou gaan vormen op je werk/wanneer je solliciteert (of juist voordelen, natuurlijk)?

Uitsluitend nadelen.

Ik vertel het de mensen in mijn omgeving niet. Wanneer het onderwerp er toevallig op komt wel, en dan ben ik er ook trots op, maar op de een of andere manier praat ik er niet graag over. Ik denk ook niet dat er mensen zijn die ik persoonlijk ken die mijn verhalen lezen. Ik stuur ze het in elk geval niet op en voor zover ik weet lezen ze geen wekelijkse schrijfopdrachten. Schrijven is gewoon iets voor mezelf, met de mensen online op sol.

Je hebt dus niet de behoefte om ooit een boek uit te geven?

Je hebt dus niet de behoefte om ooit een boek uit te geven?

Jazeker wel. Dan zullen de mensen in mijn omgeving er vanzelf wel achter komen dat ik schrijf.

Je hebt dus niet de behoefte om ooit een boek uit te geven?

Jazeker wel. Dan zullen de mensen in mijn omgeving er vanzelf wel achter komen dat ik schrijf.

Lijkt me heel apart als mijn bijvoorbeeld mijn broer of een ander familielid aan komt lopen en zegt: 'Kijk, ik heb dit boek uitgegeven.' Of begrijp ik het nu verkeerd?

Je hebt dus niet de behoefte om ooit een boek uit te geven?

Jazeker wel. Dan zullen de mensen in mijn omgeving er vanzelf wel achter komen dat ik schrijf.

Lijkt me heel apart als mijn bijvoorbeeld mijn broer of een ander familielid aan komt lopen en zegt: 'Kijk, ik heb dit boek uitgegeven.' Of begrijp ik het nu verkeerd?

Je begrijpt hem helemaal :D. Eigenlijk bedoel ik hetzelfde als fallen angel, alleen ben ik nog niet zover dat er iets van mij gepubliceerd is.