opdracht #60 Huwelijksjaren

De weduwe ziet er goed uit. Toch al over de zeventig. Ik schuif het dossier opzij en vouw mijn handen op het bureau. 'Mevrouw, mijn oprechte deelneming. Ik heb uw man goed gekend.' 'Meneer de Klerk, laat u die formaliteiten achterwege, alstublieft.' 'Maar u bent toch ruim vijftig jaar getrouwd geweest, ik bedoel...' 'Juist daarom, mijn man was twintig jaar ouder en het was een goed huwelijk. Ik voel vreugde en geen verdriet.' Ik knik en trek het dossier naar me toe. 'Voor ik de brief lees, moet ik u bekennen dat deze ook gericht is aan uw kinderen en kleinkinderen.' 'Ja, en?' 'Nou, ik dacht gezien de inhoud volstaat het alleen u uit te nodigen. Ik bedoel in een kort verhaal voert de schrijver ook geen groep personen op. U en ik, dat is voldoende.' 'Meneer de Klerk, alstublieft. Ik weet dat u stukjes schrijft voor de lokale krant. Ik vind ze nogal dilettant. Ter zake alstublieft. 'Ach, mevrouw. Het is maar een hobby.' 'Wilt u nu eindelijk de brief lezen?' 'Ja, natuurlijk.' Ik pak mijn leesbril en lees langzaam voor. Af en toe kijk ik naar de weduwe. Er verschijnt een blos op haar wangen. 'Een wat?' vraagt ze als ik ben uitgelezen. 'U heeft het gehoord, mevrouw. Een dichtbundel. Ik trek mijn bureaulade open en overhandig haar een exemplaar. 'Uw man heeft voor elk huwelijksjaar een sonnet geschreven. In de zijkamer staat een doosje met exemplaren voor uw nageslacht.' Ze streelt de kaft en fluistert de titel: Sonnetten voor mijn geliefde Laura Ze veegt een traan weg en staat op. 'Meneer de Klerk, ik ben op de fiets. Wilt u dat doosje per post laten bezorgen?' 'Natuurlijk, mevrouw. Ik breng de portokosten in mindering op de erfenis.' http://www.schrijvenonline.org/schrijftips/dos-en…