opdracht #60 Huwelijksjaren

Ik ben er stil van. Mooi verhaal. - edit - Overigens erg leuke invulling dat je het verhaal schrijft over de brief en beschrijft wat er in de brief stond. Had even tijd nodig en nog een keertje lezen om daarop te komen. Wel foei, niet aan de opdracht gehouden dat het een brief moest zijn. ;)

Mooi gedaan, Jan. Heerlijk verhaal. Mooie verwijzing naar de opdracht en de tegenstrijdigheid die erin zit. Koste me wat puzzelwerk zo op den vroege ochtend, maar het was het waard. Nogal een klootzak die notaris. Duizenden euri verdient aan de familie en dan nog de portokosten in rekening brengen. Je hebt vast eerder bij de notaris gezeten?

Ach, wat lief van hem. Maar ook een beetje gemeen want nu voelt zij zich de rest van haar leven schuldig.

Dat lag ook aan haar man. hij had haar wel eerder op de hoogte kunnen stellen. Lekker soepel lezend verhaal.

Ik ben blij dat ik niet de enige was die worstelde met de opdracht. Ik vind het een zeer originele invulling, Jan.

Dag janpmeijers, hèhè, eindelijk een positief getint verhaal, althans zo ervaar ik dit fijn geschreven stukje. Ik zou graag in Laura haar plaats willen zijn :o

Eigenwijze invulling van de opdracht, Jan. Mooi gedaan. Heb het verhaal wel twee maal moeten lezen voor ik in de gaten had hoe de vork aan de steel zat. Een goed gedichtte bundel van 50 sonnetten kan waardevol zijn. Alleen krijg ik niet de indruk dat Laura er zo blij mee is. En wat moeten de kleinkinderen ermee?

Eigenwijze invulling van de opdracht, Jan. Mooi gedaan. Heb het verhaal wel twee maal moeten lezen voor ik in de gaten had hoe de vork aan de steel zat. Een goed gedichtte bundel van 50 sonnetten kan waardevol zijn. Alleen krijg ik niet de indruk dat Laura er zo blij mee is. En wat moeten de kleinkinderen ermee?

Dos, Ze streelt de kaft en veegt een traan weg, dat zegt toch genoeg lijkt me - en ja wat de (klein)kinderen ermee moeten - de overledene lijkt me een zonderling iemand. ;) Dank voor je reactie.

Mijn redenatie: als Laura er zo blij mee was geweest, had ze aan de notaris gevraagd de bundel in een stevige enveloppe te stoppen en had ze deze onder de snelbinder mee naar huis genomen om de gedichten daar in een tranendal te lezen. Die ene traan bij de notaris kan ook van teleurstelling zijn geweest.

Annemieke, nee het huwelijk is zeker geen misverstand - Laura is de weduwe. In de brief staat niets bijzonders. Dank voor je reactie.

Misverstand als in dat ze niet allebei hetzelfde in het huwelijk zagen.

Hallo Jan Ik lees altijd met bewondering jou dialogen. Op mij komt deze mevrouw over als iemand die in zichzelf opgesloten zit en moeite heeft haar emoties te uiten. Dat wil niet zeggen dat ze die niet heeft. Het feit dat haar man haar zoiets bijzonders nalaat, geeft voor mij aan dat ze een liefdevol persoon is.

Ik heb me inderdaad niet aan de opdracht gehouden, omdat ik me ergerde aan 'een groep' mensen. Dat heb ik in mijn verhaal verwerkt. ' .