# 58 Metamorfose

Zijn eerzucht heeft hem uiteindelijk krankzinnig gemaakt! Het bouwen van die houten koe was het begin van het einde. Een met een stier parende koningin, een monsterlijke vrucht en de dolende eenzaamheid van het labyrint; wie zou dat niet tot waanzin drijven? 'Wordt het me te duister op deze aarde, of mocht het dode beest alsnog losbreken, kan ik nog altijd naar de zon vliegen,' hield ik mezelf maar voor. Nou, hier vlieg ik dan. Mijn eigen ondergang tegemoet. Alsof ik dat niet besef! Het was een scherts. Thetis heeft mij niet ter wereld gebracht, dus behoorde ik mijn vader niet te overtreffen. Ik heb hem maar in de waan gelaten. Ik wilde de mythe niet verloochenen. Met mijn fijne vingers heb ik de kleinste donspluisjes nog voor hem op die vleugels geplakt. Aan die van mij kleeft tenminste geen bloed. Bij Hybris, zo ziet het noodlot er dus uit! Mijn fatsoen gevangen in het hekwerk van de kolder, mijn zinnen gebonden aan de slopende monotonie van de herhaling. Maar hoogmoedig, ik? Nee, die voldoening gun ik geen god! Want wie is hier nu de goddelijke grens voorbij gegaan door mij het vliegen op te leggen? Ik trek het niet meer, mijn armen zijn moe. Ik zie hier beneden een prachtig eiland, ik zal het de vorm van mijn rechter vleugel geven. De landbouwer, de herder en de visser zullen geen acht op mij slaan wanneer ik de golven instort. Want wat zijn twee spartelende benen meer dan een detail in een compositie? Maar in mijn val naar innerlijke rust zal ik de zeenimf smeken mij voor mijn wedergeboorte alsnog te willen baren. Opdat Vondel Ovidius straks anders vertalen kan.