#56 Neeltje Jans

Mijn nieuwe Audi rijdt heerlijk, ik geef nog wat extra gas en race over de N57 langs de Neeltje Jans richting Noord-Beveland. In de achterbak ligt een fonkelnieuwe votiefsteen. Ik neurie en trommel op het met leder beklede stuur. Die vrachtwagen zag ik niet, echt niet. 'Welkom. Waarom reed je te hard over die sullige waterkering?' Ik herken haar direct. 'Ik weet het niet, sorry. Wat bent u mooi, mevrouw.' Ze schudt haar hoofd en bindt haar zwarte haren in een staart. 'Dank je wel. Vaak zijn nieuwkomers heel nerveus, jij niet.' 'Dat komt omdat ik u altijd heb geëerd ondanks de hoon van mijn vrienden.' 'Ik weet het, je bent een uitzondering. Heel fijn.' Ze legt een hand op mijn schouder. 'Je votiefstenen in de Schelde waren altijd bijzonder. Ik heb ze alle bewaard en koester ze, echt.' Het begint te rommelen in mijn buik en mijn linkerooglid trilt. 'Graag gedaan, mevrouw. Fijn dat u mijn offers heeft gewaardeerd.' Ze glimlacht en streelt haar staart. 'Houd toch op met dat mevrouw, je mag me gewoon bij mijn naam noemen.' Ik hap naar adem en bedenk wat ik zal zeggen... 'Dank u wel, Nehalennia. Uw naam zij geprezen.' Ze slaat haar lange wimpers neer en kust me op mijn wangen. 'Zo fijn dat ik nog aanhangers heb, je zal het hier goed hebben.' Mag ik u wat vragen?' Ze knikt traag. 'Wat is uw afkomst?' Ze maakt een pirouette. 'Altijd wil iedereen dat weten en het is zo simpel: Mijn moeder was Germaans en mijn vader Keltisch.' 'En was is uw doel, Nehalennia?' 'Die aardse ingenieurs die mijn naam zo schaamteloos hebben misbruikt een lesje leren en met de hulp van tante Arctica gaat dat vast lukken.' 'Wanneer?' 'Onze planning is 2053, maar dat is voor jou niet belangrijk. Je bent al van mij.' Haar wimpers zijn zo zwart. Nehalennia, mijn lief.