#56 Ik ben Amon, uitdager en kampioen.

Vanuit mijn plek in de schaduw kijk ik naar het schouwspel op het grasveld. Lintjes aan stokken dansen in de wind en midden op het gras staat de tent met groene strepen. De processie loopt nog altijd om de tent heen in een eindeloze mars, naakt vanaf het middel, de handen op elkaars schouders. Nog twee minuten hadden ze gezegd, dan was ik. Het leek wel een eeuwigheid. Voorzichtig schud ik mijn broekrok uit. De paarse stof, bezaaid met blauwe edelsteentjes, schittert in het licht. Het lawaai in de tent neemt af en ik weet dat het tijd is. Ik stap uit de schaduw en voel de hitte van de zon branden op mijn rug en schouders. Ook al is het een klein stukje naar de tent, toch ben ik blij dat de zware litac op mijn hoofd, mijn gezicht enige bescherming biedt. Verder dan dat is het groene ding erg oncomfortabel. Zodra ik dichter bij de tent kom, stopt de processie. De mensen vormen een haag om me binnen te halen. Vermoeide gezichten kijken me glimlachend aan en ik knik vriendelijk terug. Zo waardig mogelijk loop ik tussen de mensen door. Ik open de tent flap en een golf van hitte gemengd met de geur van zweet begroet me. Met veel moeite lukt het me uiteindelijk om door de kleine opening de tent binnen te gaan. Als ik weer rechtop sta, zie ik de priester streng kijken. Achter hem staat het grote blok. “Ik ben Amon, uitdager en kampioen.” Mijn stem breekt een beetje maar de boodschap is duidelijk. Het publiek begint mijn naam zacht te scanderen. Het zwelt langzaam aan tot een oorverdovend gebulder. Met hernieuwde energie stap ik op de priester af. “Uitdager, bent u bereid en gereed?” De priester maakt een weids gebaar naar de diverse kleine gekleurde glaasjes met drank op het blok. “Ja,” zeg ik luid. Het publiek huilt van extase. “Dat de goden u weer tot kampioen kronen.” Ik hoor het de priester zeggen maar het dringt niet meer tot me door. Het eerste glaasje is al leeg.