reis averechts-opdracht #54

In dit geval een reis naar het platteland. Ik zat meteen in het verhaal met de juiste feel. Door de opmerking van de luizen was ik gelijk op de hoogte van de bijzondere omstandigheden. Ook mooi was de angst voor lawaai toen iemand op de vinger ging staan. Kortom het boeide mij. Dank je wel voor het delen.

Blavatski, Aangrijpend verhaal. Wel wat slordig geschreven, in de zin van overbodige informatie: 'Er is voedseltekort.' - ja dat is duidelijk: het is de hongerwinter 'werd de stad herhaaldelijk nog getroffen door het oorloggeweld' - werd de stad nog herhaaldelijk getroffen door oorlogsgeweld. 'De vijand mag hier niets van weten.' Ja, dat spreekt voor zich. En de laatste zin. Mijns inziens een overbodige conclusie. Kortom, schaaf nog even aan je verhaal, want het is van belang dat het verteld wordt. (Er zijn kinderen in R'dam die denken dat de stad uit de koopgoot is ontstaan)

Dag Marcker, ik heb dat van U geleerd om met een dialoog te beginnen, in dit geval met woorden. Dus dank voor de mooie reactie en dank voor de schrijftip! :)

Dank janpmeijers voor Uw positieve kritiek en lovende woorden. Ik heb aangepast wat U suggereerde; ik voelde dat zelf ergens al aan. Fijn dat U schrijft dat de kinderen onder het oog gebracht moet worden dat Rotterdamen zijn bewoners veel hebben meegemaakt! :\\

Het verhaal greep me aan. Wel had ik het gevoel dat je tijden door elkaar haalde.

Ik schreeuw als een varken dat gekeeld wordt toen mijn mooie, dikke vlechten onbarmhartig onder de schaar terecht kwamen. Mijn schedel werd kaal geschoren.

Maar ik kan het ook verkeerd gelezen/opgevat hebben ;).

Blavatski, ik ben het met janp eens dat het van belang is dat dit soort verhalen verteld worden. Er is echter al eindeloos veel over dit onderwerp geschreven, dus wil het iets toevoegen, moet het wel pakkend verteld worden. Helaas voel ik hier geen verhaal maar slechts losse, hier en daar overbodige, flarden informatie. Een soort afstandelijke opsomming van heftigheid. Anders dan Pim die 'meteen in het verhaal zat met de juiste feel' kon ik er niet inkomen. Zo kunnen meningen verschillen. Ik weet dat je mooi kan schrijven, schilderen zelfs; ik denk dat je je verhaal met dezelfde ingrediënten veel indringender neer kan zetten. De laatste zin voegt m.i. niets toe. Ik hoop dat je je kwasten opnieuw onderdompelt!

Anekdotische vertelling. Deze vond ik mooi, kan overrompelend overkomen bij een kind: '...ontelbare handen die mij de mond snoeren.' Het wordt verteld vanuit een herinnering, dus ja, als lezer komt het wat afstandelijker over. Spontaan komt het beeld in me op van mensen die worden geïnterviewd over hun ervaringen van die tijd. Past wel bij de huidige herdenkingen van de bevrijding.

Hhet is niet de minste geschiedenis, die je volgens mij daadwerkelijk hebt meegemaakt. En dat maakt het lastig om er goed over te schrijven. Gun jezelf rust, neem afstand, herlees en herschrijf dit bijzondere verhaal wat inderdaad verteld dient te worden. Ik voel er nu wel iets van de verwildering en chaos in die je gevoeld moet hebben, maar ik heb ook de indruk dat je iets te snel wat feiten en herinneringen bij elkaar gooit. Ik denk dat je los van deze korte opdrachtstukjes je herinneringen kunt uitwerken tot een waardig monument. En hoop dat je dat doet.

Dag Anne, dank voor je fijne reactie. Ik twijfel zelf ook over het feit of ik de tegenwoordige tijd of verleden tijd moet gebruiken. Ik voel meer voor de verleden tijd, dus ga ik het veranderen :o

Dag Elysevdr, dank voor de fijne reactie. Fijn dat je mijn schrijven met schilderen vergelijkt....Ik vind het moeilijk om in de ik-vorm te schrijven, maar zo stond het in de opdracht, dus.....had ik inderdaad niet de juiste penselen ter hand genomen. Ik vroeg me ook af of het verhaal interessant genoeg was. Het blijkt dus van wel en dat verrast me en doet me goed :p

Dag schrijvenmaar, dank voor de toffe reactie. Het is inderdaad een voorval uit mijn jeugd en ik zou nog bladzijden kunnen vullen met wat eraan vooraf ging en hetgeen nog allemaal volgde. Maar zoals ik al aan Elyse liet weten, ik vroeg mij af of er interesse is omtrent die gebeurtenissen. Er is al zoveel over geschreven...Het is al zo lang geleden... .Maar ik lees in de reacties dat het schrijven over oorlogservaringen toch nog gesmaakt wordt. :nod:

Hhet is niet de minste geschiedenis, die je volgens mij daadwerkelijk hebt meegemaakt. En dat maakt het lastig om er goed over te schrijven. Gun jezelf rust, neem afstand, herlees en herschrijf dit bijzondere verhaal wat inderdaad verteld dient te worden. Ik voel er nu wel iets van de verwildering en chaos in die je gevoeld moet hebben, maar ik heb ook de indruk dat je iets te snel wat feiten en herinneringen bij elkaar gooit. Ik denk dat je los van deze korte opdrachtstukjes je herinneringen kunt uitwerken tot een waardig monument. En hoop dat je dat doet.

Ik hou niet van citeren omdat ik dat te gemakkelijk vind maar schrijvenmaar heeft mijn gedachten goed verwoordt dus voor deze ene keer dan maar! ;) Schrijven dat verhaal, al is het maar voor jezelf! :{}

heel aangrijpend verhaal die ik graag helemaal wil begrijpen. Mag ik je een paar vragen stellen?

“Dat kind mag niet mee. Het heeft luizen.” Ik zie hoe mijn oudere zusje wordt weggeleid terwijl mijn stiefmoeder mij uit de rij wachtende kinderen sleurt. .

ik snap deze dialoog niet helemaal. Wie heeft er luizen? de zus of de hp. Waarom haalt de stiefmoeder hp uit de rij? om haar vlechten te knippen? Als het is om het laatste is dan kan beter de alinea waarin ze 'schreeuwt als een speenvarken dat gekeeld wordt' hierachter geplaatst worden denk ik, dan loopt het logischer

Dag Nicole, dank voor de reactie. Nu dit zo onder mijn aandacht wordt gebracht, zie ik in dat men inderdaad kan denken dat het oudere zusje wordt weggeleid omdat ze luizen zou hebben. Het is wel degelijk het jongere kind dat uit de rij wordt getrokken, terug naar huis, om de vlechten incluis luizen te verwijderen zodat ze alsnog mee kan op de boot naar Friesland. De opmerking is terecht :o Ik heb de tekst aangepast!!! Dank je.

Belangrijk verhaal dat niet vaak genoeg verteld kan worden. Ik heb het graag gelezen. Ik raakte even in de war door de luizen. Wat gebeurde er met het meisje, want we waren toch nog op de kade? Nu leg je uit dat het meisje terug naar huis moest. En pleegmoeder associeer ik met de boerengezinnen die uiteindelijk voor de kinderen gaan zorgen, maar bedoel je daar de vrouw mee die tijdens de overtocht voor de kinderen zorgt? Ik zou er een langer verhaal van schrijven.

Dank U schrijfcoach Odille dat U reactie op het oorlogsverhaal geeft. Het verrast mij dat hier op deze site er zo positief gereageerd wordt. Dat is fijn. Ik dacht dat men eerder zou schrijven:" Hou naar maar op met dat gezeur over de oorlog." Om verdere verwarring te vermijden ga ik het woord stiefmoeder veranderen in "moeder". De tweede vrouw van mijn vader beantwoordt wel heel erg aan het begrip "stiefmoeder"; we kregen meer slaag dan liefde. Mijn vader deed alsof zijn neus bloedde om zijn tweede huwelijk te redden en de twee kinderen voortgekomen uit dit huwelijk. Ik denk wel dat ik er inderdaad een langer verhaal over ga schrijven, want U begrijpt dat er nog heel veel verwikkelingen bij kwamen. Zo bleef ik alleen achter in de opvangruimte omdat niemand dat lelijke, kaal geschoren kind met een verbonden hand, jankend om het verloren gegane zusje in huis wilde halen... Mijn vier jaar oudere zus was eigenlijk mijn moedertje, want onze moeder had ons in de steek gelaten na mijn geboorte. Men heeft uiteindelijk de buren kunnen overhalen om mij te adopteren zodat ik in de buurt van mijn zusje terecht kwam. Nog een pittig detail; mijn zus werd zo volgestopt met eten dat zij weken lang ziek is geweest. Mijn pleegouders waren kordater en stopte mij na een klein bordje pap in de bedstede in een muur achter gesloten deurtjes zodat ze van mijn geschreeuw verlost waren. Ik heb weken rond de boerderij gezworven en zag mijn zus alleen maar achter het venster. Ze was te zwak om buiten te spelen. Wij hebben na de oorlog nog 3 zomervakanties terug mogen komen. Ik heb daar in Friesland, als stadskind, mijn liefde voor de natuur en de dieren meegekregen. Op school bleef ik zitten want ik verstond hun fries taalgebruik niet! Ik ben deze mensen nog altijd heel dankbaar! PS: Ik ben alleen een beetje bang dat het een te treurig boek wordt.......

Ik wil je aanmoedigen om het verhaal te schrijven. Mijn schoonmoeder heeft ook een dergelijk verhaal geschreven en ik geloof op scholen voorgelezen. Er is veel belangstelling voor en voor kinderen is een dergelijk verhaal heel invoelbaar, omdat de leeftijd van de hoofdpersoon ook die van een kind is. Het geeft niet dat het een verdrietig verhaal wordt. Die mogen er ook zijn en worden graag gelezen. Zo las ik als kind graag 'Alleen op de wereld', ook geen vrolijk verhaal.