#53 Vleugels

Op de dag dat ze achttien jaar werd, spreidde ze haar vleugels en verliet ze het ouderlijk nest. Een jaar lang had ze uitgekeken naar deze grote dag, de maanden, weken, dagen afgeteld. Ze verruilde haar ruime puberkamer voor een piepklein hokje in een vuil studentenhuis, maar ze voelde zich vrijer dan ooit. Bevrijd van de regels en de discipline van een gezin, van de sociale controle van het dorp, van de dagelijkse ellende van haar zieke zusje. De mogelijkheden waren eindeloos - ze was immers helemaal eigen baas. Algauw ontdekte ze dat vrijheid een prijs had, dat vrijheid enorm veel verantwoordelijkheid met zich meebracht. Ze had haar makkelijke, zorgeloze leventje ingeruild voor een hard bestaan in de grote boze wereld. Een bestaan waarin alles bleek te draaien om geld. Geld leek de basisvoorwaarde voor alles. Zonder geld geen eten, geen huur, geen leuke dingen. Geld bleek een genadeloos getal te zijn: het bleek geen rekening te houden met omstandigheden. Het echte, vrije leven bleek een aaneenschakeling te zijn van problemen en uitdagingen die ze helemaal alleen moest oplossen. Ze was immers eigen baas. En zo bleek de vrijheid, waar ze zo lang van had gedroomd, er heel anders uit te zien dan ze van tevoren had bedacht. Strakke teugels werden verwisseld voor zorgen, zelfdiscipline nam de plek van sociale controle in. Maar haar innerlijke vrijheid, de kracht die haar ertoe gebracht had haar vleugels te spreiden, die bleef; dat kon niemand haar ooit afpakken.