#53 Koolzwart

Eindelijk is het zo ver. Vol goede moed bereik ik de opening en kijk naar buiten. Ik blijf even rustig zitten en geniet van de warmte van de zon. Precies op het moment dat ik de sprong wil wagen word ik overmand door angst. Ik verlies bijna mijn balans en kan mezelf nog net op tijd vast grijpen aan het hout. Rillend laat ik me terug naar beneden vallen. Dagenlang hebben we ons hier op voorbereid maar nu het zover is voel ik me ineens heel kwetsbaar en weet ik niet of ik dit wel kan. Gek genoeg lijken de anderen er geen enkele moeite mee te hebben. Zij durven zich volledig over te geven aan onze nieuwe werkelijkheid. Maar wat nou als het mij niet lukt? Wat als ik het niet red? Een voor een zie ik iedereen onze schuilplaats verlaten. Sommigen lijken net als ik even te twijfelen, maar uiteindelijk gaan ze allemaal naar buiten. Als ik in mijn eentje achtergebleven ben voel ik nog meer de noodzaak om te vertrekken. Hier binnen voel ik me veilig, maar ik kan hier moeilijk voor altijd blijven zitten. Voorzichtig ga ik opnieuw in de opening zitten. Mijn familie roept mij bemoedigend toe, maar ik hoor alleen het harde gedreun in mijn borstkas. Misschien is het vooral de angst voor het onbekende dat mij tegenhoudt. Ik kijk nog eenmaal om me heen en zie al mijn broers en zussen vol trots en enthousiasme om zich heen kijken. Ik adem diep in en laat de lucht zo langzaam mogelijk ontsnappen. Dan sluit ik mijn ogen, schud mijn veren los en vlieg de vrijheid tegemoet.