#53 De vrijheid die er nooit is geweest (vervolg op #52)

De tocht in de richting van de Harbour Bridge is een helse. Haar naaldhakken knellen haar voeten volledig af, en haar hoofd duizelt van de stekende zonnestralen. Maar uithijgen en zitten kan niet. Dan zou zij haar weer in het vizier kunnen krijgen. Nu zij even uit het blikveld verdwenen is, is er tijd om na te denken. Over Dave, met zijn nonchalante lange blonde krullen. Die argeloze sexy manier waarop hij voor haar kookte. Maar hij past niet bij haar. Alleen ziet Michelle dat niet. Ze leeft in haar eigen fantasie. Op de Harbour Bridge staan vooral oudere stelletjes die van het uitzicht lijken te genieten. Toen zij net in de stad was aangekomen, kon ze dat ook. Gewoon stomweg van het nieuwe avontuur genieten. Als ze zich in het midden van de brug bevindt, komt het weer even terug. Hoe prachtig het Sydney Opera house wel niet is... 'Sheena, leuk je hier te treffen,' zegt haar inmiddels hees geworden stem. Haar stagerok heeft ze omgewisseld voor een nog chiquer exemplaar. 'Michelle, ik ga niet met je mee.' 'Maak je niet druk schat. Wil je bij me op de schouders? Kun je nog beter van het uitzicht genieten.' Om redenen haar niet bekend, doet Sheena het. Misschien is het om iets van overheersing te voelen als ze op die schouders zit. Michelle zet een stap richting de balustrade en buigt lichtjes voorover. 'Michelle, wat...' Sheena wil haar zin afmaken, als ze Michelle's handen onder haar voeten voelt. En dan vliegt ze opeens, maar ze heeft de vleugels niet om de wind op te vangen. Ze vangt nog een glimp op van Michelle, die hoog boven haar lijkt uit te torenen. Weer die typische 'Michelle blik'. Het water heeft zich al voorbereid op Sheena's komst. Haar schijngevoel van vrijheid zal nooit meer terugkomen. #52: http://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums/…