wekelijkse schrijfopdracht #53 PIJN

Met loeiende sirenes reed de ambulance met de van heftige buikkrampen ineengedoken Marion het ziekenhuis binnen. In haar ellende overdacht ze nog met enige ironie het rijgedrag van de chauffeur. Kennelijk was de man zelf nog nooit als patiënt in een ziekenhuiswagen als patiënt vervoerd. De ervaring zou hem geleerd hebben dat bij iedere hots en bots het gepijnigde lichaam een extra pijnscheut te verwerken krijgt. Met wat rustiger te rijden zou veel pijn vermeden kunnen worden. Het geloei van de sirene was ook overbodig. Ze was niet in levensgevaar. De pijnscheuten kwamen voort uit zielenpijn, maar ja, daar heeft de medische wetenschap nog maar weinig oren naar. Dus werd ze in allerlei machines geduwd, rond gedraaid, gekneed en betast door een horde artsen en hun helpers. Nadat het medisch team uiteindelijk geen enkele lichamelijk letsel vond kreeg ze rust. Na de wervelstorm van pijn, angst en hevige actie, vond Marion zichzelf terug in een smal wit bed in een smal wit kamertje. In een nabij gelegen vertrek hoorde ze een vrouw onophoudelijk jammeren om terug naar huis te mogen gaan. Uiteindelijk hielden de smeekbeden op en werd het stil. Heel stil. De eerste dokter van wacht had Marion pijnstillers gegeven; de tweede dokter had haar een injectie toegediend. De derde dokter besloot na het zien van de verpakkingen van de medicatie niets meer toe te dienen en de vrouw naar het ziekenhuis te laten voeren voor een nader onderzoek. Marion had hulp nodig, dat was duidelijk. Haar kinderen hadden hem verteld dat ze onlangs verhuisd waren en dat hun vader enkele dagen geleden het gezin verlaten had. Hun moeder was overstuur geweest, dat wel, maar ze sloeg er zich door totdat deze namiddag tijdens het winkelen de veer plotseling brak. Een huwelijk van vijfendertig jaar dat bruusk door een andere vrouw verbroken wordt, laat een mens niet onberoerd achter. Voor het eerst sinds jaren was Marion zelf naar het grootwarenhuis gereden. Ze vond zichzelf best knap dat ze dat aangedurfd had. Voor het eerst sinds jaren had ze zelf mogen uitzoeken welke thee of koffie ze wilde drinken, welk fruit er gekocht werd, wat voor vlees er op tafel kwam. Haar echtgenoot had ontelbare malen haar inkopen teruggezet en zijn voorkeuren in het winkelwagentje gelegd. Nu, vanmiddag, in een flits besefte ze dat ze kon kopen wat zij wilde, dat ze niet meer op haar vingers getikt werd. Ze kon de rest van haar leven doen wat zij wilde. Die wetenschap drong vlijmscherp in haar bewustzijn, gevolgd door een eerste pijnscheut in haar onderlichaam. Bevrijding kan pijn doen, heel erg veel pijn. Het is goed gekomen met Marion.