Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#52 Een goed gesprek

“Hallo. Ich bin Marion. Ich glaube, wir sollten reden.” Haar beste Duits, het stelde niet veel voor. De vrouw tegenover haar schrok. Het gezicht verbleekte, de ogen verraadden paniek. Even stond de wereld stil. Geen verkeer op straat, geen spelende kinderen. Vanuit de bossen verderop de roep van een koekoek. De hemel kleurloos en laag. Toen zakten de schouders in berusting, de vrouw stapte over de drempel naar buiten en trok de deur achter zich dicht. “Du hast recht. Komm.” Even later zaten ze tegenover elkaar aan een krakkemikkig tafeltje achter in de tuin. “Ben je speciaal gekomen om mij te zien?” “Ja.” Zeshonderd kilometers asfalt waren onder haar autobanden doorgerold, grijs en lawaaierig. De spanning was haar bijna teveel geworden, ze had zich steeds misselijker voelen worden. En koud. Tot op het bot. “Hoe wist je waar je me moest vinden?” “Doet er niet toe. Terzake. Ik wil dingen weten. Hoe lang is dit al?” De vrouw sloeg de ogen neer, krabde wat aan het bladderende tafelblad. “Twintig jaar.” Haar hart viel stil in ontzetting en haar maag draaide zich nog maar eens om. Twintig jaar! De vrouw schraapte de keel en schoof wat over de stoel. “Nou ja, niet aldoor. Soms waren er periodes, dan kwam hij niet. Het was over, zei hij dan. Hij wilde bij jou en de kinderen zijn. Maar hij kwam altijd terug.” Triomf? Schaamte? Verdriet? “Hoe kennen jullie elkaar?” “Mijn vader was een klant van hem. Hij kwam regelmatig op de boerderij. Dertig kilometer van hier, ik woonde nog thuis.” “Wist je dat hij al iemand had?” “Jawel....” “Maar?” Woede welde in haar op. De vrouw zuchtte. “Ik was verliefd. Ik dacht niet na. Ik heb later vaak gedacht hoe het moest zijn, voor jou, de kinderen. Maar ik was blij met wat ik kreeg. Kruimeltjes, vergeleken met jou. En geen beloftes, geen kinderen, dat was allemaal alleen voor jou. Hij houdt van je. Hij is een goed mens.” “Wist je dat hij ook anderen heeft gehad? Hij kan z’n lul echt niet in zijn broek houden.” De vrouw schrok opnieuw. Ongeloof. Verbijstering. “Welnee....” “Toch. Hij is een sukkel en een idioot. Je mag hem hebben. Ik heb er helemaal genoeg van.”

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi dialoog, Krintje. Goeie spanningsopbouw ook. Wat ik lastig te geloven vind - maar daarvoor is het misschien ook wel heel veel verhaal in weinig woorden - dat de (duitse) vrouw dus al van jongs af aan (ze woonde nog thuis) een relatie had met een getrouwde man, en altijd genoegen heeft genomen met 'de kruimels'. Had ze zelf nog een andere relatie? Of kreeg ze misschien ook veel geld van deze man?

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@bartsnel: dat is ook bijna niet te geloven. Het is nochtans op waarheid gebaseerd (niet zelf meegemaakt, goddank). De motieven van de Duitse vrouw zijn mij niet bekend, maar er kwam geen geld aan te pas. Blinde liefde? Hoop dat hij ooit toch voor haar zou kiezen? Geen idee, ik kan me er persoonlijk ook weinig bij voorstellen.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Dat ze dan ook nog zeshonderd kilometer rijdt om haar op te zoeken. Voor mijn gevoel hoort ze te krijsen, de haren uit het hoofd te trekken van de Duitse vrouw. Waarom zou ze anders zo lang in de auto zitten? Ik vind je tekst wat te braaf, snap je dat? Je hebt wel goed de emoties weten te vangen.

Lid sinds

9 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Krintje, Er is een perfecte opbouw, je verwacht een zinderende finale, maar ik blijf wat op mijn honger. Dat was bij mijn eerste leesbeurt deze middag. Nu heb ik het herlezen en de laatste zin nog eens goed gelezen...en plots vind ik het ergens kloppen. Ze heeft er helemaal genoeg van, alsof ze zeshonderd kilometer de tijd heeft gehad om haar gedachten te ordenen. Het komt op me over dat ze een bevestiging zoekt om eindelijk een beslissing door te duwen. Het komt wat onderkoeld over, zoals Anne zegt, maar we spreken hier toch over een rijper persoon die uiteindelijk een weloverwogen beslissing neemt. ik ben eigenlijk benieuwd hoe zij met de rest van haar leven verder gaat... . Graag gelezen, juiste sfeer geschetst.

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel mooi de sfeer neergezet d.m.v. veel show. Je trok me meteen het verhaal in. Knap gedaan! Een klein puntje: De tweede zin, het excuus dat haar Duits niet zo best is, vind ik er niet zo lekker in passen. Het haalde me even uit het verhaal. Maar dat is een kleinigheidje. Goed stukje!

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Anne: HP is het stadium van krijsen en haren trekken allang voorbij. De reis naar Duitsland is vooral bedoeld om bevestiging te krijgen (en details) van het jarenlange liegen en bedriegen van echtgenoot. Dood- en doodeng, maar uiteindelijk een soort van bevrijding. Zeker omdat nu blijkt dat het al zo ontzettend lang speelt. @Marcker: exact. Eigenlijk weet ze het al heel lang, maar nu ze de details hoort is ze vooral woedend op haar man en weet ze zeker hoe ze verder moet. Maar aangezien Anne het er niet uithaalde, en Marcker pas bij tweede lezing, is dit in elk geval niet duidelijk genoeg. Goeie feedback! Dank! Schrijfcoach Ma...: die zin was denk ik bedoeld om de ongemakkelijkheid van de situatie neer te zetten. Maar ik snap je punt wel. Het doet eigenlijk weinig terzake. Het is al ongemakkelijk genoeg.... :eek:. Dank!

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
@Anne: HP is het stadium van krijsen en haren trekken allang voorbij. De reis naar Duitsland is vooral bedoeld om bevestiging te krijgen (en details) van het jarenlange liegen en bedriegen van echtgenoot. Dood- en doodeng, maar uiteindelijk een soort van bevrijding.
Ah, dan zal het vast liggen aan het leeftijdsverschil tussen mij en de HP ;).

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Krintje,
Even stond de wereld stil. Geen verkeer op straat, geen spelende kinderen. Vanuit de bossen verderop de roep van een koekoek. De hemel kleurloos en laag. Toen zakten de schouders in berusting, de vrouw stapte over de drempel naar buiten en trok de deur achter zich dicht. “Du hast recht. Komm.”
Een mooi fragment. Ik voelde de tijd stokken.
Zeshonderd kilometers asfalt waren onder haar autobanden doorgerold, grijs en lawaaierig. De spanning was haar bijna teveel geworden, ze had zich steeds misselijker voelen worden. En koud. Tot op het bot.
Ook mooi. Daar zit naar mijn idee ook al in gevangen dat ze bijna onderkoeld de confrontatie met de andere vrouw aangaat.. De scène leest heel plezierig, in een prettig ritme, met een geloofwaardige dialoog, zonder dat ik de aanwezigheid van de schrijver waarneem.

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Haar hart viel stil in ontzetting en haar maag draaide zich nog maar eens om. Twintig jaar!
Mooi geschreven. Vreemd gaan is één ding, maar twintig jaar lang regelmatig dezelfde vrouw bezoeken lijkt me ook erg bedreigend. Ik zou dan ook willen weten wie die 'bijzondere' ander is. Haar maag draaide zich nog maar eens om, vind ik niet passen in de mooie stijl waarin je het verhaal geschreven hebt. Ik zou hiervan maken: Haar hart viel stil in ontzetting. Ze voelde haar maag draaien. Twintig jaar!