Wekelijkse schrijfopdracht #51 - Ben Nevis

God bestaat, en hij houdt van mij! Dat was wat er door hem heen ging. Anders had hij het nooit gedaan. Zo was hij niet. Donald had in het algemeen goede ervaringen met groepsreizen, maar deze wandeltrip in Schotland was vanaf het begin een ramp geweest. Jammer, want hij was gelijk verliefd geworden op het land. De ruige bergen, het onvoorspelbare weer, de kastelen en ruïnes, en ja, ook de whisky natuurlijk. Toch, als hij van tevoren geweten had dat hij de enige man zou zijn van de negenkoppige groep - inclusief de reisleidster - dan was hij zeker thuisgebleven. Vijf dagen in een kippenhok, daarvoor hoefde hij niet naar Schotland. In de lounge van het hotel legde Marjorie, de gids, uit dat ze die dag de hoogste berg van Groot Brittannië zouden gaan beklimmen. De Ben Nevis, wist Donald, is slechts 1344 meter hoog, maar het viel hem toch tegen dat niet één van de dames rekening hield met haar overgewicht of slechte conditie en de wandeling oversloeg. Toen Marjorie was uitgesproken barstte het gekakel van het acht-koppige kwebbelmonster weer los. „Tok, tok, tôôôk” klonk het. „Kwak, kwaaak! “Mèèèh!” Gèk werd hij er van. Beneden in het dal kon je nog niet veel zien van de Ben Nevis. Het was mistig en miezerig, zoals het in Schotland vaak is. Maar over een uur kon het strakblauw zijn. ‘Vier seizoenen in één dag’, dat was Schotland. Donald verlangde naar rust, naar stilte, naar niets dan de geluiden van de natuur en met een stevige tred probeerde hij enige afstand te scheppen tussen hem en de immer kakelende kinderboerderij achter hem. Toen hij bij de splitsing met het hekje kwam, kon hij ze nog steeds horen, maar de mist was te dicht om ze nog te zien. Het houten hekje was midden op het hoofdpad geplaatst. Er was een bord op gespijkerd met daarop de tekst:

AFGESLOTEN • LOOPBRUG DEFECT • GEVAARLIJK!