# 51 Mijn laatste rustplaats
Mijn laatste rustplaats
Tien jaar geleden, bij het bereiken van mijn pensioengerechtigde leeftijd, droeg ik mijn meubelmakerij over aan mijn twee zoons en begon ik aan mijn magnum opus, tevens mijn ultieme oudedagsvoorziening. Ik heb er een jaar aan gewerkt... aan mijn dubbelwandige doodskist. Het is niet de bedoeling dat ik er in begraven of gecremeerd wordt; daar is hij te kostbaar voor geworden en ook ben ik er te zeer aan gehecht geraakt. Hij blijft in het bezit van de familie; is ook het luxe prototype van een model dat door mijn zoons in productie genomen is en verkoopt als een trein.
Sinds ik de laatste hand aan mijn kist heb gelegd, breng ik er elke dag mijn genoeglijkste kwartiertje in door. Meteen na het ontwaken en na de douche ga ik erin liggen. Dat alleen al is een lust. Er ligt een dunne matras in met pocketvering die elk deel van mijn rug evenveel ondersteunt. De rugklachten die ik vroeger wel eens had zijn verdwenen.
De ruime binnenkant is afgewerkt met bordeauxrode taft. Zodra ik lig klinkt er uit vier speakers muziek: de Vier Jaargetijden van Vivaldi. Deze muziek, in combinatie met de geur van de cederhouten kist, brengt mij telkens weer in een staat van verrukking. Zeker als het deksel, dat scharniert aan het voeteneinde, langzaam, hydrolisch naar beneden komt. Hierin zijn at random meer dan duizend lichtpuntjes gemonteerd, niet groter dan een speldenknop. Het is alsof de Melkweg me nadert, alsof de kosmos me uitnodigt er weer exclusief deel van uit te maken.
Als de deksel sluit kan ik hem van binnenuit vergrendelen en met de druk op een knopje kan ik me wapenen tegen alle ouderdomskwalen die nog op de loer liggen. Als ik dit gezondheidsmechaniek in werking stel, stroomt er vanuit vier patronen koolmonoxide in mijn laatste rustplaats en zal ik weldra vredig inslapen.
Maar zover is het bij lange na nog niet. Ik besef dan dat ik een geluksvogel ben; dat veel van mijn leeftijdgenoten ook al in een kist liggen en er niet meer uit komen; dat ik nog kerngezond ben, in het bezit van al mijn tanden en familieleden. Ik luister dan een jaargetijde van Vivaldi af en fit als een hoentje stap ik uit mijn kist, om weer dankbaar aan een nieuwe dag te beginnen.
je idee is weer heerlijk
Lid sinds
10 jaar 7 maandenRol
Geen hydraulische sluiting?
Lid sinds
10 jaar 7 maandenRol
Haha, heerlijk bizar! Ik
Lid sinds
10 jaar 7 maandenRol
Weer met veel plezier
Lid sinds
12 jaar 5 maandenRol
Subliem. Moeiteloze
Lid sinds
9 jaar 10 maandenRol
schrijvenmaar schreef: je
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
Johanna B. schreef: Geen
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
krintje schreef: Haha,
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
bartsnel schreef: Weer met
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
Dos Wijnhof schreef: Veel
Lid sinds
10 jaar 7 maandenRol
Marcker schreef: Subliem.
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
Dos wijnhof, HP is een
Lid sinds
11 jaar 8 maandenRol
Dos, jij absurde aap Ik vind
Lid sinds
10 jaar 2 maandenRol
Johanna B. schreef: Dos
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
janpmeijers schreef: Dos
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
Lilithx schreef: Dos, jij
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
Dos Wijnhof
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
Dos Wijnhof schreef: Johanna
Lid sinds
10 jaar 7 maandenRol
Johanna B. schreef: Dos
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
Dos Wijnhof schreef: Ja,
Lid sinds
10 jaar 7 maandenRol
Het absurde zit het voor mij
Lid sinds
10 jaar 9 maandenRol
Anne Borneman schreef: Het
Lid sinds
12 jaar 5 maandenRol
Anne en Bart, de goede man
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol