#51 Met een vulpen

Dag A.Kroeze Wat kan ik daar nu op zeggen? De lezer wordt verondersteld in gedachten te houden dat de schrijver een jongetje is. En wat ik lees is door een jongetje geschreven. Natuurlijk kan ik zeggen: pappa en mamma slapen dan altijd lang uit - schrappen die 'lang'! Mijn zusjes kunnen dat niet - 'kunnen dat': niet nodig! Een bruin tafeltje met wieltjes eronder - waar anders, die wieltjes? Ik, ik, ik....variatie aub! Maar ik zeg dat niet... . Het is hortend, associatief weergegeven, zoals ik verwacht van een kind, dus, sorry, ik vind het goed geschreven... . En er zit nog een subtiele schaduw in ook op het einde. Maar goed, ik ga zwijgen. (Piepstemmetje)...toch graag gelezen... : :o

Ik vind dat beeld van het gele zeil dat aan haar of zijn voeten plakt erg mooi. Ik sluit me aan bij Marcker. Ik kan niet veel punten van kritiek verzinnen. Ik vond het als kind ook heerlijk om te lezen en te schrijven om even uit de werkelijkheid te kunnen ontsnappen. Die sfeer komt goed over. Ik vraag me alleen af of een kind van die leeftijd weet wat ontslagen is en of het zou zeggen dat zijn mama ongerust is. Dit zijn misschien iets te volwassen begrippen. Die zou je iets anders kunnen omschrijven.

Nu zit ik me verdorie af te vragen hoe ik er bij kom dat de HP een jongetje is... . Zou het door die graven en hertogen komen? A.Kroeze?

A.Kroeze,

Een rollette. Die schuif ik onder mijn bed. Ik pak een blocnote, de vulpen en een inktpot. Misschien mag ik die wel niet in bed gebruiken. Ik kan in bed zitten met mijn benen onder de dekens. Ik schrijf aan mijn tafeltje

Ik zie het niet voor me - de rollette wordt onder het bed geschoven en het kind zit in bed en schrijft aan het tafeltje. Bij een vulpen denk ik aan een pen met inktpatronen. Een inktpot hoort meer bij een kroontjespen. Ja, ik weet dat er ook vulpennen zijn die je zelf vult met inkt uit de pot, maar we hebben hier te maken met een kind. Een pen met patronen ligt meer voor de hand. Je wilt geen complimenten dus ik ga niet zeggen dat ik gecharmeerd ben van het zeil dat plakt en vooral niet dat geel hier de juiste kleur is. De formuleringen van het kind vind ik te vormelijk - alsof het kind al op kantoor werkt. Verder heb ik geen zeurtjes, wel graag gelezen!

Dag A. Kroeze, heerlijk dat jongetje dat al zo verslingerd is aan het schrijven, doet me denken aan mijn eigen jeugd :)

NB Ik heb liever forse kritiek dan verhalen dat het zo fantastisch is.

Waarom?

Als ik mijn ogen opendoe, is het al licht. Het is stil in huis. Zondag. Pappa en mamma slapen dan altijd lang uit.

Het begin is of te simpel - of u neemt mij nu al in het ootje. Zijn dit twee verschillende tijd-gedachten van één persoon?

[...] groene gordijnen - een kier onder de balkondeuren - Het gele zeil [...]

Dat is lang geleden. Dus herinnering?

Een rollette.

Ken ik niet.

Misschien mag ik die wel niet in bed gebruiken.

Wel - of - niet. Vraagteken.

Ik verzin namen van graven en hertogen. Zij krijgen allemaal een eigen nummer.

Ietwat verwarrende opeenvolging van wat - ik - doet.

Met een vulpen.

Waarom niet - de - vulpen? Het verhaal is/loopt stroef. De verrassing is dan mogelijk een dubbele ik.

Persoonlijk merk ik het niet op als het zowel niet koud als niet warm is. Dan lijkt het mij overbodige informatie, het is in mijn ogen een sensatie die niet opvalt en dus ook niet in het hoofd van het kind omgaat. Misschien wel als het kind zich afvraagt welke kleren aan te doen die dag, maar daar is geen sprake van. Verder prima verhaal

Bij mij gebeurde een beetje hetzelfde als bij Marcker:

Natuurlijk kan ik zeggen: pappa en mamma slapen dan altijd lang uit - schrappen die 'lang'! Mijn zusjes kunnen dat niet - 'kunnen dat': niet nodig! Een bruin tafeltje met wieltjes eronder - waar anders, die wieltjes? Ik, ik, ik....variatie aub! Maar ik zeg dat niet... . Het is hortend, associatief weergegeven, zoals ik verwacht van een kind, dus, sorry, ik vind het goed geschreven.

Waar dingen dubbelop gezegd worden, stoort mij dat niet echt in het lezen, als ik weet dat het om de gedachten van een kind gaan. Dan kloppen deze dingen juist best goed. En ook het feit dat er zoveel korte zinnen staan past bij de gedachten van een kind, dacht ik. Maar ik weet niet of hier wel hetzelfde voor geldt. De korte zinnen storen mij namelijk wel tijdens het lezen. Ik denk eigenlijk dat een kind ook wel in iets langere zinnen kan denken. Misschien zijn die lange zinnen dan alleen niet zo samenhangend, op die manier zou je alsnog kunnen laten zien dat het om de gedachten van een kind gaat.

Ik ga heus niet zeggen dat het fantastisch is. Wel vind ik het knap (als ik dit mag zeggen) dat je het zo duidelijk door de ogen van een kind hebt geschreven. Een beetje vreemd vind ik de vulpen en de inktpot. Een vulpen is gevuld. Bedoel je misschien zo'n kroontjespen? Ik vraag me af of die nog te koop zijn.

Ik wil iedereen bedanken die de moeite heeft genomen om: a. de tekst met aandacht te lezen b. kritiek te verwoorden Dat zijn dus Marcker, nyceway, janpmeijers, Blavatski, Yrret, pim2000, Julia Heerink en Tja. Veel dank allemaal!

Nu zit ik me verdorie af te vragen hoe ik er bij kom dat de HP een jongetje is... . Zou het door die graven en hertogen komen? A.Kroeze?

Ik heb niet bewust gekozen voor een jongetje, maar een jongetje is wel waarschijnlijker. Vanwege de graven en hertogen, en ook vanwege Mijn zusjes kunnen dat niet. De (jongere) zusjes zijn toch net wat minder.

Een rollette. Die schuif ik onder mijn bed. Ik pak een blocnote, de vulpen en een inktpot. Misschien mag ik die wel niet in bed gebruiken. Ik kan in bed zitten met mijn benen onder de dekens. Ik schrijf aan mijn tafeltje

Ik zie het niet voor me - de rollette wordt onder het bed geschoven en het kind zit in bed en schrijft aan het tafeltje.

Achteraf beschouwd had ik de 'rollette' beter weg kunnen laten. Ik heb een aantal elementen uit mijn eigen jeugd gebruikt. (Zoals het zeil, de ouderwetse vulpen.) Ik ga nu proberen uit te leggen hoe zo'n rollette eruit ziet. Het is typisch zo'n jaren-70-product. Het is - zoals gezegd - een tafeltje op 3 wieltjes. Het onderstel heeft de vorm van een hoofdletter T. De wieltjes zitten onder de uiteinden van de T. Het tafeltje heeft één poot; die zit echter niet in het midden maar aan de zijkant van het tafelblad. Daardoor is het mogelijk het onderstel onder het bed te schuiven. Dan hangt het tafelblad dus boven het bed. Het was ook nog mogelijk het tafelblad schuin te zetten. Tot een hoek van 90 graden. Ik vond het trouwens een geweldig ding. Als er morgen ergens een rollette werd aangeboden zou ik die meteen kopen.

Bij een vulpen denk ik aan een pen met inktpatronen. Een inktpot hoort meer bij een kroontjespen. Ja, ik weet dat er ook vulpennen zijn die je zelf vult met inkt uit de pot, maar we hebben hier te maken met een kind. Een pen met patronen ligt meer voor de hand.

Ik had een vulpen met zuiger in gedachten. Die was in de jaren 70 al ouderwets. De vulpen is overigens niet van het kind. (Kinderen moeten eerst goed leren schrijven voordat het zinnig is ze een luxe cadeau als een vulpen te geven.) De inktpot wil ik zeker niet missen. Op de achtergrond speelt angst. Ik zie de inktpot, die vlekken kan veroorzaken, als een brug naar de angsten van/voor de grotemensenwereld.

Je wilt geen complimenten dus ik ga niet zeggen dat ik gecharmeerd ben van het zeil dat plakt en vooral niet dat geel hier de juiste kleur is.

Natuurlijk zijn complimenten leuk. (Ik houd alleen niet van complimenten conform de sandwichformule. Dan vertrouw ik de feedback niet meer.) Ik had niet verwacht dat juist dat gele zeil in positieve zin zou opvallen.

De formuleringen van het kind vind ik te vormelijk - alsof het kind al op kantoor werkt.

Dit kan ik mij voorstellen. Ik schrijf - als ik eenmaal op dreef ben - heel makkelijk. Ik vertrouw sterk op mijn intuïtie en denk meestal niet over de stijl na. Misschien is de stijl zelfs krampachtig. (Hetgeen ik gezien de donkere wolken op de achtergrond zou kunnen plaatsen.) Als u een stukje zou willen herschrijven, bent u daartoe van harte uitgenodigd. Ik ben wel nieuwsgierig.

Als ik mijn ogen opendoe, is het al licht. Het is stil in huis. Zondag. Pappa en mamma slapen dan altijd lang uit.

Het begin is of te simpel - of u neemt mij nu al in het ootje. Zijn dit twee verschillende tijd-gedachten van één persoon?

Het lastige is dat ik totaal geen ochtendmens ben. De eerste tien minuten van een dag staan mijn hersens bijna op non-actief. Hoe zou u beginnen?

[...] groene gordijnen - een kier onder de balkondeuren - Het gele zeil [...]

Dat is lang geleden. Dus herinnering?

Ik begrijp niet helemaal wat u wilt zeggen. Het klopt dat ik een bepaalde slaapkamer uit mijn jeugd in gedachten had. Met kier en groene gordijnen. Ik probeer mij de kleur van het zeil te herinneren. Was het geel? Grijs? Blauwig? Ik weet het gewoon niet meer. (Ik heb ooit wel geel zeil gehad, maar dat was - vermoed ik - in een andere kamer.)

Met een vulpen.

Waarom niet - de - vulpen?

Hier heb ik serieus over nagedacht. Maar nee, het moet beslist een vulpen zijn. Het kind beleeft vreugde aan het schrijven met een vulpen. (En het is niet zijn/haar eigen vulpen. Hij/zij heeft geen vulpen.)

Het verhaal is/loopt stroef. De verrassing is dan mogelijk een dubbele ik.

Wat betreft de stroefheid: zie hierboven. Is het te stroef? De zin De verrassing is dan mogelijk een dubbele ik. begrijp ik maar half.

Persoonlijk merk ik het niet op als het zowel niet koud als niet warm is. Dan lijkt het mij overbodige informatie, het is in mijn ogen een sensatie die niet opvalt en dus ook niet in het hoofd van het kind omgaat. Misschien wel als het kind zich afvraagt welke kleren aan te doen die dag, maar daar is geen sprake van.

Goed punt. Overigens speelt de temperatuur vermoedelijk (onbewust) wel een bescheiden rol. Het is daardoor aantrekkelijker om iets in bed te gaan doen.

Een beetje vreemd vind ik de vulpen en de inktpot. Een vulpen is gevuld. Bedoel je misschien zo'n kroontjespen? Ik vraag me af of die nog te koop zijn.

Ik zou niet weten of je vandaag de dag nog een vulpen met zuiger kunt kopen. (Ik gok van wel.) Maar ik heb bewust voor een setting in het verleden gekozen. Waar ligt tegenwoordig nog zeil? (Tenzij mensen werkelijk arm zijn.) vriendelijke groeten, A.Kroeze

@ A. Kroeze, Fijn dat je een reactie geeft op de feedback van de forumleden.

een vulpen met zuiger

dat heet een converter :) Ik dacht dat de HP een meisje was :) Misschien omdat de omgeving me doet denken aan mijn eigen jeugd. In ieder geval ben ik benieuwd hoe het verder gaat!

Hoe zou u beginnen?

Waarschijnlijk precies hetzelfde. Het zijn allemaal aannames van mij dat uw verhaal meer zegt dan alleen dat wat ik lees. En ik lees in uw feedback op onze feedback een aantal - voor mij - bevestigingen. Bovendien heb ik een onbenullige Yin Yang fantasie. Wat ik ook maar bedenk, het tegenovergestelde moet er ook zijn. Als ik de uitersten heb bedacht hoef ik alleen nog maar de nuances ertussen te ontdekken. Probleem is dat de volgende gedachte altijd heel traag opgang komt bij mij. De woorden - opbouw van zinnen - onderwerp - totale verhaal, vormen bij mij de gedachte dat u in twee tijden schrijft. 1 U wordt nu wakker. 2 U opent uw ogen. 3 U ziet dat het al licht is. 4 A Het raakmoment van twee dimensies. U ---> Het is stil in huis. 4 B Het jongetje ---> Het is stil in huis. 5 Het jongetje. Zondag. 6 Het jongetje. Pappa en mamma slapen dan altijd lang uit.

Ik begrijp niet helemaal wat u wilt zeggen.

Dat weet ik vaak zelf ook niet.

Het klopt dat ik een bepaalde slaapkamer uit mijn jeugd in gedachten had. Met kier en groene gordijnen. Ik probeer mij de kleur van het zeil te herinneren. Was het geel? Grijs? Blauwig? Ik weet het gewoon niet meer. (Ik heb ooit wel geel zeil gehad, maar dat was - vermoed ik - in een andere kamer.)

Mijn gevoel zegt dat u zelf het antwoord geeft.

Het verhaal is/loopt stroef. De verrassing is dan mogelijk een dubbele ik.

Is het te stroef?

Neen, niet te stroef. Het is mijn probleem door te denken dat u een verborgen laag heeft beschreven. Ik dacht eerst; dat zal bewust zijn. Nu denk ik; onbewust.

De zin De verrassing is dan mogelijk een dubbele ik. begrijp ik maar half.

Half, dat is al een compliment voor mij. Ik denk dat twee personen dit verhaal hebben geschreven. U ... en het jongetje.