#49 Band on the run

Los Angeles, 19 december 1993 Eigenlijk niks voor mij om een dagboek bij te houden. En ik houd helemaal niet van haat zaaien. Maar dit is gewoon te ver gegaan, ik moet dit van me afschrijven. Wekenlang heb ik aan die nummers geschreven. Wat zeg ik? Maandenlang. Al die tijd van de cocaïne afgebleven. Shakend en trillend alles afgeschreven. Minny, de meest trouwe groupie, kon niet komen. En ja ik baal daar wel van. Hij geeft misschien niks om de fans, maar ik wel. ‘Past niet bij onze stijl’. En Duff deed er gewoon aan mee, kan je het geloven? Hij had hem gewoon in zijn pocket. Duff, toch niet de meest stonede van de band, loopt als een kip zonder kop achter de man aan die regelmatig veel te laat op het podium verschijnt. Was hij weer eens te lang in zijn bad blijven zitten. Hij vond gewoon dat Spaghetti Incident er ‘wel mee door kon’. Een album met niks anders dan mislukte punk covers ‘kan er wel mee door’? Okee, ik had hem misschien geen tik moeten verkopen. Maar had hij het niet verdiend? Is hij nu opeens de man of zo? Met ‘zijn album’ en ‘zijn band’? Muzikaal was en is hij een genie. November Rain, ik weet niet hoe het hij gedaan heeft. Negen minuten lang met die jawdropping stem. En die piano intro, overal is over nagedacht. Alleen jammer dat hij dan weer gaan zitten doen alsof het volledig ‘zijn’ nummer is. Alsof er hij er ook mijn gitaarrif bij bedacht en gespeeld heeft. Hij weet dat ik wegga, en hij weet dat er van de band niks meer over is. Jammer dat zijn ego te groot is om het ook toe te geven. Misschien kan hij er niet eens wat aan doen, dat hij is onder gegaan aan zijn eigen hebzucht. Misschien hoort het wel een beetje bij deze wereld. Axl is een klootzak geweest. Maar ik ga hem wel missen straks.