49 De Grootste

Medelijden? Shit... . Ik heb geen compassie nodig. Respect, ja. Medelijden is voor zwerfhonden en straatkatten. Ze zien mij zitten en ik kan het niet helpen. Ik schud en beef als een gelatinepudding, maar mijn geest is helder. Scherp, sereen en waardig. Allah is mijn getuige! Vroeger was het andersom, toen werd er gebeefd voor mij. Voor mij! Ik danste totdat hun blik daas werd en dan mepte ik ze in de hal der onsterfelijken. Ze kregen er nog goed voor betaald ook. Ik heb geen vijanden. Iedereen houdt van mij. Ik ben nog altijd de grootste. De enige vijanden die ik ooit heb gehad zijn nu allemaal dood of weten niet meer dat ze me ooit gehaat hebben. Mijn vrienden zijn trouwens ook zowat allemaal weg. De enige die mij hardnekkig blijft vergezellen heet Parkinson, de smeerlap. Wel handig, dat gebibber bij het handjes schudden, nu ze me iedere week laten opdraven voor weer eens een huldiging. Maar wee degene die me met een deemoedige blik durft aankijken. Al is het Barack fucking Obama (Allah, vergeef deze oude, trotse strijder)! Mijn geweten is rein als dat van een pasgeboren baby. Vroeger kon ik haast niet schrijven, waarom ook? Ik drukte me uit met mijn knuisten. Die hebben me nooit in de steek gelaten. Ze hebben de handen gedrukt van mannen die haast te groot waren voor deze wereld. Mandela, Dalai Lama... . Welke onbenul zal me vandaag de hand schudden? De burgemeester van New York? Ook maar iemand geworden bij gratie van het volk. Ik niet! Ik heb me een weg gevochten naar de top. Ik, Muhammed Ali, The Greatest! Komaan, laat het feest maar beginnen, duw me maar in de arena in mijn rolstoel, mijn strijdwagen. Ik kan ze nog allemaal aan, allemaal!