meisje met de paarlen oorbel #49

Ik zit in mijn zolderkamertje en verhit een dikke stopnaald in de vlam van een kaars. Ik haal diep adem en doorboor met de verhitte naald mijn oorlel. Ik krimp ineen van de pijn. Mijn oor bloedt. Op de tafel ligt een doosje waarin paarlen oorbellen glanzen. De oorbellen van zijn echtgenote. Sinds kort ben ik verhuisd van de kelder naar de zolder in het grote huis van mijn meester Johannes Vermeer. Ik heb zijn vertrouwen gewonnen en in plaats van wassen en vloeren schrobben, help ik hem met het prepareren van de verf waarmee hij zijn meesterwerken schildert. Alleen ik mag het trapje gebruiken om op de zolderverdieping te komen. Ik ben daar zo blij over omdat ik hier een dagboek kan bijhouden zonder het gevaar te lopen dat één van zijn huisgenoten er in kan lezen. Lief dagboek, aan jou kan ik vertellen dat ik in het geheim voor hem poseer. Een paar dagen geleden vroeg hij mij om mijn dienstmeisjeskap af te zetten. Ik weigerde want een fatsoenlijke vrouw bedekt haar haar. Zo ben ik opgevoed. De meester is niet gewend tegen gesproken te worden. Met grote stappen komt hij op mij af en rukt de kap af. Ik heb mooi, lang, koperkleurig haar en verrast staart hij naar de krullen die over zijn handen kringelen. De spanning die al lange tijd tussen ons heerst verdiept zich, zijn ogen vernauwen, zijn ademhaling versnelt en heel even zie ik hartstocht opvlammen. Ik deins terug, voel hoe tranen mijn ogen vullen. Mijn meester, hoe graag had ik je aanraking gevoeld, maar beneden is je vrouw die een vijfde kind verwacht.... Johannes draait zich abrupt om, graait een paar vodden waarmee hij zijn penselen afdroogt en drapeert ze rond mijn hoofd. “Doe nu de oorbel in”, commandeert hij schor. Ik gehoorzaam. Ik verbijt de pijn.