Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

meisje met de paarlen oorbel #49

Ik zit in mijn zolderkamertje en verhit een dikke stopnaald in de vlam van een kaars. Ik haal diep adem en doorboor met de verhitte naald mijn oorlel. Ik krimp ineen van de pijn. Mijn oor bloedt. Op de tafel ligt een doosje waarin paarlen oorbellen glanzen. De oorbellen van zijn echtgenote. Sinds kort ben ik verhuisd van de kelder naar de zolder in het grote huis van mijn meester Johannes Vermeer. Ik heb zijn vertrouwen gewonnen en in plaats van wassen en vloeren schrobben, help ik hem met het prepareren van de verf waarmee hij zijn meesterwerken schildert. Alleen ik mag het trapje gebruiken om op de zolderverdieping te komen. Ik ben daar zo blij over omdat ik hier een dagboek kan bijhouden zonder het gevaar te lopen dat één van zijn huisgenoten er in kan lezen. Lief dagboek, aan jou kan ik vertellen dat ik in het geheim voor hem poseer. Een paar dagen geleden vroeg hij mij om mijn dienstmeisjeskap af te zetten. Ik weigerde want een fatsoenlijke vrouw bedekt haar haar. Zo ben ik opgevoed. De meester is niet gewend tegen gesproken te worden. Met grote stappen komt hij op mij af en rukt de kap af. Ik heb mooi, lang, koperkleurig haar en verrast staart hij naar de krullen die over zijn handen kringelen. De spanning die al lange tijd tussen ons heerst verdiept zich, zijn ogen vernauwen, zijn ademhaling versnelt en heel even zie ik hartstocht opvlammen. Ik deins terug, voel hoe tranen mijn ogen vullen. Mijn meester, hoe graag had ik je aanraking gevoeld, maar beneden is je vrouw die een vijfde kind verwacht.... Johannes draait zich abrupt om, graait een paar vodden waarmee hij zijn penselen afdroogt en drapeert ze rond mijn hoofd. “Doe nu de oorbel in”, commandeert hij schor. Ik gehoorzaam. Ik verbijt de pijn.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Blavatski, Je refereert (weer) aan de roman van Tracy Chevalier, mij best, want een heel goed boek. (Ook mooi verfilmd). Let wel op je tijden, het rammelt een beetje voor mijn gevoel. en het eind:
Ik gehoorzaam. Ik verbijt de pijn.
suggestie: Ik gehoorzaam en verbijt de pijn. Graag gelezen hoor.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Een mooi verhaal, Blavatski. Het boek waar janpmeijers naar refereert ken ik niet, maar ik begrijp dat jouw dagboekfragment daarop gebaseerd is. Een mooi verhaal achter het meisje met de parel. Dat geeft zo'n schilderij een heel nieuwe lading. :thumbsup:

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Blavatski Aangrijpend geschreven met verstilde emotie. Ik zou nog eens goed kijken naar zinnen met "zie ik", "voel ik" en dergelijke. Dit soort benoemen van het zintuig vestigt de aandacht op het personage, en plaatst de lezer naast de scène. Als het gaat om het personage zelf, kan dat wel, maar het heeft een afstandscheppend effect (de lezer zit niet IN het hoofd van de "ik" dan). Oneens met @janp betreffende het einde. Jouw manier om "Ik verbijt de pijn" los te zetten, geeft nadruk. De isolatie versterkt de emotie naar mijn gevoel, zoomt in op wat de hp wérkelijk voelt (het gaat niet om de fysieke pijn van de oorbel, immers). Een paar taaltechnische dingen vielen me op: - Ik haal diep adem en doorboor hiermee mijn oorlel. >> lijkt alsof je met de adem je oorlel doorboort ... - Sommige woorden schrijf je los die aaneen moeten (tegengesproken, erin) - Veel zinnen beginnen met "ik" Graag gelezen!

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Johannes draait zich abrupt om.. vanaf hier vind ik het geen tekst meer wat ik tegen zou komen in een dagboek. En ben het met Pisano eens dat veel zinnen met ik beginnen. Voor de rest mooi geschreven.

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Janpmeijers, dank je wel voor je reactie. Inderdaad refereer ik weer aan het mooie boek van Tracy Chevalier en de prachtige verfilming. Je hebt gelijk kwestie van dat het een beetje rommelt met de tijd. Mijn eerste versie was dan ook meer in de verleden tijd geschreven vanaf het punt dat Johannes haar de dienstmeidenkal afrukt. Op de één of andere reden, ik weet niet welke, vond ik het in de tegenwoordige tijd beter klinken en zo ja........ :p

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Anne, dank je wel voor het compliment. Het was inderdaad mijn bedoeling om de emotie die het meisje op het schilderij laat zien, over te brengen met te vertellen hoe erg de pijn was, lichamelijk en geestelijk. Ik ben blij dat je mijn invulling begrijpt :)

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank je Indrany voor je lovende woorden. Fijn dat je mijn dagboekfragment mooi geschreven vindt. Zoals altijd heb ik weer moeten schrappen waardoor de tekst op het eind wat vager wordt. :o

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een sober, helder geschreven dagboekfragment; mooi. Sinds vandaag kijk ik anders naar het meisje met de parel, met schildersvodden op haar hoofd. Volgens Vincent Icke draagt ze ook geen parel in haar oor, maar een of ander metalen sierraad. Ik zou OP mijn zolderkamertje schrijven, en blij zijn OM i.p.v. OVER. Graag gelezen en verder gekeken naar Vermeer.

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Dos, bedankt voor het fijne compliment. Tja, het was een beetje mijn bedoeling om het schilderij anders te bekijken. Interessant hè? Het zou best kunnen dat het geen parel is..... Nu ga ik kijken wie Vincent Icke is :o

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Ik ben het eens met de opmerkingen van Pisano. Wel vond ik het een heel mooi verhaal. In het echt schijnt het ook geen parel geweest te zijn.

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Tja, bedankt voor je positieve kritiek. Ik heb het dagboekfragment gebaseerd op de roman van Tracy Chevalier. Er zal inderdaad een heel ander verhaal achter deze gekwelde blik liggen, we weten het niet. Het gegeven van de schrijfster vind ik heel romantisch en aanlokkelijk, vandaar :confused:

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Blavatski, sober opgezet en toch maakt het diepe indruk, een mooi voorbeeld van minder is meer. Wat een leuk idee om vanuit een inmiddels beroemd schildersmodel een fragment te schrijven. Mooie spanningsopbouw, vol gevoel en tegelijkertijd triest in welke positie ze zich bevindt. Op wat kleine dingetjes na die hierboven al opgemerkt zijn, vind ik dit een juweeltje! :thumbsup: