#49 Lief dagboek ...

... Ik wil je even iets vertellen. Zoals altijd deel ik met jou mijn ervaringen. Vanavond kan ik helaas niet in detail treden dat is de afspraak … Met piepende banden komen we tot stilstand. Ik vlieg met mijn neus zowat tegen de voorruit. We racen al meer dan een halfuur met een rotgang door hartje Rotterdam. Het surveillance team is een dader van een roofoverval op het spoor. Nu telt elke minuut! De politieagent naast me commandeert gedisciplineerd dat ik moet blijven zitten en laat mij alleen in de auto achter. Daar zit ik dan in een verlaten straat in deze donkere nacht. Ik zie het gezicht van Berry en de kinderen in een flits voorbij komen. Een traan valt op mijn wang. Ik volg mijn gevoel, deze nacht is goed voor mijn schrijfproces. De beleving van de politiewereld brengt mij dichter bij de werkelijkheid; een ervaring rijker. Bij een gevaarlijke situatie zou ik achterblijven in de auto, dat was duidelijk de afspraak. Van tevoren heb ik met het dienstdoende politieteam duidelijk alle werkinstructies doorgenomen en een contract voor geheimhouding getekend. Deze research is niet zonder risico. Maar dat het politieteam werkelijk actie moet ondernemen in de nacht dat ik mee op pad ga, dat idee had ik volledig genegeerd. Mijn hart klopt nog steeds in mijn keel, ik zit doodsangst uit. Ik ben niet graag alleen op straat en het is hier ook niet zo’n lekkere buurt. Regelmatig passeert een onguur type het park hier aan de overkant. Ik verlang naar mijn hotelkamer in de Rotterdamse toren waar ik in alle stilte schrijf aan ‘de Kraamhulp’ … Dagboek, sorry dat ik niet zo netjes schrijf. De pen heeft mijn angst overgenomen. Ik laat je nog weten hoe deze nacht voor mij eindigt … Liefs Esther