#49 Diario

Wie had ooit kunnen denken dat iemand mij, de excentrieke Frida Hinkebeen, vandaag ten huwelijk zou vragen. En nog wel een beroemde Mexicaanse kunstschilder. Niet moeders mooiste, wel een grootmoedig man en een geweldige kunstenaar met een vlotte babbel. Vooral zijn handen vallen mij op, zacht met lange smalle vingers, waar hij niet alleen prachtige muurschilderingen mee kan maken, maar ook heel gevoelig mijn wangen kan beroeren. Ik voel me zo gelukkig, het lijkt wel of ik vleugeltjes heb gekregen. Wat een gevoel van vrijheid geeft me dat. Licht als een veertje, elegant en niet gehinderd door lichamelijke pijn en gipskorsetten zweef ik hoog boven alles uit. Ik zie mezelf plat op bed liggen, het ene zelfportret na het andere schilderend. Dankzij het geniale idee van mijn moeder om boven mijn hoofd een spiegel te monteren en aan mijn bed een speciale schildersezel, lukt me dat wonder boven wonder zeer goed, om in die benarde positie te schilderen. Mijn zelfportretten worden steeds gedetailleerder en realistischer. Ik kan mijn gevoelens daar volledig in kwijt. Het feit dat ik daar steeds beter in word en de stimulans van mijn Mexicaanse kunstschilder geven me de kracht om door te gaan met schilderen. ‘Je hebt talent’ zei hij dikwijls. Ik, die voor het ongeluk nog nooit aan schilderen had gedacht, schilderde alsof mijn leven er van af hing en voelde me steeds sterker worden. Weliswaar met een batterij pijnstillers binnen handbereik. Toch sluipt de twijfel langzaam toe, met zoveel geluk in het vooruitzicht. Zal ik ooit uit dat bed komen en weer kunnen lopen? Raakt mijn kunstenaar niet uitgekeken op een gehandicapte? Kan ik nog kinderen krijgen? Zouden mijn, hoofdzakelijk autobiografische schilderijen, gewaardeerd en erkend worden? Ach laat ik nog maar niet te veel aan de toekomst denken en genieten van dit gelukzalige moment. Dat kunnen ze me in ieder geval niet meer afnemen.