#48 - Tijd

Vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week. Ik ben er altijd. En jij kijkt naar mij. Voortdurend. Soms verlangend vanaf jouw bureaustoel, wachtend tot ik je verlos van jouw beroepsmatige opsluiting. Soms boos vanaf een barkruk omdat het eigenlijk weer eens te gezellig is. Of omdat ze te knap is en je haar niet wil laten gaan. Gelukkig ook vaak dankbaar wanneer je mij als excuus gebruikt om een ongewenste situatie te ontvluchten. In de ochtend kijk je me vaak gejaagd aan. Alsof ik er iets aan kan doen dat jij iedere ochtend te lang in bed blijft liggen. Het is voor mij onmogelijk om je laat in de avond aan te spreken. Om je te vertellen dat je naar bed moet gaan en dat je niet nog een biertje moet pakken. Rennend onderweg naar het station, kijk je weer naar me. Overmoedig. Dan denk je dat je de trein nog kunt halen. Als je hem wederom gemist hebt, moet ik soms inwendig lachen om jouw hartgrondige gevloek. Alsof je mij niet stiekem dankbaar bent voor de illegaal verkregen ruimte om nog een koffie te halen. En dan jouw halfslachtige excuses waarom je alweer te laat bent. Er is inmiddels niemand meer die gelooft dat jouw trein vijf dagen per week vertraging heeft. In het weekend ben je ontspannen. Ik vind je prachtig wanneer je langzaam ontwaakt uit een diepe aangename slaap. Dat je niet hoeft te haasten en je genietend in je bed blijft liggen om nog wat te lezen. Of soms met hele andere plannen. Afgelopen weekend was voor mij het meest hatelijke weekend van het jaar. Als ik in de nacht een uur van je wegneem en je daar geen controle over hebt. Teleurstelling. Dan zou ik graag in je oor fluisteren dat je rustig moet blijven. Ik ben er altijd. Altijd aan jouw zijde.