#48 Noordereiland

Een tram dendert over de brug, elektrische vonken schieten van de bovenleiding. Achter de tram komt een meisje op een racefiets tevoorschijn: ze heeft een paardenstaart, haar benen cirkelen onwerkelijk snel. 'Weet je, Johan?' 'Wat?' Hij wiegt zijn hoofd, rookt, strekt zijn benen en drinkt het blik leeg. 'Al die bruggen, het kan de rivier niets schelen. De rivier leest geen kranten, kent geen euforie. Misschien herinnert zij zich de arbeiders, hoort ze nog de klompen op het metaal, proeft ze nog de uitgespuugde pruimtabak. Bitterzoet.' 'Waar heb je het over?' 'De bouw van de Hef.' 'We zitten voor de Zwaan.' 'Ja, dat weet ik ook wel, maar in gedachten sta ik nog voor de Hef. Weet je wat het met jou is?' 'Nou?' 'Je drinkt te weinig.' Hij gaat staan. 'Een druppel van haar bestaan omarmt zij de pijlers van de brug. Lui rolt zij zich uit.' Zijn armen zwieren, het blik is zijn dirigeerstok. 'Ze is een zonaanbidster. Ze kent alle kleuren, spiegelt wolken, streelt basalt en...' Achter ons stopt een bus, een forse dame met geblondeerd haar stapt uit. Ze gaat voor Nick staan. 'Op straat bier zuipen, rotzooi achterlaten en werken ho maar.' Ze balt haar vuist. Hij kijkt om zich heen. 'Mevrouw, met permissie, welke rotzooi? Neem een voorbeeld aan de rivier, mevrouw. Zij werkt niet, bedrijft geen handel, laat de bakvissen van de rederij zonder tol passeren. Zij vervoert alleen zichzelf, een kwestie van blijven stromen.' Ze maakt een wegwerpgebaar en stampt weg. Nick vouwt zijn handen in een toeter: 'Panta Rhei, mevrouw. Leest u Heraclitus er nog eens op na. Alstublieft!' 'Doe rustig, Nick. Ga zitten.' 'Zei ik iets verkeerds, Johan? Maken we rotzooi?' 'Nee.' 'Nou dan, gewoon een pils drinken op één van de langste avonden van het jaar. Leve de zomertijd. Waar bemoeit zo'n mens zich mee.' 'Nick, alsjeblieft.' De pyloon knikt naar me. Ik wil naar huis. 'Hé, zullen we teruglopen? Nick?' Hij blijft staren. 'Nick, zullen we teruglopen?' Hij slingert naar de kade en gooit het blik in het water. Waarom moet het altijd zo eindigen. Dat was vroeger al zo. Tot een bepaald punt is het grappig. En dan ineens is het over. (wederom is dit fragment onderdeel van een langer verhaal)