#47 Hetzelfde gezicht

Mijn broer en ik zijn twintig jaar oud en een tweeling. Een eeneiige tweeling wel te verstaan. We wonen in een klein dorpje in de Achterhoek en voor de vijfduizend inwoners zijn we moeilijk uit elkaar te houden. We hadden daar vroeger altijd al veel pezier om en regelmatig wezen we elkaar aan als we iets mispeuterden. We kunnen elkaars gedachten lezen en kennen elkaar zoals alleen tweelingen elkaar kennen. We zijn vier handen op één buik en echte soulmates. Naast een aantal kleine persoonlijke karaktertrekjes– mijn broer is de stille en ik de ruwe bolster- is het grootste verschil, dat ik studeer voor advocaat en mijn broer in de fabriek werkt. Tot vorig jaar hebben we nooit problemen gehad, maar ‘ineens’ was mijn broer een ‘zware jongen’. Vermoedelijk uit verveling is hij met verkeerde vrienden in aanraking gekomen en zo het criminele circuit in gesukkeld. Het begon met kleine vergrijpen zoals winkeldiefstal, zakkenrollen en verkoop van drugs. Iedere keer liep het met een sisser af. Tot het op een gegeven moment helemaal mis ging. Ik herinner me deze verschrikkelijke dag nog als de dag van gisteren. Mijn ouders en ik zagen de beelden op het journaal eerder dan dat de politie voor de deur stond. Er was een zware ramkraak gepleegd op een bank en de baliemedewerkster was neergeschoten. Mijn broer was herkend op de camera’s en voortvuchtig. Het was dagelijks nieuws en de paparazzi waren niet weg te slaan bij ons huis. Ten onrechte werd ik voor mijn broer aangezien. Nog eens extra versterkt door verkeerde foto's die in de media opdoemden. Na een klopjacht van ruim twee weken werd mijn broer ingerekend. Dagen hebben we gehuild van woede, onmacht en verdriet. Had vroeger het zijn van een tweeling, voordelen, nu overweeg ik serieus plastisch chirurgie. Verdomme, ik zie hoe mensen naar me kijken en me veroordelen. Ik hoor ze gewoon denken dat ik tot hetzelfde in staat zou kunnen zijn. Niet alleen mijn broer is veroordeeld maar ik als tweelingbroer ook! We hebben dan wel hetzellfde gezicht maar ik ben een totaal ander persoon. We zijn ons dorp ontvlucht en een baan als advocaat kan ik ook wel vergeten.