# 47 - Aanzien

Ze keek me verleidelijk aan met haar, door lange wimpers omlijste ogen. Ze zat precies zover voorover gebogen dat haar blouse een stukje open viel en de warmte van haar mooie borsten voelbaar werd. Haar blonde lange haren schoof ze telkens opzij als die dreigden in het uitzicht te glijden. Soms raakte ze mijn arm zachtjes aan. Ze sprak over de scheikunde les die we net achter de rug hadden. "Wat moest ik lachen toen die reageerbuis ontplofte." Daarbij maakte ze het gebaar van een woeste ontploffing en zwaaide zover met haar armen dat ze mij in mijn gezicht sloeg. "Oh, sorry. Wat doe ik nou toch weer." Ze streek door mijn haar en gaf me een vluchtige zoen op mijn hoofd. Ze stond op. "Ik zie je zo bij Nederlands." Haar kapotte jeans liet een glimp van haar blote bruine benen zien. Met wiebelend achterwerk liep ze bij me vandaan. Ze was echt beeldschoon. Ik was een bofkont dat ze haar oog op mij had laten vallen. Het zou niet lang meer duren of we hadden verkering. Mijn vrienden waren stik jaloers. Door haar werd ik als een toffe gozer gezien. Als ik iets zei was iedereen stil en luisterde respectvol. Er werd hartelijk gelachen om mijn flauwe grappen en niemand waagde het om voor te dringen bij de koffie automaat. Ik was Tom, ik was cool en ik zoende binnenkort met de mooiste meid van de klas. Het aanzien dat ze mij gaf vond ik echt tof. De rest deed me niets. Haar openvallende blouse, haar sexy kont, nee ik viel helemaal niet op haar. Ik liet het voorlopig maar zoals het was. Misschien dat ik ooit nog eens het lef had om tegen Bas te zeggen hoe leuk ik hem vond.