#47 Vriendin

Ineens is het geluid weg. Koen ziet de koppen van de jongens nog wel, zoals gewoonlijk rood aangelopen tijdens de jacht op losers. Terwijl hun tongen vergif afvuren. Vooral Siebe, mond wijd opengesperd, maar de woorden lopen vast in de lucht om hem heen als kiezels in een modderpoel. Zij kijkt naar hem, het is overduidelijk. Zijn fantasie plaatst haar gelijk op het strand en alles wat ze doet, is lachen naar hem. De grapjes struikelen in hun haast over zijn tong naar buiten. En ze lacht. Keer op keer. Dit is wat ze wil. Alle signalen vertellen hem dat ze die ondoordringbare muur van de bovenbouw meisjes zal laten zakken. Hetty kijkt haar vriendinnen inderdaad veelbetekenend aan terwijl die over hun schouders een keurende blik werpen. De kakofonie van het schoolplein vervormt zich tot een triomfconcert in Koens hoofd. Seinen die toestemming geven het lichaam van het meisje tot zich te nemen op dat zachte strand waar de hitte van de zon zijn blik op haar borsten stil zet. De meisjes uit zijn klas gedegradeerd tot paspoppen. Een harde stomp op zijn schouder laat hem wankelen. 'Hé, sta je te slapen? Sukkel,' roept Siebe hard, voldaan grijnzend naar zijn maten. Koen absorbeert het geluid van deze vriendinloze jongen met medelijden en laat de volgende klap op zich neer komen. Zijn belager probeert gefrustreerd Koens onverschilligheid weg te meppen. 'Hé klootzak, laat die jongen met rust,' klinkt het en Hetty's hand ploft in Siebe's gezicht. Koen loert gebiologeerd naar zijn reddende engel. Siebe ontploft en roept zijn vriendjes aan haar te bestormen. Nog voor de hulp arriveert, verschijnt Taco. Hij gooit de jongen op de grond en slaat een arm om Hetty heen. 'Hé, lieverd, wat is dat nou?' Zij draait haar hoofd naar Koen en knikt: 'Ze wilde je broertje te pakken nemen.' Taco lacht en zoent haar op de mond, 'Stoer.' Koen staart ongelovig naar zijn verpulverde toekomst.