Cliché-scene of niet?

Paul81, Je hebt het over hoofdstukken, dus ik neem aan dat het een wat langer verhaal is. Dan inderdaad niet beginnen met een voortraject maar halverwege. Daarna druppel je wat info die het verleden betreft en dan verder met de handeling. Zie ook: http://nl.wikipedia.org/wiki/In_medias_res

Ik vind het moeilijk om iets te zeggen over een scène die ik niet inhoudelijk ken. Wat ik je wel zou willen zeggen: mij hielp het heel erg om gewoon door te schrijven. Als je op een gegeven moment verder bent in je verhaal, zie je het begin in een heel ander perspectief. Dat helpt mij doorgaans om te beslissen wat er nu wel en niet in de opening hoort, en op welk punt van het verhaal die opening is.

@janpmeijers; Ja, dat doe ik al. De vraag is vooral of die vliegtuig scene aan het begin geen cliché-scene is. @Diana Silver; Ik heb erg lang geworsteld met de tekst. Eigenlijk heb ik pas recentelijk een schrijf-modus gevonden waarbij ik gewoon 'blind' 2000 woorden schrijf, uit pure intuïtie. De dag erna ben ik soms verrast over de kwaliteit. Pas later ben ik van plan alles helemaal door te spitten.

Ik heb nog nooit een boek gelezen dat opende met een scène in een vliegtuig, moet ik zeggen. Dus cliché misschien niet. Anderzijds kan dat ook aan genre liggen.

Oh kijk, weer een zorg minder :)

Boeken inderdaad niet, films wel (zonder een lijst klaar te hebben, krijg ik er een jaren '90/begin '00-gevoel bij). Meestal een teken dat de hoofdpersoon een nieuw hoofdstuk in zijn leven begint en de zaken even met afstand bekijkt. Het is niet nog nooit gedaan, maar cliché zou ik het ook niet willen noemen.

In mijn verhaal is er niet echt een afsluiting van een periode. Hij gaat gewoon naar een ver land, waar hij een soort geheime opdracht moet uitvoeren. De lezer komt langzaam maar zeker achter de aard van deze opdracht.

Paul81 De vliegtuiscene is prima als hij goed geschreven is, zo simpel is het.

Jan P. :thumbsup: !

Goed geschreven of niet, een scene die geen functie heeft in het verhaal is overbodige ballast. Uit je opmerkingen begrijp ik dat de kern van je verhaal gaat om een moreel dilemma. Speelt de vliegreis daarin een rol? Vooralsnog zou ik het verhaal laten beginnen daar waar het dilemma zich zal presenteren: in Bangladesh. Je zou bijvoorbeeld de hp direct al handelingen kunnen laten verrichten in het kader van zijn geheime opdracht, waarvan de zin de lezer niet helemaal begrijpt. Dat roept meteen vragen op. Voor zover gewenst kun je gaandeweg de voorgeschiedenis toelichten in één of meerdere flash backs. Een geur die de hp doet verlangen naar de zuurkool met worst van thuis, de benauwende damp in de jungle waardoor die druilerige motregen op een koude november dag opeens niet meer zo onaantrekkelijk lijkt, de vrouw achter de balie met dat jaren 60 brilletje met schildpad motief, die je doet denken aan juffrouw Gerda. Ach, de aanleidingen liggen voor het oprapen. Als het vertrek uit Nederland (?) en de overgang naar een andere cultuur essentieel is voor het centrale thema, en je zou er voor kiezen om dat in chronologische volgorde te beschrijven, vraag je dan af of je daarmee je lezer het verhaal intrekt. Een scene in het vliegtuig doet mij denken aan archaïsche filmbeelden waarbij een verplaatsing de kijker duidelijk gemaakt moest worden met beelden van het opstijgen en landen van het vliegtuig. Vliegtuigscenes voeren mij automatisch terug naar een tijd dat vliegen ook zonder kapingen, luchtdoelraketten, en piloten die psychisch in de war zijn, nog spannend was. Ik zou er alleen voor kiezen als er tijdens die vlucht iets gebeurd wat van wezenlijk belang is. Iedereen gaat immers met een vliegtuig naar Bangladesh? Althans dat mag je op voorhand aannemen. Maar ook als dekpassagier op een vrachtboot, of zelfs als verstekeling in een omgekeerde vlucht op een houtvlot zou ik de verplaatsing alleen beschrijven als het noodzakelijk is voor het verhaal.