#46 Het bos

Ik vond eindelijk weer wat tijd en inspiratie om weer iets op het forum te zetten.

Het is mooi geschreven, maar wel jammer dat het te veel voorspelbaar is. Er staat nog een foutje in: de lijkbleke huid van zijn voeten was donker en hard geworden. Ik weet niet of je bewust verleden en tegenwoordige tijd door elkaar gebruikt, maar voor mijn gevoel leest dat niet zo vloeiend. De tweede alinea vind ik erg sterk.

Bedankt Nyceway voor je scherpe blik. Ik heb als het goed is alles in de verleden tijd gezet en de zin met die voeten in enkelvoud.

Mooie zin: de wind beroerde zijn groene kapsel. Het lijkt mij verrekte deprimerend om boom te zijn. Ik weet niet of het dommig is van mij. Maar het is me niet helemaal duidelijk wie of wat Sam was alvorens hij boom werd. Het verhaal is in een fijne en leesbare stijl geschreven.

Mooi verhaal Siv en ik dacht dat jij een fantasy schrijfster was, dus moet deze opdracht voor jou een koud kunstje geweest zijn. Kijk nog even naar de tijd van deze zin: Met zijn laatste krachten gaat hij naar die plek toe en gaat tussen de eiken staan. naar mijn gevoel kan je die ook beter in verleden tijd zetten. Leuk verhaal en graag gelezen.

De naam Sam is snel veranderd in Stam. Heb je daarom de naam Sam gekozen? Zo ja, mooi gevonden. - Hij zwiepte overeind.- ook een mooie beeldende zin. Al met al een mooi verhaal!

# Johanna B Dank je voor je reactie. Sam heeft een saaie kantoorbaan en is niet gelukkig tussen de vier muren waar hij wonen moet. Ik moet er zelf ook niet aan denken om een boom te zijn, maar hij zelf is nu een zeer gelukkige eik. # W. Rynlandt. Ook bedankt. De desbetreffende zin staat nu in de verleden tijd. # Angelieke. Van Sam naar Stam. Nee, daar heb ik niet bij stilgestaan, wel een leuk bijkomstigheid. Bedankt.

Ik ben blij dat Sam zijn bestemming heeft gevonden. (Nadat hij met moeite zijn schoenen uit had gekregen, (anders 2x schoenen uittrekken. Op zich niet zo'n punt, hoor.) Leuke invulling van de opdracht.

@Siv, fijn dat je er weer bent en goed de feedback te lezen die jouw medeschrijvers je te lezen geven.

Een mens is boom geworden. Dat ging wel verrekte snel. Als ik voor de keuze stond, zou ik ook voor een eik kiezen. Mooi hout. Kun je mooie meubels van maken en als vloerplanken doen ze ook goed dienst, mits kwartiers gezaagd, niet dosse. Dosse geeft wel mooi gevlamde tekening. Edel hout. Het brand ook goed. de subtiele energieveld >> het subtiele energieveld

# Tja Aangepast, dank je wel. # Mili Dank je Mili. Ik ben ook blij terug te zijn. Het komt alleen wel eens voor dat het leven je zo overvraagd, dat er weinig ruimte is om een verhaal te bedenken en voor je het weet ben je weer uit de running en vergeet je dat er zoiets als een schrijfforum bestaat. #Dos Wijnhof Ook bedankt voor je reactie. Wat bedoel je met de transformatie ging wel heel snel. Had ik er beter de spanning in kunnen houden en pas aan het einde vertellen, waar hij in veranderd is? Ik vindt een eik ook wel een mannenboom, als Sam een vrouw was geweest, was het waarschijnlijk een berk geworden. Ik hoop alleen voor Sam dat hij niet hoeft te transformeren tot een meubelstuk. Al die zagen door je lijf lijkt me niet erg fijn en dan staat hij weer in een betonnen blokkendoos. En 'het' subtiele energieveld, heb ik veranderd.

Siv, fijn je verhaal weer te lezen. Vroeger als kind dacht ik altijd dat bomen mensen waren en de takken hun handen. Dus ik herkende de eik.

Ik vind dit een mooi verhaal. Bomen zijn prachtige wezens. Zeker eiken. Het transformatieproces is goed beschreven. "De wind beroerde zijn groene kapsel" :o , originele zin!

#Maddburg. Dank je wel. Ook blij dat ik eindelijk weer iets gepost heb #Blavatski. Bomen zijn een van de mooiste dingen die onze wereld ooit heeft voortgebracht en ik kan soms helemaal gelukkig worden van het zien van een gezonde volgroeide boom. Voor die zin over groene kapsel heb ik me laten inspireren door geloof ik een van de gedichten van Marsman, die het over groene lokken had, voor de bladerdek een boom. Bedankt voor je ractie.

Hallo Siv, dank je voor je verhaal. Je verhaal heeft iets sprookjesachtigs. Ik heb een paar tips voor je. Laat in je verhaal iets meer zien van het leven waar Sam niet naar terug wil, hierdoor kunnen we zijn transformatie naar boom meer navoelen. De transformatie vind ik vrij snel gaan. Misschien omdat Sam nauwelijks verbaasd is door wat er met hem gebeurt. Hij toont ook weinig andere emoties. Je zou meer kunnen uitwerken wat er in het innerlijk van Sam gebeurt terwijl hij verandert. Aan de andere kant, als je het verhaal als een sprookje ziet, hoeft dat niet, maar de transformatie zou ik ook dan langzamer laten gaan. in je eerste zin kan je ' het was hier zo mooi' weglaten. De zin die erop volgt geeft dat al duidelijk weer. Het is een mooi verhaal waarin het verlangen naar rust ruimte en verbondenheid naar voren komt. De moeite waard om aan verder te werken, zonder je teveel te storen aan de 300 woorden regel. Groeten Roos.

Ik vind het een mooi verhaal. Je hebt een mooie, haast sprookjesachtige sfeer. Ik heb genoten van je mooi omschrijvingen.

Ik ben blij dat je ons hebt 'hervonden' met deze mooie invulling. :nod: De eerste zin vind ik afbreuk doen aan de rest van het verhaal. Misschien de lezer niet meteen vertellen waar Sam is? De rest van je goed gekozen woorden ( groene kapsel, zwiepte omhoog etc.) hielden me bij het verhaal. :thumbsup:

Hallo Siv, dank je voor je verhaal. Je verhaal heeft iets sprookjesachtigs. Ik heb een paar tips voor je. Laat in je verhaal iets meer zien van het leven waar Sam niet naar terug wil, hierdoor kunnen we zijn transformatie naar boom meer navoelen. De transformatie vind ik vrij snel gaan. Misschien omdat Sam nauwelijks verbaasd is door wat er met hem gebeurt. Hij toont ook weinig andere emoties. Je zou meer kunnen uitwerken wat er in het innerlijk van Sam gebeurt terwijl hij verandert. Aan de andere kant, als je het verhaal als een sprookje ziet, hoeft dat niet, maar de transformatie zou ik ook dan langzamer laten gaan. in je eerste zin kan je ' het was hier zo mooi' weglaten. De zin die erop volgt geeft dat al duidelijk weer. Het is een mooi verhaal waarin het verlangen naar rust ruimte en verbondenheid naar voren komt. De moeite waard om aan verder te werken, zonder je teveel te storen aan de 300 woorden regel. Groeten Roos.

De plek was gehuld in een felle lichtgroene lentekleur en met het geluid van vogeltjes, die zingend een partner probeerden aan te trekken. Sam sloot zijn ogen en voelde de zon zijn gezicht strelen. “ Hij moest onwillekeurig denken aan zijn verzameling hokjes in een betondoos uitkijkend op een andere betondoos waar andere poppetjes woonden. En dan was hij ‘thuis’. Erger nog was de kantoortuin, waar hij het moeilijk vond om zich op zijn werk te concentreren. Werk die hij allang niet meer leuk vindt en hoe konden ze zo’n plek een ‘tuin’ noemen? “Ik wil niet meer terug,” mompelde hij en liep verder. Zijn voeten begonnen zeer te doen, net alsof zijn schoenen knelden. Hij hield de pijn niet langer uit en boog zich voorover om ze ui te trekken. Maar het was net of zijn rug niet meer wilde buigen en ook zijn vingers gedroegen zich alsof ze bevroren waren. Gelukkig krijg hij de beide schoenen toch uit en kregen zijn voeten wat lucht. Verbaasd zag hij dat de anders zo tere, lijkbleke huid, donker en hard was geworden en zijn tenen langer. Wat kon dit nu weer zijn? Dacht hij bezorgd. Morgen maar eens een afspraak met zijn huisarts maken. Hij zwiepte overeind. Wat krijgen we nu? Hij liep verder, maar dat ging steeds moeilijker. Zijn lange tenen planten zich steeds dieper in het zandpad en bij elke stap moest hij ze met steeds grotere kracht eruit trekken, waarbij hij zijn armen gespreid moest houden om zijn evenwicht te bewaren. Erg vermoeiend allemaal. Buiten adem stopte hij even en zag een plekje tussen een groepje vriendelijke eiken. Het was net of ze hem riepen. Tot zijn verbazing merkte hij dat zijn armen niet meer naar beneden wilden. Nu wist hij wat er aan de hand was. En was dat nu zo erg? Nee, eigenlijk niet. Met zijn laatste krachten ging hij tussen de bomen staan. Hij keek omhoog naar zijn handen, die waren nu lang en dun met felgroen gelobde blaadjes. Hij plantte zijn voeten stevig in de vochtige vruchtbare aarde. De zon was warm, de wind beroerde zijn groene kapsel. Hij voelde hoe zijn tenen voedingstoffen en vocht uit de grond zogen en het subtiele energieveld van zijn nieuwe vrienden. Hij hoefde niet meer terug. Is dit beter?

# Schrijfcoach Roos Waaijer. Ik heb je advies proberen toe te passen. Ik hoop dat ik er in geslaagd ben. #Anne Borneman Bedankt. #Marietje Dank je wel. Ik heb het eerste stukje wat veranderd.