#44 Klein

Mama Mijn mama was ooit klein. Een klein meisje dat opkeek naar haar vader. Dat klein werd gehouden door haar moeder, maar floreerde bij het gezelschap van haar grote broers. Ze was een vrolijk meisje naar de buitenwereld en liet niemand merken dat ze soms ook heel verdrietig kon zijn. Mijn mama werd ouder en raakte verliefd. Op een man die haar versierde zonder het door te hebben. Op een man met dezelfde idealen en soms dezelfde humor. Hij snapte haar verdriet niet, maar dit maakte niets uit. Hij zou ooit mijn papa worden. Mijn mama was heel serieus. Ze wilde graag de wereld verbeteren, maar dit mocht niet in haar land. Ze vertrok met papa, samen klein gemaakt, samen naar Nederland. Hier konden ze samen weer opbouwen. Naar een betere wereld voor henzelf en voor hen die ze achter hadden gelaten. Het verdriet was gevoed, maar mama bleef staan. Mijn mama werd mijn moeder. Een levenslustige vrouw die precies wist waar ze voor stond. Een hardwerkende vrouw die vaak vergat voor zichzelf te zorgen. Een vrolijke vrouw met passie en liefde in overvloed. Voor hem en voor ons. Helaas was hij er niet tot de dood ze scheidde, maar zelfs toen hield ze vol. Een sterke vrouw, met immens verdriet. Zoveel verdriet en zoveel gegeven, ze heeft het nog lang volgehouden. Totdat de huisarts zei dat het op was. Mijn mama kon niet meer verder; niet meer werken, niet meer lachen, niet meer zijn. Althans niet zijn wie ze was, niet lachen zoals ze dat vroeger deed. Mijn moeder is weer klein. Ze ziet nog maar weinig en schuifelt over straat. Ze loopt elke dag eenzelfde rondje om niet te verdwalen en vraagt dezelfde dingen elke keer weer. Ze maakt sudoku’s en praat met haar katten. Gelukkig vergeet ze nu soms haar verdriet,. Helaas vergeet ze soms ook hoe eruit te komen. Ze weet nog hoe we heten, maar mijn mama is mijn moeder niet meer. Mijn mama is de grootste, altijd zo geweest, maar oh wat is ze klein geworden.