Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wekelijkse schrijfopdracht #45 – Rupsje Nooitgenoeg / Silvio

Silvio Hij had alles, veel te veel, maar in feite niets. Op een van die zeldzame momenten dat hij zich had laten overvallen door een gevoel van zelfreflectie, was dat altijd een achteloos weggewuifde vraag geweest; of het uiteindelijk wel allemaal de moeite waard was. Hij kon alles en iedereen kopen, dat was waar, maar écht rijker was hij er niet van geworden. Dat was de sporadische twijfel die hoorde bij onmetelijk succes, dacht hij dan. Hij veegde het speeksel van de kin van de hoogbejaarde vrouw. 'Amore,' zuchtte ze. Door Alzheimers roze gekleurde glazen zag ze waarschijnlijk het beeld van een geliefde die al jaren geleden zijn laatste rustplaats had betrokken. Hij glimlachte en bracht de volgende lepel naar haar mond. 'Ti amo,' fluisterde hij. Weer glimlachte hij. Door de ingrepen van de plastisch chirurg zou de vertwijfelde grondtoon niet zichtbaar zijn, zelfs niet als ze een kort helder moment zou hebben. Hoe vaak had hij die woorden niet gefluisterd, ongemeend? Tegen overspelige dames wier mannen machtige posities bekleedden en die hem nagenietend van waardevolle informatie voorzagen. Tegen rijke weduwen die zijn startkapitaal deden groeien. Tegen goddelijke lichamen die via hem en zijn media-imperium naar roem en fortuin wilden rijken. En uiteindelijk tegen de meisjes die tegen riante bedragen gewillig op zijn feestjes verschenen, en zijn kleindochters hadden kunnen zijn. Hij had zichzelf verloren in zijn drang naar macht en invloed. 'Wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht,' mompelde hij. Zijn neus was perfect, de rimpels waren gladgestreken, de caps waren witter dan ivoor en het geïmplanteerde haar werd met regelmaat vakkundig glanzend zwart geverfd. Je kon nooit perfect genoeg zijn, had hij ooit gedacht. 'Lei?' bracht ze met moeite uit. Hij knikte. Enkel de tranen die over de strakgetrokken huid hun weg naar beneden zochten, weerspiegelden hun gedeelde verleden. Zij wist niet meer dat hij nog leefde. Zijn naam, faam en wereldwijde bekendheid waren verdrongen door een alsmaar dichter wordende nevel. De worm die zich onstuitbaar door haar hersenen vrat, had alles uitgewist. Maar haar hart klopte nog, net als toen. Hij probeerde te knipogen, zoals toen, toen hij haar beloofd had dat hij terug zou komen. Toen hij nog niks wist van wormen en hun vraatzucht. Hij zag weer die vlam in haar ogen, voelde hoe een zwarte worm diep in hem in zijn eigen staart beet en een weg naar verlossing vrat. Nu zou hij blijven.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Je hebt er weer wat fraais van gemaakt; het leest lekker als altijd. Zelf zie ik Berlusconi nog niet bij deze dame blijven, maar dat zijn dan misschien weer mijn vooroordelen; wellicht is hij idd zichzelf verloren en kan hij zich dus ook weer hervinden - in elk geval een mooi idee.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Woodpecker, als ik het goed begrijp is de bejaarde vrouw de echtgenote, ooit door HP in de steek gelaten en nu besluit hij bij haar te blijven. (dit type man lees ik vaker bij jou, maakt niet uit). Je roept de sfeer mooi op - met wat flarden uit het verleden. In deze zin struikelde ik over 'grondtoon'
Weer glimlachte hij. Door de ingrepen van de plastisch chirurg zou de vertwijfelde grondtoon niet zichtbaar zijn
dat woord past hier mijns inziens niet. Suggestie: '... zou de vertwijfeling niet zichtbaar zijn.'

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een moeilijk verhaal Woodpecker. Niet dat het moeilijk geschreven is, verre van dat... het leest lekker weg zoals schrijvenmaar zegt, maar in de laatste alinea ben ik zoekende... er hangt een mysterieuze sfeer van mixed feelings overheen die mij verward (maak je geen zorgen, dat is allerminst een kritiek en ik vind het juist heel interessant). Ik proef een stuk melancholie maar ook tragiek, verloren kansen zitten erin of spijt over het verleden, gemis maar ik weet niet hoe oprecht het is...een melange van moeilijke gevoelens. Ik ben er nog niet helemaal uit. Intrigerend. Ik heb je stukje 2x herlezen... morgen zeker nog een keer. Verhalen hoeven niet altijd simpel te zijn, de lezer mag ook wel eens een inspanning doen. Mooi geschreven, dat zeker!

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Woodpecker, Ik vind het ook een moeilijk verhaal, maar wel goed geschreven. Er zitten prachtige zinnen in verscholen, vol melancholie; het zet me aan het denken en dat is positief dunkt mij :confused:

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Woodpecker, ik zou denken dat het om Berlusconi's moeder gaat. Alles is zo zwaar op de een of andere manier, en zo kan je natuurlijk schrijven, en op de een of andere manier vind ik het te doorwrocht. Sorry.

Lid sinds

11 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Woodpecker, mooi getroffen, honger naar macht, naar bevestiging, en dan een moeder die alzheimer heeft en niet meer weet dat je bestaat. het contast heb je mooi getroffen, en je hebt op een hele bijzondere manier de opdracht uitgevoerd. mooi! groetjes, Eva www.evavanbaar.nl

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag schrijvenmaar, Dank je. Ik denk dat Silvio daar zelf ook over twijfelt.

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag janp, Dank je. Nee, het is niet zijn in de steek gelaten echtgenote. Over de 'grondtoon' heb ik bij het schrijven wat langer nagedacht. Mijn hp, geënt op Berlusconi, komt arrogant over, maar in wezen is hij onzeker. Dat schijnt vaker zo te zijn bij mensen die als arrogant worden ervaren. Vandaar die 'grondtoon'. (Daarmee wil ik niet zeggen dat het een geslaagde keuze is)

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag W Rynlandt, Dank je. Mooie reactie. Ik las dat Berlusconi zijn taakstraf, het verzorgen van dementen in een tehuis, heeft volbracht. Hij heeft aangegeven dat hij het een indrukwekkende ervaring vond en dat hij er mee wil doorgaan. Ik vroeg me af hoe oprecht zijn uitspraak is en wat daar voor een verhaal achter zou kunnen zitten. Volgens mij kan iemand als de hp,geënt op Berlusconi, zijn eigen emoties niet echt vertrouwen. Hij is altijd op zoek naar bevestiging en moet zichzelf centraal stellen. Dat is denk ik de echte tragiek.

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag schrijfcoach Eva, Dank je. Ik denk eerder dat het een van de rijke weduwen is, maar zeker weten doe ik dat niet.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik snap je verhaal niet maar dat geeft niet want ik vind het mooi geschreven. Ik heb zelf stage gelopen bij de dementen en zelf de liefde gevoeld die ze je geven. Ik vind het mooi hoe je iemand die naar macht snakt deze liefde ook laat voelen en laat besluiten om te blijven. Hoewel dat waarschijnlijk niet het onderwerp van je verhaal is, maar dat is mijn eigen invulling.

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Leonardo, Dank je. Maar het gaat nogal ver om een tekst over iemand die - toch nog - betekenis in zijn leven lijkt te zoeken absurdistisch te noemen. Die kwalificatie zou men weer als cynisch kunnen interpreteren.

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Anne, Nou, ik denk dat je toch wel dicht in de buurt zit. Je noemt liefde. Ik denk, meen te hebben ervaren, dat die bij dementen tot het laatst toe blijft branden :) :thumbsup: (Dat zegt misschien ook iets over de kern van de mens, hoop ik)

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een mooi verhaal! Zwaar op papier gezet maar dat maakt de nostalgische sfeer. Hoewel ik Berlusconi er niet uithaalde ( ligt aan mij, ik ben wereldvreemd ;) ), begreep ik het verhaal meteen. ( Jouw invulling van de vorige week begrijp ik nog steeds niet. :( , tot mijn spijt! ) De HP heeft zich door heel wat situaties heen moeten vreten, door eigen toedoen. [Hij zag weer die vlam in haar ogen, voelde hoe een zwarte worm diep in hem in zijn eigen staart beet en een weg naar verlossing vrat.] Een mooie concluderende zin, hier vindt de HP een thuis waarnaar hij al die tijd op zoek was. Prachtig! :nod:

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik sluit me volledig aan bij Marietje. Behalve dan over jouw inzending van vorige week, want die heb'k jammer genoeg nog niet gelezen. Ik vind het mooi en het stukje spreekt me aan.

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Marietje, Dank je. Ik weet niet of de HP echt een thuis vindt (en rust). Dat weet hij zelf ook niet. Hij verlangt er wel naar, dat zeker.