#45 rupsje nooitgenoeg

Dag Schrijvenmaar, Ken je rupsje nooitgenoeg? De bedoeling is dat je stapelt wat er gebeurt, Je geeft een beeld van alles wat die man lesst, en het wordt een steeds grotere berg. De lezer moet de berg zien groeien, en je mag best over dirjven. Hij zit op kantoor achter zijn bureau, en iedereen komt met een neiuwe berg werk, De stapel wordt steeds groter, valt om, bedelft hem, enz. groetjes, Eva van Baar www.evavanbaar.nl

Dag Eva, Herken je ruspje nooitgenoeg niet? Ik wist niet dat je het zo letterlijk bedoelde. De grap is juist dat het niet stapelt, dat er niets gebeurt; de transformatie blijft dan ook uit. Misschien zijn mijn stappen wat groot vandaag.

Ik had bedacht dat dit een typisch schrijvenmaar onderwerp zou zijn. :) Jij hebt het anders en origineel ingevuld: een grote mensen verhaal van gemaakt van een workaholic die nooit genoeg krijgt. :thumbsup: Ik mis een tussenstap naar het eind. Hoelang is dit gaande? Wanneer ziet hij pas de donkere kringen en merkt hij dat hij zijn einddoel nooit bereikt? Wat is dan zijn reactie? Of gaat hij zich letterlijk door de papieren heen eten? Ik (her)lees de tussenstappen ook graag! :nod:

Ik vind de transformatie juist heel subtiel. Mooie synoniem voor iemand die een burn-out lijkt te krijgen. Goed verwoord!

Ik vind de transformatie juist heel subtiel.

je hebt helemaal gelijk maar hij trekt binnen dit stukje niet per se zijn conclusies dus verandert er -afhankelijk van de lezer- niet per se iets aan het feit dat hij keihard op weg is naar die burn-out

juist. Snap em :)

Ik had bedacht dat dit een typisch schrijvenmaar onderwerp zou zijn. :)

tja, misschien ben ik in een recalcitrante fase beland door Eva's herschrijf-kinderverhalen-opdrachten ... misschien is het omdat ik pijnlijk herinnerd werd aan mijn manuscript voor een kinderversie van Ovidius' Metamorfosen, dat al ruim zes jaar verwaarloosd in verschillende kasten op zijn eerste revisie ligt te wachten misschien is het vermoeidheid (al ben ik daar zelf heel gelukkig ende ontspannen onder, nachtvoedingen hebben hun eigen charme) maar dit is het eerste wat in me opkwam

Ik mis een tussenstap naar het eind. Hoelang is dit gaande? Wanneer ziet hij pas de donkere kringen en merkt hij dat hij zijn einddoel nooit bereikt? Wat is dan zijn reactie?

Dat is inderdaad de stap die mij achteraf wellicht ook wat groot leek. Maar ik wilde het open laten voor de lezer. Kun je zelf over nadenken; hoe lang gaat een mens door? Welke conclusies trekt men wanneer? Het blijft de vraag of er iets verandert.

Heel herkenbaar. Dacht al dat je over mij aan het schrijven was... maar dat kon natuurlijk niet, ik kijk in de vroege ochtend nauwelijks in de spiegel... :( En wat dacht je van een jonge dame die pas moeder werd, verhalen schrijft, commentaren geeft, zich verheugd over nachtvoeding en ook nog blogt... burn out? Proficiat dat je ondanks alles aanwezig blijft op het forum en nog scherp leest ook. :thumbsup:

Dit verhaal gaat over Rupsje Nooitgenoeg die 'volwassen' is geworden. Hij is (nu nog) onbewust aan het ontdekken dat hij helemaal niet bijzonder is. Sterker nog dat hij hetzelfde is als de rest van het volk. Dat hij het woordje uniek uit zijn zelfcompetentielijstje moet schrappen gaat hem in de toekomst nog een keer zwaar vallen. Even daarna besluit hij niet meer uit bed te komen. Eigenlijk is het een tragisch verhaal.

schrijvenmaar, je schreef:

De grap is juist dat het niet stapelt, dat er niets gebeurt; de transformatie blijft dan ook uit.

ja, dat haalde ik er ook uit. Ik vind het een treffend fragment.

@wrynlandt: vroeger las ik een stuk scherper ... en mijn blog blijft eigenlijk ook wel tamelijk leeg @johannab: het had niet vertaald kunnen dank voor jullie bevestiging dat ik niet al te zeer op mijn stappen hoef te gaan letten, ook @janp, natuurlijk

Ik heb met plezier je verhaaltje gelezen. Van de haastige drukbezette mensen slaan juist vaak allerlei stappen over. Ik vond het treffend.

Poetisch. Dat is het eerste wat ik dacht toen ik je tekst las. Het is verstillend. Het steeds opnieuw weer wensen willen krijgen, zo wordt Rupsje Nooitgenoeg weleens uitgelegd. Jouw verhaal is een contrast en daarom zo mooi.

Een stilleven uit leven van iemand die burn-out heeft. Mooi fragment.

Dag, leuk om te zien wat iedereen aan feedback geeft. Het gaat om het schrijven, de opdracht is aleen een kapstok. blijf vooral schrijven, maar volgens mij heb je op dat punt geen aanmoediging nodig. groetjes, Eva www.evavanbaar.nl

@schrijvenmaar, inderdaad het blijft 'hangen'. De man in bed kan nog steeds meer kanten op. Je eerste zin vind ik sterk qua inleiding van een veelzeggende kaalheid.

Zo tragisch, een mens die als een rups leeft, enfin, zo interpreteer ik het verhaal dat ik overigens mooi van schrijfwijze vind. In mijn verhaal wordt op het eind de rups een prachtige vlinder, Uw rups blijft in zijn cocon, zijn gevangenis. Maar wie weet, op een dag ontpopt hij zich wellicht ook! :(

ondanks dat het niet zou stapelen zie ik toch wel een berg waar hij zich door heen worstelt, iedere dag en idd zonder dat er verbetering in komt, hij zal dus net zolang moeten graven totdat hij ingaat zien dat er toch eens iets zal moeten veranderen. ik vond het lekker om te lezen. ps je had ook jezelf als inspiratiebron kunnen gebruiken :)

Sorry, schrijvenmaar, ik vind dit geen verhaal. Ik zou zweren dat er bullets staan voor iedere zin, maar ik zie ze niet.

Ik vind het ook een tragisch verhaal. Vooral omdat het zeker is dat het morgen weer zo uitziet. Ik vind het een goed verhaal, het geeft de realiteit weer van veel mensen.

Sorry, schrijvenmaar, ik vind dit geen verhaal. Ik zou zweren dat er bullets staan voor iedere zin, maar ik zie ze niet.

Strikt genomen is een verhaal een vertelling, bericht of verslag; het zou met bullets geschreven kunnen worden, als het maar een weergave van gebeurtenissen is ... Maar da's natuurlijk maar theorie, he? ;) Dat het je in praktijk niet aanspreekt, kan ik mij prima in vinden, hoor. Ik zal voor de vorm nog wel even toelichten dat deze vorm hier gekozen is als spel met de originele Rupsje Nooitgenoeg. De eerste zin, een vrij letterlijke omzetting van Carles eerste zin, de daaropvolgende korte zinnen, met een sterk herhalend karakter, die leiden in de kinderwereld tot een vermakelijk verhaal met een prachtige ontknoping (ontpopping), maar de grote mensen wereld werkt anders. Het contrast tussen beiden versterkt het beeld dat ik heb willen oproepen, en wordt benadrukt door de vorm waarin het geschreven is. Volgens mij. Hopelijk volgende woensdag weer een verhalender verhaal, mits de opdracht daartoe inspireert.

Ik vind de transformatie juist heel subtiel.

je hebt helemaal gelijk maar hij trekt binnen dit stukje niet per se zijn conclusies dus verandert er -afhankelijk van de lezer- niet per se iets aan het feit dat hij keihard op weg is naar die burn-out

Ik vind toch dat je de burn-out subtiel meegeeft aan de lezer hoor, Schrijvenmaar.