Het onderwerp in een roman

"Nee hoor, ik heb het verzonnen." "Ik heb me van tevoren goed ingelezen in het onderwerp." "Ik heb gewoon een rijke fantasie." Het verbaast mij ook altijd als mensen een schrijver zo snel vereenzelvigen met zijn of haar hoofdpersoon, maar het is een mooie gelegenheid om uit te leggen hoe je schrijft. Er zijn natuurlijk zat schrijvers die wel schrijven over wat ze zelf hebben meegemaakt.

. Hoe komt het toch dat sommige lezers dat onderwerp zo snel verbinden aan de schrijver? "Hij/zij zal het zelf wel hebben meegemaakt," zeggen ze dan.

De gekozen persoonsvorm en soms het genre. En er zit natuurlijk altijd iets van jezelf in een verhaal.

Van 'nandere kant: een vriend van mij vond zijn naam erg veel lijken op de naam van een van mijn personages. Toen hij het las, keek hij me aan met zo'n 'I see what you did there!'-blik. Ik had zin om hem een klap te verkopen, maar ik heb geknikt en gezegd: ja, haha, inderdaad heb ik dat personage met opzet naar jou vernoemd, natuurlijk, wat jij wilt. Zelfs mijn moeder herkende zich in een moeder in een verhaal. Ja, mam, haha, leuk hè? Ik heb het geduld niet om die onzin te gaan ontkennen. Maar dat mensen míj herkennen in een verhaal, heb ik eigenlijk nooit meegemaakt. Maar dat komt inderdaad door perspectief en genre, zoals al gezegd.

Zodra anderen gaan lezen wat jij hebt geschreven, gáán ze er iets van vinden.

En gaan ze zichzelf erin vinden.

Ik verbaas me net altijd dat niemand zich in mijn personages herkent. Of misschien durven ze het gewoon niet zeggen. Die aanname dat het autobiografisch is, dat had ik onlangs op 120w, iemand die me vroeg of ik nu een bejaarde man of een moeder was omdat ik 2 stukjes uit 2 verschillende perspectieven had gepost, bizar hoor.

Het motto van 'Taal is zeg maar echt mijn ding' van Paulien Cornelisse: "Wees niet bang, het gaat niet over jou."

Hoe komt het toch dat sommige lezers dat onderwerp zo snel verbinden aan de schrijver?

Sommigen? Het is zo logisch dat men dat doet, dat het vreemd zou zijn als je dat niet deed.

Vraag me af of dat ook nog zo logisch is als je meerdere boeken geschreven hebt waarin diverse onderwerpen voorkomen.

Vraag me af of dat ook nog zo logisch is als je meerdere boeken geschreven hebt waarin diverse onderwerpen voorkomen.

Als een schrijver veel publiceert, wordt het minder belangrijk welke verbindingen lezers/juryleden/recensenten maken. Je kunt niet voor iedereen schrijven. De een gaat het mooi vinden, de ander niet. Een lezer kan zich een mening over de schrijver vormen, zelfs al is het verhaal fictie. Als een verhaal of roman eenmaal gepubliceerd is en gelezen, kun je het niet meer aanpassen. Het is zoals het is. Jij kunt als schrijver natuurlijk wel achteraf een ander inzicht krijgen in je eigen werk (je zou dat nu niet meer zo schrijven), maar het boek blijft hetzelfde. Goed nadenken dus over wát je publiceert, want net zoals je een tatoeage niet kunt afwassen, blijft ook drukinkt lang zichtbaar. Als meningen je erg raken, is het misschien een idee om je werk te laten proeflezen voordat je publiceert, of om een tijd alleen korte verhalen te schrijven (een kortere tijdinvestering waarmee je een breder beeld van je werk en stijl schetst). Deelnemen aan een open podium werkt ook positief, omdat je dan vrij snel een eerste versie kunt toetsen aan een potentieel lezerspubliek. Succes!

Vraag me af of dat ook nog zo logisch is als je meerdere boeken geschreven hebt waarin diverse onderwerpen voorkomen.

Ben ik als schrijver dan slechts één onderwerp? Antwoord niet echt nodig. Als het niet logisch is dat je als mens onmeetbaar veelzijdig bent - dus ook als schrijver - blijf dan maar eenzaam op je stokpaardje zitten. Johann Wolfgang von Goethe; " Dichtung und Wahrheit " Dus als je je boek geschreven hebt is dat boek - voor een deel - niet wie je bent? Zal je wereld dan toch een zwart-wit wereld zijn? Ik ben alles wat ik schrijf, inclusief een draak.

Daar heb ik nog nooit bij stilgestaan. Stel je voor, dat een schrijver die ik weet wel niet hoeveel misdaad romans op zijn naam heeft staan, dat allemaal meegemaakt moet hebben. Daar is toch geen beginnen aan! Het is logisch dat er altijd iets persoonlijks meesijpelt wanneer je een roman schrijft. Via het brein en de geest die dan geactiveerd wordt, vliegen de vingers van de schrijver over het toetsenbord. Tijdens mijn eerste vliegtocht schreef ik hoe de motoren startten en wat er allemaal gebeurde; vooral het taxiën en dan los.... Echt, ik voelde HET stromen door mijn wijsvinger; een ervaring om nooit meer te vergeten.

Je schrijft hoe dan ook vanuit je eigen perspectief, en dat is in zekere mate en reflectie van je persoonlijkheid. Daar ontkomt zelfs de meest gevierde auteur... kunstenaar niet aan. Maar hoeveel kanten heeft zelfs zoiets nederigs als een zandkorrel? Je staart je blind en vertelt je voortdurend. Dan beter maar het geloof in de perfectie van dat éne spiegelbeeld, dat immers het mijne moet zijn! Zo gaan die dingen. Onlangs sprak een groot kunstenaar wijze woorden: "Ik maak geen kunst voor mensen die mij al waarderen, maar voor hen die mij niet kennen. Het is iemand die nooit betrapt wordt op het maken van een selfie.