# 44 - Nagellak

Haar vader werkte op de grote vaart; zijn linkerbeen ging aan gangreen. Thuis, in Scheveningen, krioelden de kinderen door de krappe behuizing. Tucht en discipline heersten. En ook veel liefde. Het brevier werd gelezen en ganzenbord gespeeld. Zij werd als laatste van de tros kinderen geboren. Haar moeder, hoewel zij bij gebrek aan inkomsten van haar man dienstmeid werd, had haar laatste boreling voorzien van een ongeëvenaarde schoonheid. Terwijl haar broers en zussen haakneuzen en schots en scheve tanden vertoonden, waren de hare recht, parelwit, en deinden haar verlokkelijke krullen om een op te vreten smoeltje. Om over haar figuurtje maar te zwijgen. Zij groeide op, werkte bij de bakker, en trouwde een man uit haar geloofsgemeenschap. Een rechtschapen man; zij vertrokken naar een gristelijke gemeente elders in het land. Zij baarde hem twee zonen. Haar opkruiend bloed deed hen op een dag naar Scheveningen terugkeren. Haar man werkte als ambtenaar en zij hield zich onledig. Voorzien van een zinnelijkheid die Gods weerga niet kende en waar haar echtgenoot geen gehoor aan gaf, verzocht zij hem te vertrekken. Zij scheidden en zij ging werken. Met haar aanlokkelijk smoeltje en idem dito tanden beet zij zich een weg door haar carrière. Zij excelleerde als verkoopster en deelde de gesteven lakens met haar superieuren. Op een dag kwam zij in een draaideur de meest goddelijke man ooit tegen. Puissant rijk, louche en o zo begeerlijk. Zij bracht hem schoon ondergoed, de tijd dat hij nog in detentie moest verkeren. Toen trouwden zij, hoewel zij bij haar ondertrouw moest horen dat zij niet de derde maar de vierde echtgenote zou worden. Jaren van buitenzinnige reizen kondigden zich aan, gala’s, VIP-boxen, haute couture. Tot zij op een dag, achter het echtelijk bed, in de muur, groeven nagellak opmerkte. De kleur was haar onbekend.