#43 De Efteling

Met een glimlach maakt Nathalia het pakje open. Ze schuift de slavenarmband over haar pols. 'Nummer vijf,' zegt ze zacht. Ze geeft me een kus en legt haar hand tegen mijn wang. Ik streel de armbanden. Vijf jaar geleden hield ik haar voor mezelf – ze moest eigenlijk geld opbrengen achter het raam, maar zulke ogen had ik niet eerder gezien. Ik kreeg ruzie met de baas en sloeg hem een blauw oog. Daarna dronken we een borrel. 'Voor deze keer,' zei hij. 'Het is een fraai exemplaar.' Een bonk in de gang laat me opschrikken, ik grijp naar mijn wapen in het nachtkastje. Nathalia springt uit bed. 'Dat zal mijn bestelling zijn.' Ze dribbelt de trap af... en weer op. Met een zucht leg ik het wapen terug. 'Kijk,' zegt ze, 'heb ik mezelf cadeau gedaan.' Ze houdt een boek voor mijn neus. 'Dode zielen van Gogol in de nieuwe vertaling.' Ik maak een wegwerpgebaar en ga uit bed. 'Zeg, hoe heet de vent eigenlijk die ik moet omleggen.' Yurtkap, Mehmet Yurtkap,' zegt mijn maat. We naderen Tilburg. 'Ik zie alleen maar auto's met gezinnen,' zeg ik. 'Ja, er is iets speciaals in de Efteling.' Mijn maat rolt met één hand een shagje. We zwijgen. Hij rookt – ik erger me. Ze leest in het Nederlands. Sinds ik met haar woon is het huis opgeruimd, de ijskast gevuld. Het bed altijd opgemaakt. Nathalia. 'Van de zomer word ik veertig,' zeg ik. Mijn maat drukt zijn shagje uit. 'Ouwe lul.' 'Die vent, Yurtkap. Heeft hij een gezin?' 'Ja, in Turkije. Zijn vrouw heet Hatice. Ze hebben twee dochters.' Ik knik. We zwijgen tot aan de grens. 'Even plassen, gooi de tank maar vol.' Mijn maat loopt naar de pomp. Ik schiet de wc in en bel Nathalia. 'Met mij. Luister goed.'