#43 – De voddendochter

Voor geld en schoonheid ben ik over lijken gegaan. Ik ben de dochter van een voddenboer. Thuis waren we arm, maar ik had een knap gezichtje. In mijn goed stel hersenen rijpte van jongs af aan de overtuiging dat ik niet wou worden zoals mijn moeder, een afgeleefde vrouw die na ieder kind uitdijde. Bij kind nummer acht gaf ze er de brui aan en overleed in het kraambed. Als oudste dochter werd ik verondersteld voor de achtergebleven weduwnaar en zeven kinderen te zorgen. Ik nam de benen en trok met mijn zestien jaren naar een andere stad waar ik als huishoudster in dienst trad bij een kinderloze rijke dokter en zijn lelijke vrouw. Ik vermoordde de vrouw, gewoon een drupje van een goedje uit het kabinet van de dokter in haar ochtendkoffie. Niemand heeft het ooit geweten. De dokter was er kapot van, althans de eerste dagen. Daarna vond hij troost in mijn goedhartig aangeboden strakke lijf. We traden in het huwelijk, dat ook kinderloos bleef. De engelenmaaksters in de stad waren kundig genoeg en hielpen me graag. De dokter was teleurgesteld maar veel tijd om rouwig te zijn had hij niet. Na enige tijd stierf ook hij een nooit opgehelderde dood. Van voddendochter was ik ‘mevrouw de weduwe van de dokter’ geworden. En dat ben ik gebleven. Ik heb me wel vermaakt, met bankiers en diamantairs. Zolang ze geld hadden was het goed. Nu ben ik oud, mijn lijf is nog steeds strak. De botten priemen door mijn perkamenten huid. Me vermaken doe ik niet meer. Ik ben alleen, zonder zeven broers en zussen, zonder man en kinderen. De verpleegster veegt met een servet mijn mond af die zijn best doet om het voedsel niet te laten ontsnappen. Ik weet het nu, geld en schoonheid maken niet gelukkig.