#42 – Het diner

De kleuren van de kraam komen me van verre tegemoet. Rood, groen, geel, oranje. Maar eigenlijk vooral de kleur groen is goed vertegenwoordigd. Ook de luifel, die de producten beschermt heeft die kleur. Gelukkig regent het niet vandaag. Op druilerige dagen drupt de regen zo van de luifel in je nek tijdens het maken van je keuze. Vandaag ruikt het hier niet zoals het in de zomer soms wel eens kan doen: naar geplette moesjes op de grond of naar zaken die als overrijp bestempeld kunnen worden. Het blijft op deze februaridag bij de geuren van koude lucht, vers gebakken brood en het zweet van hard werkende mannen. Het personeel dat hier werkt maakt volgens mij lange dagen. Ik heb ze wel eens horen zeggen dat ze ’s ochtends om vijf uur naar Rotterdam rijden om daar het goedkoopste van het goedkoopste in te slaan, om daarna terug te rijden en al hun waar netjes uit te stallen. Het resultaat mag er zijn. Ook vandaag is het weer druk in een van de best lopende winkeltjes op de Kanaalstraat. Het personeel, dat altijd gekleed gaat in wollen truien, bodywarmers en broeken met zakken, ziet er wel wat moe en afgepeigerd uit. Toch krijg ik na het afrekenen een flauwe glimlach van ze. “Fijne dag, tot ziens”, zegt de man van achter zijn weegschaal. Ik wurm me tussen tassen met boodschappen en vrouwen met hoofddoeken en trolleys een weg naar buiten. Nog even kijk ik naar de bakken vol vitamines, maar volgens mij heb ik meer dan genoeg aan twee volle zakken. Mijn bewust etende ouders kunnen weer tevreden zijn met de maaltijd die ik ze ga voorschotelen.